พ่อหมอสิ้นท่า

ตอนที่หนึ่ง

แต่ละมื้อแต่ละเดย์

แต่ละมื้อแต่ละเดย์ มีแต่แนวมาให้ Think ข้อยละปวด Head กลุ้ม Heart

ประโยคที่คนพูดเล่นๆ กันในโลกโซเชียลนั้นเข้ากับชีวิตของ 'ไพลิน' ในช่วงนี้มาก แต่ละวันมีแต่เรื่องให้คิด นอกจากจะปวดหัวแล้วยังปวดใจเหลือเกิน!

เธอเติบโตในหมู่บ้านเล็ก ๆ ในจังหวัดทางภาคอีสานที่ติดลุ่มแม่น้ำโขง เมื่อลืมตามาดูโลกได้สิบเอ็ดปี ป้าแท้ ๆ ก็ขอเธอไปเลี้ยง ไพลินเลยย้ายตามลุงกับป้ามาอยู่ประเทศอังกฤษจนอายุยี่สิบสามปี

ไพลินมีฝาแฝดคนหนึ่งชื่อทับทิม น้องสาวผู้ที่เหมือนเธอทุกกระเบียดนั้นเติบโตมากับพ่อแม่ แม้จะไม่ได้พูดคุยกันทุกวันแต่พวกเธอก็ติดต่อกันบ้างตามโอกาส ไพลินจึงไม่รู้สึกโดดเดี่ยวเพราะรู้ว่ามีอีกคนอยู่เคียงข้างเสมอ

"ชีวิตของไพลินน่าอิจฉา แต่ไพลินชอบบ่นว่าอังกฤษไม่น่าอยู่ ถ้าแลกกันได้ก็คงดี"

แฝดผู้น้องเคยพูดแบบนั้นกับเธอเมื่อไม่กี่เดือนที่แล้ว ตอนแรกเธอไม่ได้ใส่ใจ เพราะน้องสาวเห็นแค่ด้านที่เป็นความสุขที่เธอเปิดเผย ส่วนด้านมืดนั้นอย่าให้พูดเลย!

ชีวิตเธอเหมือนจะดี แต่เอาจริง ๆ แล้วไพลินต้องสู้ชีวิตมาตลอดนับตั้งแต่ป้ากับลุงฝรั่งแยกทางกัน

พอป้าออกจากบ้านสามี ท่านก็พาเธอไปเช่าห้องในบ้านของเพื่อน ไพลินทำงานพิเศษในร้านอาหารไทยสลับกับเรียนหนังสือจนจบระดับคอลเลจมาอย่างทุลักทุเล แม้ว่าตอนนี้เธอจะทำงานร้านอาหารแบบเต็มตัวทว่าเงินที่ได้เมื่อจ่ายค่าเช่าบ้าน ส่งเสียให้พ่อแม่ที่ไทยก็แทบจะไม่เหลือเงินให้ใช้ชีวิต แต่ไพลินก็อยู่กับมันได้ เพราะถ้ายังอยู่ที่นี่ เธอจะแบ่งเบาภาระของพ่อแม่ได้มากกว่า

ที่ผ่านมาเธอเคยอิจฉาน้องสาวฝาแฝดที่ได้โตมากับพ่อและแม่ แถมยังไม่ต้องมาปรับตัวให้เข้ากับคนต่างชาติ ต่างภาษาเหมือนตน แต่พอทับทิมที่เรียนจบการบัญชีแล้วกลับไปทำงานธนาคารเพื่อการเกษตรที่บ้านเกิดเริ่มเล่าเรื่องหนักใจให้ได้ยินเป็นครั้งแรก เธอก็เพิ่งรู้ว่าชีวิตของน้องไม่ได้ราบรื่นอย่างที่เคยเข้าใจ

"แม่ไปติดเพื่อนที่ชอบตั้งวงเล่นไพ่ พ่อก็ติดเหล้าหนักมากขึ้นทุกวัน มันแย่มากเลยไพลิน เราไม่ติดนะว่าพ่อแม่จะทำงานน้อยลงเพราะเราดูแลท่านได้แล้ว แต่ไปเล่นการพนันไปติดเหล้าแบบนั้น เงินที่เราสองคนหาให้เท่าไหร่ก็ไม่พอ บางวันมาขอเพิ่มเราไม่มีให้ก็หาว่าเราอกตัญญู"

