“พิมพ์…พี่จะจัดการทุกอย่างให้เอง”
พิมพ์ใจสะอื้นไห้หนักขึ้น เธอมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บช้ำ
“ไม่จำเป็นค่ะ แค่คุณรัญปล่อยพิมพ์ไป พิมพ์จะจัดการทุกอย่างเอง เราสองคนไม่มีอะไรติดค้างกันแล้วนะคะ”
แม้เสียงของเธอจะสั่นเจือสะอื้น แต่หนักแน่นและเด็ดเดี่ยว ดวงตาหม่นเศร้าแต่จริงจังแน่วแน่
เธอไม่จำเป็นต้องพึ่งพาเขา เธอไม่อยากได้ความช่วยเหลือใด ๆ จากเขาทั้งสิ้น ระหว่างเธอกับเขาไม่มีอะไรติดค้างกันอีกต่อไป ขอให้ทุกอย่างจบลงเท่านี้ เธอจะไม่ชดใช้อะไรให้เขาอีกแล้ว
14 ไม่เหลือใคร
เหมือนความฝัน และเป็นฝันร้ายที่สุดเท่าที่เคยฝันมา เธออยากตื่นแล้ว ไม่อยากอยู่ในความฝันนี้แล้ว มันเจ็บปวด ทรมาน เธอร้องไห้จนน้ำตาไม่มีจะไหลแล้ว
หากแต่นี่ไม่ใช่ความฝัน มันคือเรื่องจริง เป็นสิ่งที่เธอต้องยอมรับ คุณพ่อคุณแม่จากเธอไปแล้ว แม้คุณพ่อจะเป็นเพียงพ่อเลี้ยง แต่ท่านส่งเสียเลี้ยงดูเธอ และดูแลเธอกับคุณแม่เป็นอย่าง
