อารัญลูบฝ่ามือไปบนผิวเนื้อเนียนนุ่ม ก่อนจะค่อย ๆ เลื่อนลงกลางซอกขาขาว ล้วงควักและทำความสะอาดอย่างเบามือ
พิมพ์ใจกัดริมฝีปากล่างไว้แน่น เธอกลัวว่าเขาจะทำมันอีก แต่พอเขาเอามือออกจากจุดนั้นของเธอ หญิงสาวถึงกับถอนหายใจอย่างโล่งอก
อารัญหัวเราะในลำคอ กับท่าทางของคนตื่นกลัว
เสียงหัวเราะเบาแผ่วของเขา ทำให้คนตัวเล็กเงยหน้ามอง แวบหนึ่งที่พิมพ์ใจมองเห็นแววอ่อนโยนในตาคม แต่ก็เพียงแค่แวบเดียวเท่านั้น เธอไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่า ประกายตาอ่อนโยนเมื่อครู่ เป็นเพียงภาพลวงตา หรือว่าเป็นเช่นนั้นจริง ๆ
“ใกล้จบหรือยัง”
อยู่ดี ๆ เขาก็ทำลายความเงียบ ด้วยคำถามที่เธอไม่คิดว่าเขาจะถาม
“ใกล้แล้วค่ะ จบเทอมนี้”
“ฉันจะให้เงินเดือนเธอ เดือนละสองแสน เอาไว้เสริมสวย ทำตัวเองให้มันน่ามองน่าเอา ทำตัวให้มันมีชีวิตชีวา ฉันไม่อยากได้นางบำเรอซังกะตาย เห็นแล้วมันหมดอารมณ์”
“ค่ะ”
“อยากได้รถขับไปเรียนมั้ย”
“ไม่ค่ะ พิมพ์นั่งรถ