ไพลินรับฟังปัญหาแล้วก็ถอนหายใจ เรื่องนี้เธอเองก็เหนื่อยอยู่เหมือนกันเพราะในระยะหลังมานี้แม่โทรมาขอเงินบ่อยขึ้น

"ตอนนี้เธอโอเคไหมทับทิม" หญิงสาวเอ่ยปากถามคนเป็นน้องด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจ พ่อกับแม่เป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ตอนพวกเธอเด็ก ๆ พวกท่านยังขยันขันแข็งทำมาหากินอยู่เลย

"ตอนนี้เรารู้สึกเหนื่อยมาก อยากหนีหายไปให้พ้น ๆ จากตรงนี้"

ไพลินขมวดคิ้ว ปกติแล้วทับทิมจะเล่าปัญหาให้ฟังแล้วพวกเธอก็ช่วยกันแก้ไข แต่เธอไม่เคยรู้สึกว่าทับทิมจะท้อจนไม่อยากต่อสู้อีกแล้ว

"ตอนนี้มันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ"

"เรากลับมาทำงานที่บ้านแล้วเจอแต่คนไม่ดี มันแย่มากเลยที่ต้องกลับมาเจอเพื่อนที่เคยกลั่นแกล้งเรามาตั้งแต่ตอนเด็ก ตอนที่เราโตเขาก็ยังทำร้ายเราต่อ เราอยากย้ายไปอยู่เมืองนอกกับไพลิน ฮึ่ก"

"ว่ายังไงนะ ใครกลั่นแกล้งเธอ ทำไมเธอไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้เราฟังเลย" ไพลินรู้สึกว่าความเสียใจครั้งนี้ของน้องสาวมันกัดกร่อนอยู่ภายในจนเอ่อล้นออกมา ในโพรงอกของไพลินปวดแน่นยามสัมผัสถึงความเจ็บปวดของฝาแฝดตัวเอง

พอได้รู้ว่าน้องสาวต้องโดนเหยียดหยามจากเพื่อนในวัยเด็กที่ยังต้องอยู่ในชุมชนเดียวกัน ทับทิมเป็นคนที่อ่อนโยนและคิดมากกับทุกเรื่อง ถ้าเจอเรื่องแบบนี้คงทำให้ทุกข์ใจน่าดู

ทับทิมอยากเปลี่ยนงานแล้วหนีไปไกล ๆ แต่ก็ติดที่ภาระที่มี มันเลยทำให้เจ้าตัวเป็นทุกข์จนหาทางออกไม่ได้ พอได้ยินเช่นนั้นดวงตาของแฝดพี่ที่สู้คนกว่าก็วาวโรจน์

ถ้าทับทิมไม่อยากสู้คน ไพลินก็จะสู้แทนเอง

"แกคิดยังไงถึงจะอยากย้ายกลับไทย จะไปทำอะไรกิน" ป้าจันแรมคัดค้านตอนที่ไพลินลาออกจากงานเสิร์ฟที่ร้านเพื่อกลับเมืองไทย นางพาหลานมาเลี้ยงที่นี่แล้วดูแลตามมีตามเกิด แต่ในสายตาคนเป็นป้าไพลินก็โตมาเป็นอย่างดีจนดูแลตัวเองและครอบครัวได้ บางครั้งนางเดือดร้อน ไพลินก็ยื่นมือมาช่วยได้ด้วยซ้ำ

จากประสบการณ์ที่เห็นเด็ก ๆ ที่ตามครอบครัวมาเติบโตที่นี่ พอได้ลองกลับไทยแล้วไปหางานทำ ส่วนใหญ่มักจะไปไม่รอด ต้องซมซานกลับมาทำงานที่นี่กันเป็นส่วนใหญ่เพราะฐานเงินเดือนที่ไทยต่างกับที่นี่หลายเท่า

"หนูแค่ไปเยี่ยมครอบครัวแต่ไปนานหน่อย หนูแจ้งลาออกเพราะป้าจะได้หาคนแทน"

"แกคงไม่ได้กลับไปหาไอ้ติณห์หรอกนะ"

จันแรมนึกถึงอดีตคนรักของหลาน ทั้งสองคบหากันตอนติณห์มาเรียนปริญญาโทที่อังกฤษ พอกลับเมืองไทยเขาก็ไปคบหากับผู้หญิงในวงสังคมเดียวกันแล้วทำเหมือนไม่เคยรู้จักไพลินมาก่อน

