เดือนต่อมาถานเสวี่ยหานกับตู้หลานก็เดินทางมาถึง พร้อมทั้งเฉิงอี้และเหว่ยกงอีกด้วย
เพราะเรื่องที่เหว่ยกงจัดการกับหลีซื่อและตระกูลหลีทำให้ถานเสวี่ยหานมองเขาใหม่อีกครั้ง
หยุนซีที่รู้ว่าท่านตาท่านยายจะมาหาเขาก็ลากเก้าอี้ตัวน้อยที่มารดาทำไว้ให้เขาใช้นั่งเล่นดูบ่าวทำงาน มานั่งที่หน้าประตูจวนอย่างตั้งตารอ
“คุณชายท่านเข้าไปรอด้านในดีหรือไม่ เมื่อคุณท่านมาแล้ว บ่าวจะไปตามท่านที่ห้องโถง” บ่าวหน้าประตูจวนเอ่ยถามอย่างห่วงใย
“ไม่ ข้าอยากให้ท่านตาเห็นข้าเป็นคนแรก” บ่าวหน้าประตูไม่รู้จะทำเช่นไร ได้แต่ยืนกางร่มให้เขา
อวี่หรันนางก็ไม่ได้เอ่ยห้าม เพราะรู้ว่าบุตรชายนางคิดถึงท่านตาท่านยายมากเพียงใด
ขบวนรถม้าเคลื่อนตัวมายังไม่ถึงหน้าจวนดี หยุนซีน้อยก็ลุกขึ้นวิ่งไปที่รถม้าอย่างรวดเร็ว จนคนขับต้องบังคับม้าให้หยุด เพราะกลัวจะชนคุณชายน้อยของตน
เหว่ยกงที่ขี่ม้าอยู่ข้างรถม้า เห็นบุตรชายวิ่งมาด้วยความตกใจ เขาก็
