6 ซบไหล่
1504 Words
หลายวันต่อมา
“การ์ตูน แกเห็นรูปที่ยัยชมพูคณะนิเทศโพสต์ไหม”
การ์ตูนกะพริบตาปริบๆ เพราะถูกดึงออกจากโลกหนังสือแบบกะทันหัน
“ชมพูหรอ ชมพูไหนอ่ะแก”
“ก็ยัยชมพู สาวฮ็อตของมอนี่ไง”
ชามพูดพร้อมทรุดตัวนั่งลงข้างเธอ
"นั่นดิแก คนไหนชื่อชมพู"
ดรีมเองก็รีบเดินเข้ามาใกล้ เหมือนอยากรู้เรื่องพอๆกัน
การ์ตูนส่ายหน้าเบาๆ
“ไม่อ่ะแก ฉันไม่รู้จัก”
“นี่ไง เดี๋ยวฉันเอาให้ดู”
ชามรีบเปิดเฟสบุ๊ก ก่อนจะยื่นมือถือตรงหน้าเธอแบบแทบจะจ่อหน้า
ในรูปเป็นผู้หญิงผมยาวหน้าตาสวยที่แต่งหน้าจัดเต็มในยามค่ำคืน กำลังโน้มตัวซบไหล่ผู้ชายคนหนึ่ง และผู้ชายคนนั้นที่ถึงแม้จะเห็นแค่เสี้ยวหน้าก็รู้ว่าเป็นใคร
“นั่นน่ะใช่พี่ซีหรือเปล่าแก ฉันว่าใช่นะ”
ชามเอ่ยเสียงหนักๆ
“ไหนแก ฉันขอดูด้วย”
ดรีมขยับตัวเข้ามาชิดการ์ตูนจนไหล่ชนกัน แล้วจ้องรูปนั้นเหมือนนักสืบ
ไม่ถึงสามวินาที ดรีมก็หลุดเสียงเบาๆออกมา
“จริงด้วยแก~ ดูเหมือนว่าจะเป็นพี่ซีจริงๆด้วย แถมยังให้ยัยนั่นซบไหล่ด้วยนะ”
คำพูดนั้นดังพอจะทำให้การ์ตูนชะงักไปทันที เธอจ้องรูปนั้นนิ่งเหมือนโลกมันหยุดหมุน สีหน้าไม่ใช่โกรธ ไม่ใช่ตกใจ แต่คือความสงบแบบคนพยายามเก็บความรู้สึกไว้ให้ลึกที่สุด
ดรีมเห็นแล้วก็ขยับดวงตาไปมองหน้าเพื่อนเงียบๆ ก่อนจะหันมามองที่ใบหน้าของชาม
การ์ตูนกลืนลมหายใจก่อนถามเสียงเรียบ
“ใช่จริงๆด้วยแก นั่นพี่ซีจริงๆ รูปนี้ถูกโพสต์ตั้งแต่วันไหนอ่ะแก”
“เมื่อคืนนี้จ้าาา”
ชามตอบรัวๆแบบชัดๆ
การ์ตูนมองรูปนั้นอีกครั้ง ภาพผู้หญิงสวยที่เธอไม่เคยรู้จัก พร้อมกับภาพแฟนของเธอที่ปล่อยให้ผู้หญิงคนอื่นซบไหล่ และคอมเมนต์มากมายที่เด้งอยู่ใต้รูป เต็มไปด้วยคำแซว แซะ และตีความไปทางหวานจนแทบไม่เหลือพื้นที่ให้เข้าใจผิด
ในอกของการ์ตูนเหมือนมีอะไรบางอย่างแน่นขึ้นเรื่อยๆ แต่ใบหน้ากลับนิ่ง นิ่งจนเพื่อนทั้งสองมองหน้ากันแบบรู้ทันว่ามันไม่ปกติ
และเพียงไม่นาน เสียงสดใสของซีก็ดังขึ้นแบบพอดีประหนึ่งฟ้าลิขิต
“สาวๆทำอะไรกันอยู่จ๊ะ”
ทั้งชามทั้งดรีมสะดุ้งเหมือนโดนไฟช็อตเบาๆ ก่อนหันไปมองหน้าการ์ตูนที่ยังนิ่งกว่าปกติจนน่ากลัว
“พี่ซี~”
ชามอึ้งไปนิด ก่อนเหลือบตาไปที่การ์ตูนเหมือนส่งสัญญาณว่า แกเอาไงต่อจะระเบิดไหม
ซีเดินเข้ามาใกล้ ยิ้มหวานอย่างที่เขาชอบทำ แต่คนที่ดูหวานคือเขาไม่ใช่การ์ตูน
“กินข้าวกันหรือยังเอ่ย หนูดูอะไรอยู่คะ”
