อวี่หรันนางแย่งตัวซีซีในอ้อมกอดของเฉิงอี้กลับมาแล้วเดินออกจากห้องโถงเรือนหลัก ไปที่เรือนของนางทันที
นี่เป็นครั้งที่สองที่นางรู้สึกว่าการไว้ใจใครช่างยากเหลือเกินสำหรับนาง
“ซีซี เจ้าอยากไปเที่ยวเล่นกับแม่หรือไม่” นางเอ่ยถามบุตรชายระหว่างที่เดินกลับไปที่เรือน
“อยากขอรับ” หยุนซีน้อยเคยได้ออกไปเที่ยวเล่นที่ใดเล่า เมื่อมารดาพูดเช่นนี้เขาก็อดจะยินดีมิได้
“ดี” นางจิ้มไปที่จมูกของบุตรชายอย่างรักใคร่
เฉิงอี้กับเหว่ยกงที่เดินกลับไปที่เรือนด้านหลังต่างก็ตกอยู่ในความคิดของตนเอง
“อากง ข้าว่าหรันหรันนางรู้แล้วว่าเป็นเจ้า”
“นางจะรู้ได้อย่างไร” หรือการปลอมตัวของถูกนางจับได้ แม้แต่ศัตรูต่างแคว้นยังดูไม่ออกนางจะรู้ได้อย่างไร
“นางไม่ได้เขลาอย่างที่เจ้าคิด อีกอย่างอย่าลืมว่านางไม่เหมือนหรันหรันคนเดิมที่พวกเรารู้จัก” เฉิงอี้เริ่มเกิดความกลัวในใจ
เขาเคยขอให้นางเชื่อใจเขาได้ หากนางรู้ว่าอาจิ้งคือเหว่ยกง
