พ่อหมอสิ้นท่า

Prologue

ณ ตำหนักนาคมงคล ตำบลดงชมพู

"วันนี้มึงมาทำอะไร" เสียงของพ่อหมอคนดังที่คนทั่วฟ้าเมืองไทยรู้จักเอ่ยถาม

"ฉันอยากได้น้ำมันพราย และของขลังเพิ่มเสน่ห์จ้ะ" ไพลินยิ้มสู้เมื่อโดนถาม

พ่อหมอตั้งใจมองหญิงสาวมากเป็นพิเศษ จนลืมสังเกตว่าอมตะส่งสัญญาณบางอย่างให้เห็น อีกทั้งหญิงสาวพูดขึ้นมาก่อนที่เขาจะถาม ความสนใจของพ่อหมอจึงอยู่กับคนตรงหน้ามากกว่ามือขวาของตน

"คนที่ฉันอยากได้เป็นผัว เป็นคนดี และยังโสดจ้ะ"

"มึงมีความมั่นใจดี" พ่อหมอพยักหน้ารับคำขอของไพลินแม้จะยังคลางแคลงใจว่าแววตาไม่ซื่อที่เขาสัมผัสได้ในตอนแรกนั้นทำไมช่างแตกต่างจากแววตากระจ่างใสที่มองส่องไปแล้วเห็นถึงก้นบึ้งว่าไร้พิษภัย นัยน์ตาของหญิงสาวกระจ่างแวววาวราวกับลูกแก้วมณีนาคา

ป้อมปราการที่เขามักจะมีเมื่อเจอคนที่ควรหลีกหนีนั้นก็ไม่ปรากฏ

ตรวจวันตกฟากและวันจรของไพลินแล้ว เขาก็ยังไม่เห็นภัย พ่อหมอหนุ่มมองข้ามเสียงกระแอมไอของอมตะแล้วหยิบน้ำมันพรายไว้บนถาดเล็กตรงหน้าเจ้าตัว นอกนั้นเขาก็ยังใจดีหยิบไอเทมลับอย่างปลัดขิกไม้เนื้อแข็งออกมาตั้งตรงหน้าลูกศิษย์ผู้ที่เขาเห็นสมควรว่าเหมาะแก่การมีคู่ครอง เขามั่นใจว่าเธอจะไม่ใช้ของขลังของเขาไปสร้างเวรสร้างกรรมกับใคร

มือหนาวางของขลังลงตรงพานบูชาที่กำหนดไว้ว่าลูกศิษย์จะต้องวางเงินตามกำลังศรัทธา พ่อหมอผู้เคยเห็นแค่แบงก์สีเทาปึกใหญ่ในพานที่ลูกศิษย์จัดมาบูชาขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นเหรียญบาทเก้าสิบเก้าเหรียญจากไพลิน

อีนี่มันล้อเล่นกับระบบชัด ๆ !

"มา กูจะเจิมหน้าผากให้" พ่อหมอทัพกระตือรือร้นที่จะสำแดงเดชให้ผู้หญิงหน้าสวยที่ไม่ค่อยศรัทธาในตัวเขาเท่าไหร่ได้รู้ซึ้งว่าเขามันตัวจริงเรื่องของขลัง นอกจากจะเจิมหน้าผากและเป่ามนตร์คาถาเมตตามหานิยมแล้วเขายังร่ายคาถาพิเศษให้เจ้าตัวสมปรารถนาในเร็ววัน

"ของขลังเหล่านี้มึงพกติดตัวอย่าให้ห่าง สวดมนต์ตามหนังสือสวดทุกคืน แล้วก็ไปป้ายน้ำมันพรายใส่คนที่มึงอยากได้เป็นผัว"

"จ้ะพ่อหมอ"

ไพลินนำกำไลมาคล้องแขน ยัดปลัดขิกใส่ในกระเป๋าสตางค์ มือเรียวงามหยิบน้ำมันพรายเป็นอย่างสุดท้าย แต่แทนที่จะถอยออกไปเมื่อได้ของที่ต้องการครบ ไพลินแกะฝาจุกขวดน้ำมันพรายแล้วก็สาดพรวดไปตรงตำแหน่งที่พ่อหมอทัพนั่งอยู่ น้ำมันสีส้มอมเหลืองกระฉูดจากฝาขวดลอยไปหยุดที่ใบหน้าหล่อเหลาก่อนจะไหลย้อยลงอาบไล้ทั่วตัวของพ่อหมอ

ท่ามกลางเสียงโวยวายของลูกศิษย์คิวหลังโดยเฉพาะศัตรูตัวฉกาจที่อยู่คิวท้าย ๆ ซึ่งโวยวายด่าทอดังเข้าหูว่าเธอทำเรื่องเลวร้ายและจะไม่ตายดีแต่เสียงเหล่านั้นกลับกลายเป็นเสียงแมลงหวี่แมลงวันเมื่อได้สบตากับทัพ

อยู่ ๆ หูของเธอก็อื้อ ท่ามกลางความเงียบงันไร้สรรพเสียง เธอได้ยินเสียงของทัพก้องกังวานอยู่รอบตัวเธอ

ไม่เพียงแต่จะรู้สึกว่าเสียงของเขาดังปรกติ เธอได้ยินเสียงนั้นสะท้อนในหัวราวกับเขาพูดกับเธอซ้ำ ๆ

"กูให้มึงเอาน้ำมันพรายไปป้ายคนที่มึงอยากได้เป็นผัว ไม่ใช่เอามาสาดกู!!!"

"ก็คนที่ฉันอยากได้เป็นผัวคือพ่อหมอนี่จ๊ะ"

ไพลินตอบกลับแบบไม่สะทกสะท้านอะไร... คำพูดนี้ออกมาจากความรู้สึกอย่างจริงใจที่สุด