ดรีมรีบสะกิดแขนการ์ตูนเบาๆ
“แก เก็บโทรศัพท์ก่อน”
“พี่ซีคะ เมื่อคืนพี่ซีอยู่ที่ไหนคะ”
และแล้วเธอก็พูดขึ้น พร้อมกดล็อคหน้าจอทันที น้ำเสียงที่ถามนั้นไม่ดัง แต่แข็งพอให้รู้ว่าเธอกำลังไม่พอใจ
ซีชะงักแบบเห็นได้ชัด ก่อนตอบแบบพยายามให้ปกติที่สุด
“เมื่อคืนพี่ เอ่อ…พี่ไปดื่มกับพวกไอ้ไทชิน่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ”
เขายังคงยิ้มหวาน แต่แววตาแอบหวั่นไหวแรง เขารู้ว่าเธอไม่เคยถามแบบนี้ ไม่เคยเลยตั้งแต่คบกัน
การ์ตูนไม่ตอบแต่กับยื่นโทรศัพท์ให้เขาดูแทน ภาพผู้หญิงที่ชื่อชมพูซบลงบนไหล่ของเขา เด่นชัดเหมือนมีไฟส่องตรงกลาง
“งั้นเหรอคะ ถ้าอย่างนั้นพี่ซีก็ไปกับผู้หญิงคนนี้ด้วยใช่ไหมคะ”
ซีมองรูปแล้วสีหน้าเขาเปลี่ยนไปทันที แม้จะพยายามคุมให้เป็นปกติก็ตาม
“เอ่อ…อ้อ คนนี้น้องที่รู้จักกันน่ะจ๊ะ บังเอิญไปเจอกันที่นั่นค่ะ”
การ์ตูนถามต่อทันทีแบบไม่ให้เขาหลบ
“บังเอิญเจอจนต้องได้ซบไหล่เลยเหรอคะ”
คำถามนิ่มๆแต่คมเหมือนมีด ชามกับดรีมมองหน้ากันเงียบๆ
ซีรีบส่ายหน้า
“เอ่อ ที่จริงไม่ได้มีอะไรเลยนะคะ เพียงแค่จังหวะนั้นน้องเขาเอนตัวมาใกล้พี่พอดี ภาพมันเลยดูเหมือนว่ากำลังซบไหล่พี่ จริงๆ แล้วเราไม่นั่งใกล้กันขนาดนั้นด้วยซ้ำค่ะ”
เขายิ้มแห้งจนแทบจะซีด พยายามพูดแก้ตัวทุกวิถีทางให้เธอเชื่อ แต่การ์ตูนนั่งนิ่ง ดวงตานั้นนิ่งจนซีเริ่มเหงื่อซึม
“งั้นเหรอคะ”
น้ำเสียงของการ์ตูนยังคงเรียบจนฟังไม่ออกว่าเชื่อหรือไม่เชื่อ เหมือนสายน้ำที่เงียบจนดูปลอดภัย แต่ใต้น้ำนั้นนิ่งลึกจนน่ากลัว
“ใช่จ้ะ พี่ว่าอย่าไปสนใจเลยนะคะ เรื่องพวกนี้ไร้สาระจะตาย แถมผู้หญิงพวกนี้ก็คอยหาคอนเทนต์กันทั้งนั้น เหมือนพวกติดโซเชียลที่ต้องคอยโพสต์ตลอดเวลาด้วย"
ซีพูดพร้อมกับยื่นมือมาแตะผมของการ์ตูน นิ้วของเขาม้วนเส้นผมนุ่มๆของเธอเล่น เหมือนต้องการปลอบประโลมให้ทุกอย่างจบลงง่ายๆ
การ์ตูนสบตาเขาแล้วเอ่ยเสียงเรียบ
“แล้วไหนพี่ซีบอกว่าพี่ซีจะไม่เที่ยวแล้วไงคะ เที่ยวแล้วก็ชอบมีเรื่อง หนูไม่ค่อยอยากให้พี่ซีไปกลางคืนพี่ซีก็รับปากไปแล้ว ไม่ใช่หรอคะ”
ซีหัวเราะแห้ง เหมือนพยายามทำให้สถานการณ์เบาลง
“แต่พี่ก็น้อยลงมากแล้วนี่คะ เมื่อคืนพอดีว่าเป็นวันเกิดเพื่อนของไอ้ไทชิไง มันชวนแล้วพี่ก็ปฏิเสธไม่เป็นด้วยสิ แต่ทำไงได้มันไม่ยอมเลยนี่คะ”
การ์ตูนพยักหน้าเบาๆ แต่แววตายังคงนิ่ง
“ค่ะ~ ถ้าไม่มีก็ไม่เป็นไรค่ะ แต่ถ้ามีอะไรขอให้บอกหนูแค่นั้นก็พอค่ะ”