"เปล่า หนูลืมมันไปแล้วด้วยซ้ำ หนูแค่จะกลับไปพักผ่อนที่บ้านเท่านั้นเอง" ไพลินนึกถึงตอนที่เคยพยายามอย่างหนักเพื่อให้ตัวเองอยู่ในระดับเดียวกับติณห์ เธอซื้อกระเป๋าแบรนด์เนม กินอาหารร้านหรูให้สมฐานะของเขา พยายามปรับตัวเพื่อให้เข้ากับกลุ่มเพื่อนของชายหนุ่ม แต่สุดท้ายเขาก็คิดว่าเธอไม่คู่ควร แม้มันจะเป็นอดีตที่เจ็บปวดแต่เธอก็ลืมไปหมดแล้ว

"หรือมึงเสียใจเรื่องไอ้เอก ไหนว่าไม่คิดอะไรกับมันไง" ป้าจันแรมถามถึง 'เอกรินทร์' ผู้จัดการร้านนวดไทยที่เคยมาจีบไพลิน พอหลานนางเริ่มสนิทสนมด้วยมันก็ออกลายแอบไปรับจ้างจดทะเบียนกับหลานเจ้าของร้านนวดเพื่อพาอีกฝ่ายมาอยู่เมืองนอกด้วยกัน แล้วไอ้เอกมันยังจะหน้าด้านมาขอคบซ้อนกับไพลินแต่หลานนางเลือกตัดขาดถาวรแบบไม่เผาผี ตอนแรกนางก็เข้าใจว่าไพลินทำใจได้แล้ว หรือว่าลึก ๆ หลานนางยังเศร้าเพราะไอ้เอกอยู่ถึงอยากหนีกลับเมืองไทยไปพักใจ

"โอย ไอ้นั่นไม่มีผลอะไรกับหนูเลยป้า ป้าสอนหนูเองว่าถ้าผู้ชายไม่รักเราไม่หาเลี้ยงเรา เราก็ไม่ต้องไปแคร์มันนัก เราหาเงินเลี้ยงตัวเองดังนั้นคนที่เราควรแคร์ที่สุดคือตัวเราเอง"

"ก็ดีที่แกยึดถือคำสอนจากคนที่เจ็บมาเยอะอย่างฉัน"

ไพลินพยักหน้า เธอเองก็เจ็บมาเยอะพอกันกับป้าแล้วเห็นอะไรมาเยอะจนชีวิตนี้ไม่ได้บูชาความรักแต่บูชาเงินแทน

"ป้าก็รู้ว่าชีวิตหนูคิดเรื่องเงินมากกว่าสนใจผู้ชาย"

"แต่แกจะกลับไปอยู่ไทยและไม่หาเงิน" จันแรมท้วงขึ้นมาเพราะรู้สึกว่ามันยังไม่ถูกต้อง

"คืองี้ป้า ตอนนี้ที่ไทยมันก็มีหลายคนที่สร้างธุรกิจออนไลน์ ป้าได้ยินเรื่องณัฐฏณิชาที่บ้านอยู่ตลาดยัง ป้าเขาเป็นคอนเทนต์ครีเอเตอร์ที่ถ่ายคลิปกินส้มตำทุกวันแล้วได้เงินเดือนหลายหมื่น ตอนกลับไปอยู่บ้านจะชวนทับทิมมันลองทำดูน่ะ"

"เออ ๆ ไอเดียดี พวกแกสองคนสวยเหมือนดารา เผลอ ๆ อาจจะดังเปรี้ยง ดี ๆ ได้ยินอย่างนี้ป้าก็สบายใจ แกมันเอาตัวรอดเก่งอยู่แล้ว โตแล้วไปลองเรียนรู้ชีวิตเอาแล้วกัน ถ้าไม่ไหวจะกลับมาเมื่อไหร่บอกป้า" จันแรมเห็นว่าหลานสาวมีแนวทางหาเงินนางก็วางใจ

นางผ่านชีวิตมาเยอะจนปลง ตอนนี้ก็ทำงานหาเงินกินรอวันเกษียณจะได้กลับไปอยู่ไทย แต่รุ่นเด็ก ๆ อย่างไพลินยังต้องค้นหาชีวิต บางคนโหยหาอยากกลับไทย เลยต้องให้ลองกลับไปลองให้รู้ ว่าอยากอยู่ที่ไหนมากกว่ากัน

สำหรับคนที่ผ่านชีวิตมาเยอะอย่างนาง นางเดาได้เลยว่า กลับบ้านแป๊บเดียว เดี๋ยวไพลินก็รีบกลับมาอังกฤษแน่นอน