ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงร่างสูงก็ออกมาจากห้องนอนตรงเวลาพอดีเป๊ะ เขายกยิ้มเล็กน้อยที่เห็นมิวสิคยังนั่งรอที่เดิม คำขอโทษและหน้ามึนของเขาคงจะได้ผลไม่มากก็น้อย นับว่าเป็นสัญญาณที่ดีสำหรับเขาในรอบสัปดาห์เลย
"ไปกันเลยไหมครับ" ชายหนุ่มในชุดเชิ้ตดำและกางเกงยีนส์เปื้อนรอยยิ้มเล็กน้อย ทว่าอีกคนไม่!
"ค่ะ" คนตัวเล็กเอ่ยตอบสีหน้าเรียบ แล้วรีบเดินไปใส่รองเท้าอารมณ์ต่างจากตอนแรกจนโจเซฟแปลกใจรีบเดินไปขวางทันที
"เป็นอะไรไป" ทั้งที่ก่อนหน้าก็เหมือนจะดีอยู่แท้ ๆ แต่ทำไมล่ะ...
"เปล่าค่ะ รีบไปเถอะ มิวรีบ" มิวสิคสะบัดแขนออกจากการเกาะกุม แล้วรีบเดินออกไปใส่รองเท้าโดยมีชายหนุ่มที่กำลังผันตัวเป็นราชรถขับไปส่งถึงที่แต่ก็ยังไม่เข้าใจว่าอะไรที่ทำให้เธอเปลี่ยนไปเป็นคนละคน
ระหว่างทางมีแต่ความเงียบงันจากมิวสิคแม้โจเซฟจะพยายามชวนคุยแต่เธอก็ไม่ยอมตอบ นั่งถอนหายใจหน้าบึ้งตึงตลอดทางจนสุดท้ายเขาก็ใช้เวลาไม่กี่นาทีขับเข้
