วิญญาณพาวุ่น

บทที่5

ลู่เสียนเขียนตามที่เจียอีบอก เขาเขียนเพียง 'ข้าฝากเงินมากับพี่ถัง ห้าตำลึง' นับว่าได้ใจความ ต่อให้เชื่อไม่เชื่อหรือไปถามแล้วลุงใหญ่ไม่ยินยอมค่อยว่ากันอีกที

ทั้งคู่กลับไปที่เรือนของภรรยามู่หลงอีกครั้ง พอเห็นว่าไม่มีใครสนใจก็นำจดหมายไปวางไว้บนโต๊ะที่ทำพิธีสวดส่งวิญญาณ ทั้งคู่ยืนรอว่าภรรยามู่หลงหรือคนในงานจะมาพบตอนไหนอย่างใจจดใจจ่อ

แล้วไม่นานก็มีคนในงานมาพบเข้า อาจจะเป็นเพราะนางไม่รู้หนังสือจึงนำไปให้คนอื่นอ่านให้แทน พอทุกคนได้รู้ใจความในกระดานต่างก็พากันไปที่เรือนของตระกูลหลันเพื่อสอบถามหลันถังเรื่องเงิน

"ไม่มี มู่หลงมิได้ฝากเงินไว้กับข้า" เมื่อถูกคาดคั้นหนักขึ้น หลันถังก็ออกมาจากห้องแล้วพูดขึ้น แต่ป้าสะใภ้ใหญ่ เกาซื่อก็แสดงพิรุธออกมาจนชาวบ้านสงสัย

เมื่อไม่ได้รับคำตอบแถมยังถูกปฏิเสธอย่างเดียว ชาวบ้านก็จำต้องพาภรรยามู่หลงกลับไป เจียอีกับลู่เสียนที่ยืนมองเหตุการณ์ต่างๆอยู่ก็ส่ายหน้า แต่วิญญาณของมู่หลงก็จ้องมองลุงใหญ่อย่างโกรธแค้นเช่นกัน เจียอีคิดว่าเหตุใดถึงไม่แสดงอภินิหารออกมาอย่างหนังผีที่นางเคยดู

คืนนั้นมู่หลงก็มาหาเจียอีอีกครั้ง โดยขอให้นางไปที่เรือนของหลันถังเพื่อนำเงินออกมาให้ภรรยาของตน

"ทำเช่นนั้นเท่ากับว่าข้าเป็นขโมย หากโดนจับได้มิใช่จะถูกทุบตีจนตายเลยหรือ" เจียอีแทบอยากจะถลึงตามองวิญญาณมู่หลง

"ใช่แล้ว" นางดีดนิ้วขึ้น หากมู่หลงปรากฏตัวมิได้ นางก็แกล้งเป็นผีแทนก็สิ้นเรื่อง เจียอีเดินไปหาลู่เสียนที่ห้อง นางเคาะประตูห้องน้องชายอย่างเบามือ

สองพี่น้องสวมเพียงชุดด้านในสีขาวบาง นำแป้งในครัวมาทาให้หน้าของตนขาว แล้วนำถ่านมาทาขอบตาของทั้งคู่ แค่เพียงมองหน้ากันเองก็ยังอดขำมิได้ แต่กลัวเสียงจะดังไปถึงห้องของมารดาจึงได้กลั้นเสียงจนท้องแข็ง

ทั้งคู่ออกมาจากเรือนก็รีบพุ่งตัวไปที่เรือนตระกูลหลัน โดยเข้าทางหมาลอดด้านหลังของเรือน ทั้งคู่ไปยืนที่หน้าต่างข้างห้องของลุงใหญ่ก่อนจะเคาะห้องจนคนภายในห้องรู้สึกตัว

"เอาเงินข้าคืนมา เอาเงินข้าคืนมา" เจียอีเอ่ยเสียงทุ้มให้ดูเหมือนเป็นเสียงของบุรุษ โดยนางก้มตัวลงแล้วให้ลู่เสียนที่เป็นบุรุษโผล่หน้าออกไปแทน

หลันถังได้ยินเสียงที่หน้าต่างก็เดินมาเปิดผ้าม่านขึ้น เขาดใจเมื่อเห็นใบหน้าขาวขอบตาดำยืนอยู่ เสียงร้องอย่างคนเสียสติก็ดังขึ้นปลุกคนทั้งเรือน เมื่อเห็นเช่นนั้นสองพี่น้องก็พูดประโยคเดิมอีกครั้งก่อนจะรีบหนีกลับทางเดิมไปยังเรือนของตน

