7 กูจะจีบแข่งกับมัน
1441 Words
“ไอ้ฟอร์ม มึงจะจ้องอะไรขนาดนั้นวะ”
ซันเดย์ละสายตาจากจานข้าวทันที เมื่อเห็นฟอร์มนั่งนิ่งเหมือนไม่ได้สนใจการเข้าแม้แต่น้อย แต่สายตากลับจ้องไปทางทางเดินไม่กะพริบ
"........."
ฟอร์มไม่ตอบ เขาเอาแต่จ้องมองแบบไม่สนใจใครทั้งนั้น
"ไอ้นี่พูดด้วยก็ไม่พูด"
ซันเดย์หันไปตามสายตา แล้วก็เห็นซีกับการ์ตูนกำลังเดินจับมือกันเข้ามาในโรงอาหาร ภาพที่ดูจะหวานสำหรับคนอื่น แต่กลับทำให้ฟอร์มนิ่งจนผิดปกติ
"ไอ้ฟอร์มมึงจะมองอะไรขนาดนั้นวะ เดี๋ยวเขาก็หาว่ามึงอยากได้เมียเขาจริงๆหรอก"
“กูก็มองปกติป่ะวะ"
ฟอร์มตอบหน้านิ่งๆ
“ปกติเหี้ยอะไรของมึง กูเห็นมึงจ้องตั้งแต่สองคนนั้นเดินออกจากหน้าอาคารแล้วเว้ย”
ซันเดย์พูดอย่างหงุดหงิด ขณะที่ทรอยที่นั่งอยู่ข้างๆก็ขมวดคิ้วตาม
ฟอร์มปรายตาใส่เพื่อน ก่อนพูดออกมานิ่งๆ แต่คำมันแรงจนสองคนนั้นต้องสะอึก
“ถ้ากูจะบอกว่ากูมองเพราะสนใจดาวคณะ แล้วก็มองเพราะอยากได้เมียของมัน มึงจะเชื่อกูมั้ยวะ”
ซันเดย์กับทรอยมองหน้ากันทันที
“มึงสนใจจริง หรือมึงแค่อยากเอาคืนไอ้พี่ซีวะ ถ้าแค่อยากเอาคืนกูว่ามึงเอาคืนด้วยวิธีอื่นน่าจะดีกว่านะเว้ย”
ฟอร์มยกมุมปากนิดๆ แบบไม่ยอมให้ใครอ่านใจง่ายๆ
“มึงก็มองกูแรงไป กูอาจจะสนใจเด็กนั่นจริงๆก็ได้เว้ย”
ซันเดย์หัวเราะในลำคอ
“คนอย่างมึงเคยสนใจผู้หญิงที่ไหนล่ะ อยู่ดีๆมึงจะมาสนใจเอาดื้อๆเนี่ยนะ”
“เออ”
ฟอร์มตอบหน้าตาเฉย เหมือนไม่ได้สนใจ
“แต่น้องเค้ากำลังคบกับไอ้พี่ซีอยู่นะเว้ยมึง”
ทรอยที่นั่งฟังเงียบๆ มาตลอดเอ่ยขึ้นบ้าง
ฟอร์มหันไปยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจด้วยซ้ำ
“สนใจทำไมวะ ใครจีบได้ก็ได้ ต่อให้เป็นแฟนก็เถอะ ถ้าน้องเค้าเปลี่ยนใจมาชอบกู ไอ้ซีก็ทำเหี้ยอะไรไม่ได้ป่ะวะ”
คำพูดนั้นทำให้ทรอยกับซันเดย์ถึงกับอ้าปากค้าง เพราะเดิมทีแล้วฟอร์มจะไม่ยุ่งกับผู้หญิงที่มีแฟนก่อน ถึงแม้ว่าเขาจะมีอะไรกับผู้หญิงมานับไม่ถ้วน แต่ฟอร์มก็ยังเลือกผู้หญิงที่ดูมีระดับขึ้นมาหน่อย และถ้าจะให้ดีก็ควรที่จะโสดนั่นแหละ แต่ถ้าผู้หญิงที่มีแฟนเข้ามายุ่งกับเขาเองนั่นก็อีกเรื่อง
“กูว่ามึงดูแปลกๆนะเว้ยไอ้ฟอร์ม”
ซันเดย์ขมวดคิ้วแน่น
ฟอร์มยกแก้วน้ำจิบแบบนิ่งๆ
“ไม่เห็นจะแปลกตรงไหน กูก็เป็นแบบนี้ของกูป่ะวะ”
ทรอยเลยถามตรงๆ
