“เงียบแบบนี้ แสดงว่าใช่…ใช่ไหมคะ”
อารัญถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาวางปากกาในมือลง แล้วเงยหน้าขึ้นมองสบตากับวาสินี
“ถ้าคุณไม่มีธุระอะไร ผมขอความเป็นส่วนตัวในการทำงานนะครับ”
วาสินีชักสีหน้าไม่พอใจ
“วายอมให้คุณมีเล็กมีน้อย มีนางบำเรอกี่คนก็ได้นะคะ”
“มันไม่เกี่ยวหรอกว่าผมจะมีใครสักกี่คน ประเด็นสำคัญมันอยู่ตรงที่ว่า ผมยังไม่พร้อมที่จะหมั้นหมายหรือแต่งงานกับใคร”
“ถ้ารัญยังไม่พร้อมตอนนี้ วารอได้ค่ะ”
“ก็ดีครับ งั้นก็เชิญกลับไปรอในที่ของคุณวานะครับ ผมขอพื้นที่ส่วนตัวทำงานครับ”
วาสินีจ้องหน้าคนที่ไล่เธอด้วยความไม่พอใจ
“เชิญครับ” อารัญผายมือไปทางประตู
วาสินีทุกขึ้นยืน แล้วสะบัดค้อนด้วยความโมโห หญิงสาวก้าวฉับ ๆ ตรงไปยังประตู ในตอนที่เธอเปิดประตูออกและก้าวเดินออกไปจากห้อง ลูกน้องของอารัญเดินสวนเข้ามาพอดี หญิงสาวเดินชนเขาอย่างจัง แต่เธอไม่ขอโทษเขาสักคำ
อารัญเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ หลับตาลง ถอนหายใ