ซีรีบพยักหน้า
“แน่นอนสิคะ หนูเป็นแฟนพี่นะ มีอะไรพี่ก็ต้องบอกหนูก่อนอยู่แล้ว ส่วนรูปที่เห็นมันก็แค่มุมกล้อง มันไม่มีอะไรจริงๆค่ะ”
“ค่ะ”
การ์ตูนตอบสั้นๆ แล้วไม่พูดอะไรอีก
เธอหันไปมองชามกับดรีม ทั้งสองคนทำหน้าเลิ่กลั่กเหมือนกำลังกัดลิ้นตัวเองไม่ให้หลุดพูดอะไรเข้าไปแทรก ภาพที่เห็นตรงหน้ามันชัดเจนเกินไปจนพูดอะไรไม่ได้เลย
"น่ารักจังเลยแฟนของพี่เนี่ย แบบนี้แหละพี่ถึงรักหนูมากรู้ไหมคะ"
การ์ตูนหันมายิ้มให้ซีเบาๆ รอยยิ้มนั้นนุ่มนิ่ม น่ารัก แต่กลับทำให้ดรีมกับชามขนลุกวาบแบบบอกไม่ถูก เพราะรอยยิ้มนั้น…ไม่เหมือนทุกครั้ง มันไม่ใช่รอยยิ้มของคนที่เคลียร์แล้วสบายใจ แต่มันคือรอยยิ้มของคนที่ เก็บทุกอย่างไว้ในใจ แล้วรอดูว่าจะเกิดอะไรต่อไป
"ค่ะ"
“ถ้าอย่างนั้นพี่ว่าเราไปกินข้าวกันเถอะค่ะ พี่ชักจะหิวมากแล้วสิ”
ซีพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสดใสเหมือนทุกอย่างกลับมาปกติ ไม่มีอะไรติดค้างในใจเขาเลยแม้แต่นิดเดียว
“ค่ะ ไปกันเถอะพวกแก”
การ์ตูนรับคำเบาๆ แล้วหันไปชวนเพื่อนทั้งสองคนด้วยสีหน้าที่เรียบจนจับอารมณ์ยาก
“ไปสิ ฉันเองก็หิวแล้วเหมือนกัน”
ชามตอบพลางลุกขึ้น แต่สายตายังคงจับจ้องที่โทรศัพท์ในมือของการ์ตูนอย่างจงใจ
เธอไม่ไว้ใจผู้ชายตรงหน้า ถึงขั้นไม่อยากให้ซีรู้ว่าโทรศัพท์ที่เปิดรูปอยู่นั้น ไม่ใช่โทรศัพท์ของการ์ตูน ทันทีที่ซีลุกขึ้นและหันหลังไป การ์ตูนก็ขยับไวอย่างคนมีสติครบถ้วน เธอเอื้อมมือยื่นโทรศัพท์ให้ชามแบบเนียนกริบ กดวางมันลงบนฝ่ามือของเพื่อน ก่อนที่ซีจะหันกลับมาทันเห็น
จังหวะนั้นทั้งชามและดรีมทำหน้าตายไม่ไหวติงเลย ทำเหมือนไม่เคยมีรูปอะไรทั้งนั้น เหมือนไม่เคยมีการถามคำถามใดๆ ต่อว่าผู้ชายคนนี้มาก่อน
"ไปกันค่ะ"
ซีหันมามองการ์ตูนอีกครั้ง แล้วส่งยิ้มหวานเหมือนเดิม เขาไม่ทันเห็นการส่งโทรศัพท์ แต่เขาเห็นความนิ่งในดวงตาของการ์ตูนอยู่ดี นิ่งแบบที่ทำให้เขาใจสั่นนิดๆ ไม่แน่ใจว่าเธอเชื่อเขาหรือกำลังเฝ้าดูอะไรอยู่กันแน่
"ไปกันค่ะ ไปพวกแก"
การ์ตูนยิ้มตอบนุ่มนวลจนเกินจริง เธอลุกขึ้นยืนปัดกระโปรงเบาๆ ก่อนจะเดินไปข้างซี แต่ก้าวที่ว่านั้นมีความห่างเล็กๆ ที่ปกติไม่เคยมี
"อืมไปกัน”
ดรีมกับชามเดินตามหลังช้าๆ ทั้งสองสบตากันแบบเพื่อนที่รู้ใจ ไม่ต้องเอ่ยคำพูดใดๆออกมาก็รู้ว่ากำลังคิดเหมือนกันอยู่
- Writer