“อย่าบอกนะมึงว่าจะจีบน้องการ์ตูนแข่งกับไอ้พี่ซีจริงๆ”
ฟอร์มวางแก้วลง หันไปมองการ์ตูนที่กำลังเดินมาเรื่อยๆ ดวงตาคมกริบดูลึกจนแทบอ่านไม่ออกว่าเขาคิดอะไรอยู่ ก่อนคำตอบของเขาจะชัดเจนจนเพื่อนทั้งคู่แข็งค้าง
“เออ~ กูจะจีบแข่งกับมัน”
ฟอร์มตอบพร้อมหันมายิ้มให้กับเพื่อน ก่อนจะยักคิ้วขึ้นเบาๆ
“พี่ซีกินอะไรดีคะ”
การ์ตูนเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มบางๆ
“นั่นสิ เดี๋ยวพี่ขอดูก่อนนะ”
ซีตอบพลางมองเมนูตรงหน้า แต่ที่นิ่งไม่ขยับเลยคือมือของเขา ที่ยังจับมือเล็กของการ์ตูนไว้ไม่ยอมปล่อย แน่นแบบต้องการย้ำสถานะว่าคนทั้งคู่คือแฟนกัน
“แก~ แกว่ายัยการ์ตูนจะเชื่อพี่ซีจริงๆไหม”
ดรีมกับชามเดินตามหลัง ขณะมองหาอาหารก็เม้ากันเบาๆ
ชามส่ายหน้าแบบไม่ต้องคิด
“แล้วแกคิดว่ายัยตูนจะเชื่อไหมล่ะ”
“ไม่อ่ะ”
ดรีมตอบตรงๆ
“นั่นแหละ เป็นฉัน ฉันก็ไม่เชื่อ คนอย่างพี่ซีเจ้าเสน่ห์จะตาย ก่อนจะมาจีบยัยตูน แกก็เห็นกันอยู่เขาเจ้าชู้ขนาดไหน คนแบบนั้นน่ะเปลี่ยนยากจะตาย”
ชามถอนหายใจ
"อืม~ นั่นสิแก"
ดรีมพยักหน้าแรงๆ เห็นด้วยเต็มที่
ชามมองการ์ตูนที่ยิ้มให้ซีอยู่ไกลๆ แต่แววตาเธอกลับนิ่งกว่าเดิม แล้วชามก็คิดในใจอย่างหนัก 'ยังไงซะการ์ตูนกูต้องหาทางจับให้ได้แน่ๆ'
ไม่นานทุกคนก็มานั่งรวมกันที่โต๊ะ ซีวางจานข้าวลงแล้วหันมายิ้มหวานให้กับการ์ตูน เหมือนทุกอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น และในจังหวะหนึ่งเขาก็นึกขึ้นได้ว่ายังไม่มีน้ำ
“การ์ตูนเดี๋ยวพี่ไปซื้อน้ำก่อนนะคะ หนูนั่งรอพี่ก่อนนะ รอพี่กินพร้อมกันนะคะ”
เขาพูดเสียงนุ่ม อ่อนหวาน แบบผู้ชายที่ทำตัวเป็นแฟนที่ดีไม่มีบกพร่อง มือหนายังกดเบาๆบนหลังมือของการ์ตูน เหมือนอยากให้เธอรู้ว่าเขารักเธอมากแค่ไหน จนคนอื่นที่ไม่รู้อะไรอาจจะคิดว่าเขาเป็นแฟนที่ดีสุดๆ
การ์ตูนพยักหน้าพร้อมยิ้มบางๆแบบเดิม แต่ชามกับดรีมมองกันแบบรู้ทันว่า รอยยิ้มแบบนั้นไม่ได้มาจากความโล่งใจเลยซักนิด
และในขณะที่ซีลุกเดินไปซื้อน้ำ สายตาอีกคู่หนึ่งก็มองการ์ตูนจากอีกฟากของโรงอาหาร สายตาที่คมดุและมีแววสนใจด้วย
ฟอร์มลุกจากเก้าอี้แบบไม่ลังเลแม้วินาทีเดียว เก้าอี้ยังไม่ทันหยุดเลื่อน ซันเดย์ก็รีบถามเสียงดังทันที
“ไอ้ฟอร์ม มึงจะไปไหนวะ”
“เดี๋ยวกูมา”
