Kabanata 4
1164 Words
NAKAKADALAWA o tatlong pagsulyap pa siguro si Caelian sa kaniya bago nito isinusubo ang kinakain. There is a limitless and undefinable joy written all over Thana’s face na hindi mawari o magawang maintindihan ni Caelian ang ibig sabihin.
Nasa hapag na sila at tahimik lamang na kumakain. Sa bawat pagsubo ni Thana ay may ngiti sa kaniyang labi. Siguro dahil sa masarap ang pagkain at bago ito sa kaniyang panlasa, o siguro may iba pang dahilan.
For someone who just lost her parents, who has been taken away from her parents, she’s unexpectedly fine and happy. Iyon ang pinakamisteryo para kay Caelian ngayon. Why isn’t she asking about her parents? Why isn’t she asking why she’s here and why I brought her here? Why isn’t she bothered to be alone with a stranger like me in a house this big?
Subalit kung magtatanong nga ito, ano naman ang isasagot niya? Na pinatay niya ang mga magulang nito? Pupunuin lamang noon ng takot si Thana, ang maaaliwalas na imahe niya sa isipan ng dalaga ay madudumihan lamang. Ayaw niyang mangyari iyon, ayaw niyang kamuhian siya nito.
He burned the house and their bodies together with the evidences that he is the one who killed them. Kung hindi na iyon muling huhukayin pa walang makakaalam sa ginawa niya. And with the money and power that he has, kayang-kaya niyang baliktarin at dispatiyahin ang kahit na ano o sinong aangat na magtuturo sa kaniya bilang salarin sa pagkamatay ng mga magulang ni Thana, nagsunog sa bahay nila, at dumukot sa kaniya.
Instead of worrying about that, he reached for his phone in his pocket. Hindi niya na muna iyon iisipin. Maghihintay lamang ito kung kailan magtatanong ang dalaga, at kapag dumating ang araw na iyon, ang pagsisinungaling ang nag-iisang bagay na gagawin niya.
He texted his secretary to buy dresses in small sizes that he knew would fit Thana. Nagpabili rin ito ng mga personal na gamit para sa dalaga at lahat ng mga kakailanganin niyang wala sa bahay niya. He also texted one of his friends who is a teacher. He also reached out to his lawyer para asikasuhin ang mga papeles ni Thana.
While he is doing that, hindi niya maiwasang mapangiti at mapailing-iling sa sarili. Bakit niya nga ba ito ginagawa? Bakit niya inaako ang mga responsibilidad na iyon para sa kaniya? He is not his family nor someone Thana knows. He is a complete stranger. Pero kahit na iyon ang katotohanan, hindi niya maiwasang gustuhing gawin ang mga ito. Kahit na sa huli ay hindi niya alam kung may mapapala nga siya sa paggawa nito, wala siyang pakialam. Because for him, he just wants to do this, may kapalit man o wala.
He is at peace being with Thana, he want to be with Thana, that’s all that is clear to him.
The whole time he is busy with his phone, hindi niya naman napansin na napahinto na rin pala sa pagkain si Thana. Nakatitig lamang ito sa kaniya, may bahagyang simangot sa mukha, nagtataka at napapaisip kung ano itong pinagkakaabalahan niya sa cellphone at bakit ito ngumingiti.
“May problema ba?” tanong ni Caelian habang dahan-dahang itinatabi ang cellphone sa gilid.
“Iyan din ‘yung hawak-hawak mo noong una tayong nagkita.”
Napangiti si Caelian hindi lang dahil sa pagnguso ni Thana matapos iyon sabihin kundi dahil siya mismo ay hindi pa rin nakakalimutan iyon. Before this, that was the only memory he had with Thana. And to know that they both valued that moment, he just couldn’t help himself but smile wider.
Dinala niya na ang kamay upang bahagyang matakpan ang ngisi. Ayaw nitong isipin ni Thana na pinagtatawanan niya siya.
“Bakit ka nakangiti habang nakatingin diyan?”
“May nakita lang akong nakakatawang larawan,” pagsisinungaling niya.
Thana got up from her chair. Agad namang bumagsak ang tingin ni Caelian sa parteng dibdib ng dalaga. She is wearing his T-shirt, bumabakat ang dibdib nito rito. Tumikhim ito at mabilis na iniwas ang tingin.
“Gusto kong makita,” wika ng dalaga.
Nang balikan niya itong muli ng tingin ay nasa gilid niya na ito. Hinihila ang katabi niyang silya padikit sa kaniya at pagkatapos ay naupo ito rito. Parang batang nakatingala sa kaniya si Thana, and he can’t pretend to look unaffected by her actions. Pero bago pa man itong mas lalo mahulog sa mga mata ng dalaga, inilipat niya na sa phone ang atensyon.
He quickly searched for the funniest photo that he can think of at the moment. Pinakita niya ito kay Thana subalit walang naging reaksyon ang huli. She just stared at the picture like nothing kahit pa na halos sumakit ang tiyan ni Caelian noong unang beses niya iyong makita.
“Hindi naman nakakatawa, eh,” she commented.
“Ano ba ang nakakatawa para sa’yo?”
Nanghihiwagang napatitig sa kaniya si Thana dahil sa itinanong niya.
“Hindi ko alam. Paano ba malalaman kung nakakatawa ang isang bagay o hindi?”
Napawi ang ngiti ni Caelian. Itinabi niyang muli ang phone at hinarap nang upo ang dalaga.
“Depende ‘yon sa tao. Kapag nakakatawa ang isang bagay, tatawa ka na lang bigla, hindi mo mapipigilan ‘yon. Ano ba ang mga bagay na nakakapagpatawa sa’yo?”
Napangiwi si Thana habang sinusubukang mag-isip ng sagot. Pero sa huli ay umiling ito. Pilit naman itinago ni Caelian ang unti-unting namumuong galit para sa magulang nito. For Thana not to know things about these, iisa lang ang naiisip na dahilan ni Caelian doon at iyon ay dahil sa paraan ng pagpapalaki nila sa dalaga, sa mga bagay na pinagkait nila sa kaniya, at sa lahat ng kababuyan at katarantaduhang ginawa nila sa kanila. He couldn’t find a reason to feel bad about killing them anymore. He can never admit regret for killing her parents because he won’t ever feel that towards them.
He tried so hard to smile. “O sige, ganito na lang, ano ang mga bagay na nagpapasaya sa’yo?”
Sa sinabi niyang iyon ay agad na napangiti si Thana.
“Ikaw!” masiglang sagot nito.
Thana’s eyes almost looked like shining while smiling. Gustong isipin ni Caelian na baka naguguluhan lang ang dalaga dahil sabi nga nito, siya lang ang nag-iisang taong hindi siya sinaktan. But no. The way her eyes curved and the way the corners of her lips wrinkled as she smiles told him that it’s the truth. That he makes her happy in the way the only she knows.
Daglian nitong niyapos ang pisngi ng dalaga. Her cheeks quickly turned into rosy pink. Her face looks so small next to his hand. Caelian couldn’t take his eyes off her lips, parang konti na lang ay magagawa niya na itong lasapin. Ngunit wala siyang lakas upang ibaba ang sarili at atakehin iyon. He can only hold her cheek, all that he was able to do was hold on to her cheek tighter.
He must hold back. He shouldn’t do it.
- Writer
