“เคลียร์เสร็จแล้ว”
ฟอร์มถามน้ำเสียงนิ่งเรียบ ในขณะที่เขายังคงยืนกอดอกนิ่ง
“ค่ะ~ เพื่อนหนูเป็นแค่ห่วงน่ะค่ะ”
เธอตอบเสียงเบา
ฟอร์มหัวเราะในลำคอเบาๆ
“หึ! โทรหาตั้งร้อยกว่าสายแบบนั้น คงเป็นห่วงมากจริงๆนั่นแหละ”
การ์ตูนยิ้มแผ่ว
“ค่ะ”
“แต่ตอนนี้”
ฟอร์มเดินตรงเข้ามาหาเธอที่นั่งอยู่ที่เก้าอีก แล้วก็หยุดลงตรงหน้าเธอไม่ไกลมากนัก จนการ์ตูนต้องเงยหน้ามองเขา
“เราอยู่กับพี่ ไม่ต้องกังวลอะไรแล้ว บอกเพื่อนไปเลยว่าไม่ต้องเป็นห่วง”
น้ำเสียงนั้นไม่ได้ดัง แต่หนักแน่นจนหัวใจการ์ตูนสั่นวูบอย่างห้ามไม่ได้
“ค่ะ~ หนูบอกไปแล้วค่ะ”
ฟอร์มมองหน้าเธออีกครั้ง เห็นดวงตากลมโตที่ยังแดงจากการร้องไห้ เขาก็ยกมือขึ้นแตะแก้มเธอเบาๆโดยไม่ถาม
ปลายนิ้วอุ่นๆ สัมผัสผิวอ่อนนุ่มของเธอ ราวกับตั้งใจปลอบให้ทุกอย่างที่เธอเจอมันหายไปจากหัวใจ
การ์ตูนชะงักไปทั้งตัว หัวใจเต้นถี่แรงแบบควบคุมไม่ได้อีกครั้ง เหมือนตอนที่เขาพยุงเธอ