เมื่อกลับถึงเรือน หัวเราะกันจนพอแล้วทั้งคู่ก็ล้างหน้าล้างตัวแล้วกลับเข้าห้องนอนเพื่อจะได้รีบตื่นมารอดูเหตุการณ์พรุ่งนี้เช้าที่พวกตนได้ทำไว้

เป็นอย่างที่ทั้งคู่คิด เพราะคำขู่ที่พวกตนได้ทิ้งท้ายไว้ หลันถังจึงให้ภรรยาของตนรีบนำเงินไปให้ภรรยาของมู่หรง โดยบอกว่าตนเพิ่งค้นเจอจึงรีบนำกลับมาให้ แม้จะมีเสียงตำหนิจากชาวบ้านแต่ป้าสะใภ้ใหญ่ก็มิได้อยู่ฟังเพราะนางยังหวาดกลัวว่าผีมู่หลงจะตามมาหักคอของนาง ส่งเงินให้เสร็จก็รีบออกจากเรือนแล้วกลับบ้านทันที

สองพี่น้องยืนมองเหตุการณ์ทั้งหมดจนจบก็เตรียมตัวจะกลับเรือน แต่ก็พบกับวิญญาณของมู่หลงยืนรอทั้งคู่อยู่ที่หน้าเรือนของเขา

"ขอบใจเจ้ามาก ตามข้ามา" เจียอีหันไปสะกิดบอกน้องชายก่อนที่ทั้งคู่จะเดินตามวิญญาณของมู่หลงไปที่ภูเขา

สองคนกับหนึ่งวิญญาณเดินเข้าไปลึกกว่าที่ชาวบ้านในหมู่บ้านเคยเข้ามา จนลู่เสียนเริ่มกังวลใจ เพราะหากเจอสัตว์ร้ายทั้งคู่คงเอาชีวิตรอดไปได้ยาก

"อีกไกลหรือไม่ท่านมู่หลง" เจียอีที่ถูกน้องชายจับมือไว้แน่นก็เอ่ยถามขึ้น

"ไม่ไกล พวกเจ้าไม่ต้องกลัวสัตว์ป่าไม่มีทางทำอันตรายเจ้าได้" ก็คงจะจริงตามที่มู่หลงพูด เพราะระหว่างทางแม้แต่ไก่ป่าสักตัวนางก็ไม่ได้เห็น

เมื่อเดินมาอีกไม่ไกลนางก็พบต้นไม้ใหญ่ มู่หลงหยุดนิ่งแล้วชี้นิ้วไปที่ใต้ต้นไม้ต้นนั้น เจียอีรีบเดินตามนิ้วมู่หลงไปทันที ลู่เสียนก็เดินตามไม่ห่าง พอแหกหญ้าที่รกชันขึ้นทั้งคู่ก็ต้องเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง เพราะเป็นต้นโสมป่าจริงดั่งที่มู่หลงเคยสัญญากับนางไว้

โสมป่าอายุราวๆร้อยปีสองหัว แล้วยังมีอายุห้าสิบปีอีกสามหัวด้วย สองพี่น้องมองหาของที่จะนำใช้ขุดก็มองหาไม่พบ หากจะใช้ไม้ขุดก็กลัวว่าจะเสียหาย

เจียอีหันไปมองวิญญาณของมู่หลงอย่างหงุดหงิดหากบอกนางสักนิด นางจะได้เตรียมเครื่องมือมาขุดด้วย

"เสียนเออร์พวกเรากลับกันก่อนพรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ หากเก็บไปวันนี้คงได้เสียหายขายได้ราคาไม่ดี เจ้าช่วยพี่จำทางไว้ด้วย" เมื่อตัดสินใจได้แล้วทั้งคู่ก็บอกลามู่หลงที่ถึงเวลาต้องไปแล้วและรีบลงเขาไป

เมื่อกลับถึงบ้านก็เป็นเวลาเย็นเสียแล้ว เจียอีจึงรีบเข้าครัวทำอาหารให้ทุกคนได้กิน นางมองข้าวต้มที่เริ่มจะมีแต่น้ำกับผัดผักป่าที่ไร้น้ำมัน

สองพี่น้องสบตากันโดยที่ไม่ต้องพูดก็รู้กันได้ พ้นวันนี้ไป พรุ่งนี้พวกตนก็จะมีเนื้อกินแล้ว ทั้งคู่รีบน้ำอาบเข้านอนจนมารดายังอดแปลกใจไม่ได้ เพราะหลายวันมานี้ทั้งคู่มักจะนั่งพูดคุยกันจนดึกดื่นถึงจะแยกเข้าไปนอน