ฟอร์มตอบสั้นๆแค่นั้น โดยที่แม้แต่จะหันไปมองซันเดย์ด้วยซ้ำ
“ไอ้นี่กูว่าเดี๋ยวแม่งก็มีเรื่องจนได้”
ซันเดย์ส่ายหัวหนักๆ
ทรอยมองตามแผ่นหลังฟอร์มด้วยสีหน้าเข้าใจ
“มึงก็รู้นี่หว่าว่าไอ้ฟอร์มมันเคยยอมใครที่ไหน แล้วยิ่งโดนเหยียบศักดิ์ศรีก่อนแบบนี้ มึงคิดว่าชาตินี้มันจะยอมหรอวะ”
ซันเดย์ถอนหายใจแบบคนเห็นอนาคตข้างหน้าแล้ว
“แล้วไอ้พี่ซีนี่ก็เสือกเล่นผิดคนด้วย กูว่ารอบนี้น้องการ์ตูนยังไงก็ไม่รอดไอ้ฟอร์มหรอก”
“มึงไม่รอให้เกมมันเริ่มก่อนไงวะเพื่อน”
ทรอยถามติดขำ
“มึงจะรอเหี้ยอะไรล่ะ ถ้าไอ้ฟอร์มมันได้เล็งใครแล้วล่ะก็ ร้อยทั้งร้อยโดนมันฟาดเรียบ”
ซันเดย์โบ้ยหน้าไปทางฟอร์ม ที่ตอนนี้ไปถึงโต๊ะของการ์ตูนเรียบร้อย
"หึ! ก็ถึงบอกไงว่าไอ้พี่ซีมันเล่นผิดคน แต่เอาจริงๆก็สมน้ำหน้ามันนะเว้ย แดกแม่งไม่เลือกดีนัก"
ทรอยเอ่ยก่อนจะเหลือบตามองแผ่นหลังของซี ที่ยืนซื้อน้ำอยู่อีกด้านโดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่า ฟอร์มได้เดินไปถึงตัวแฟนของเขาแล้ว
“เจอกันอีกแล้วนะครับ~ น้องการ์ตูน”
ฟอร์มยืนอยู่ตรงโต๊ะของการ์ตูนในเวลาไม่ถึงนาที เขายกขวดน้ำเย็นๆวางตรงหน้าการ์ตูน อย่างไม่สนสายตาคนทั้งโรงอาหารที่เริ่มจับจ้อง น้ำเสียงเขาทั้งนุ่ม ทั้งเจือยิ้ม แต่สายตากลับคมจนเหมือนกำลังอ่านใจเธออยู่
การ์ตูนเงยหน้าขึ้นมองช้าๆ
“เอ่อ…ค่ะ”
น้ำเสียงเรียบนุ่ม แต่แอบมีความประหม่าปนอยู่ลึกๆ
“พี่ฟอร์ม”
ชามทักเบาๆ พร้อมยิ้มแบบที่พยายามทำให้สถานการณ์ดูไม่ตึงเกินไป
ฟอร์มพยักหน้าให้นิดหนึ่ง ก่อนหันกลับไปหาการ์ตูน
“น้ำครับ”
“เอ่อ…ค่ะ ขอบคุณค่ะ”
การ์ตูนรับขวดน้ำด้วยสองมือเล็ก ท่าทางสุภาพของเธอถูกต้องตามมารยาททุกอย่าง ถึงแม้จะไม่เต็มใจก็เถอะ และสิ่งหนึ่งที่ฟอร์มสังเกตเห็นคือ มือเล็กของการ์ตูนที่แตะขวดน้ำ ยังสั่นเบาๆเหมือนวันนั้นตอนที่นิ้วของเขาแตะโดนมือของเธอ
"หึ"
ฟอร์มขำในลำคอพร้อมยิ้มบางๆ แบบที่ใครก็ดูออกว่าเขากำลังพอใจ
"ไอ้เหี้ยฟอร์ม มันทำเหี้ยอะไรกับนการ์ตูนวะ"
ซีหันกลับมาจากร้านน้ำ ไม่พอใจจนต้องพึมพำออกมาเสียงดัง ในตาบาดคมด้วยความไม่พอใจ เมื่อมีผู้ชายอีกคนหนึ่งมายืนดูแลแฟนเขาแทนเขาเรียบร้อยแล้ว ในมือของการ์ตูนถือขวดน้ำ พร้อมรอยยิ้มบางๆอย่างคนไม่รู้เรื่อง นั่นยิ่งทำให้ซีไม่พอใจมากขึ้น
- Writer
