อวี่หรันนางหนีมาหลบอยู่ที่คนของนางกำลังทำสบู่ เพราะยังไม่อยากเจอหน้าเหว่ยกง ไม่รู้จะตอบเขาเรื่องที่เขาถามอย่างไร
แต่นางจะหลบไปได้นานเพียงใด เมื่อถึงมื้อเย็นนางก็ต้องเจอเขาอยู่ดี
“ท่านพ่อตา หากหรันหรันนางกลับเมืองหลวงครั้งนี้ ข้าพานางกลับตระกูลหวังเลยนะขอรับ” เหว่ยกงชิงพูดเรื่องนี้กับถานเสวี่ยหานทันที
“หรันหรัน พ่อก็เห็นด้วยกับอากง อย่างไรซีซีก็ต้องมีบิดา”
อวี่หรันนางนั่งนิ่งแข็งค้างไปเสียแล้ว นางไม่ได้เตรียมใจที่จะถูกมัดมือชกเช่นนี้
ยิ่งเห็นสายตาของบุตรชายที่มองมาทางนางอย่างมีความหวัง คำปฏิเสธที่นางจะพูดก็ถูกกลืนลงคอไป
“เจ้าค่ะ” อวี่หรันกัดฟันแน่น แล้วเอ่ยตอบออกมาอย่างยากเย็น
เหว่ยกงยกยิ้มอย่างพอใจ ก่อนที่เขาจะกินอาหารพร้อมทั้งตักให้นางกับหยุนซีตลอดเวลา อวี่หรันนางก็เขี่ยอาหารที่เข้าตักให้ไว้ด้านข้างไม่ยอมแตะต้อง
หยุนซีน้อยคืนนี้ถูกตู้หลานนำตัวไปนอนด้วย โดยสั่งห้ามอวี่หรันไม่ให้นา
