นี่คงเป็นครั้งแรกที่อวี่หรันนางเอ่ยเรื่องความรู้สึกออกมาทั้งหมด นางมองเหว่ยกงอย่างขอความเห็นใจอย่างที่นางพูดจริงๆ แววตาของนางไม่ได้แข็งกร้าวอย่างที่ผ่านมา
“หรันหรัน/หรันหรัน” ทั้งคู่เอ่ยเสียงนางเสียงเบา
“ข้าไม่คิดจะกลับไปแย่งทุกอย่างที่ถานอวี่หรันนางสมควรได้ ข้าเพียงอยากใช้ชีวิตอยู่กับซีซีเท่านั้น พวกท่านได้โปรดเข้าใจข้าด้วย” นางก้มหัวลงให้ทั้งคู่
“ถึงอย่างไรเจ้าก็ยังเป็นภรรยาของข้า เพราะหนังสือหย่าที่ไม่ได้ถูกตีตราที่ว่าการอย่างไรก็ไม่มีผล”
อวี่หรันหันไปมองเหว่ยกงอย่างไม่อยากเชื่อหู นางพูดถึงเพียงนี้แล้ว แต่เขาก็ยังยกเรื่องร่างเดิมที่เป็นภรรยาของเขามาพูดอีกหรือ
“น่าขันนัก ท่านปกป้องนางอย่างไรบ้าง ในเมื่อพูดเรื่องที่นางเป็นภรรยาของท่าน เหตุใดนางถึงถูกทำร้ายจนมาถึงเหอหนานได้ คนร้ายท่านจับได้หรือยัง ท่านทำสิ่งใดเพื่อนางบ้าง” อวี่หรันจ้องมองเหว่ยกงอย่างเยาะเย้ย
เหว่ยกงไม่อาจตอบสิ่งที่นา
