รักร้ายนายแฟนเก่า

บอกความจริง

เซเดย์...

"เซย์จะไปเรียนแล้วหรอ" ในขณะที่ผมกำลังแต่งตัวเพื่อไปมหาลัยเอวาก็เดินเข้ามาในห้อง คือตั้งแต่พาเอวามาอยู่ที่คอนโดเราไม่ได้นอนด้วยกันเธอแยกไปนอนอีกห้องนึงโดยให้เหตุผลว่าเธอยังรู้สึกไม่ค่อยโอเคกับร่างกายตัวเองซึ่งผมก็พยายามที่จะเข้าใจ แต่ถามว่าอยากนอนด้วยกันมั้ยก็อยากนะเพราะผมไม่ได้นอนกอดเอวามานานแล้วก็น่าจะเป็นปีแล้วมั้งตั้งแต่ผมย้ายมาเรียนที่กรุงเทพผมก็ไม่เคยกลับไปเชียงใหม่อีกเลย

"อื้มมม เธออยู่คนเดียวได้ไหม" ผมถามเอวาเมื่อเธอเดินมาช่วยผมผูกเนคไทผมมองหน้าเอวาแล้วรู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูก เธอดีกับผมทุกอย่างแต่ผมกลับทำร้ายเธอด้วยการมีคนอื่น ผมลูบผมเธออย่างรู้สึกผิดแล้วก็พูดขอโทษเธอในใจ

"ถ้าบอกว่าไม่ได้เซย์จะพาเอวาไปมหาลัยด้วยไหมล่ะ เอวาไม่ได้ไปเรียนหลายวันแล้วด้วย"

"เธอยังไม่หายดีเลยไว้หายดีค่อยไปนะ" 

"ก็ได้ ว่าแต่เซเดย์จะกลับกี่โมงล่ะ เอวาจะได้ทำกับข้าวไว้รอ" 

"อืมม วันนี้ฉันเลิกเรียนบ่ายสามน่าจะกลับมาถึงไม่เกินครึ่งชั่วโมง" 

"ถ้าอย่างงั้นเอวาจะรอทานข้าวนะ ห้ามเถลไถลล่ะเข้าใจไหม"

"ครับคุณแฟน^^"

"ดีมากทำตัวดีๆ ล่ะเข้าใจไหมถ้าจับได้ว่ามีกิ๊กนะเอวาจะไม่ให้อภัยเลย" ใจผมกระตุกวูบอีกครั้งเมื่อได้ยินแบบนั้นแต่ก็แสร้งยิ้มกลับไปเพื่อกลบเกลื่อน

มหาลัย...

"เอวาเป็นไงบ้าง" พอมาถึงมอไอ้ปืนก็ถามถึงเอวาทันทีที่เจอหน้าผม

"ก็เหมือนเดิมยังจำอะไรไม่ได้เหมือนเดิม"

"อืมมม"

"ไอ้ปืนกูถามมึงอย่างดิ"

"ถามอะไร"

"มึงทำไมถึงไม่พูดความจริงกับเอวาเรื่องที่กูทำเหี้ยกับเธอ"

"เพราะตอนที่เธอฟื้นขึ้นมาเธอเอาแต่ร้องไห้แล้วก็เอาแต่กอดมึงบอกคิดถึงมึงแล้วกูจะพูดความจริงได้ยังไง เธอยังรักมึงอยู่เธอถึงจำได้แค่นั้น เธอเลือกที่จะไม่จำว่ามึงเคยทำเหี้ยทำเลวอะไรไว้บ้าง"

"แล้วมึงไม่เสียใจหรือไงที่ทำแบบนั้นไหนมึงบอกกับกูว่ามึงรักเอวาไง มึงไม่กลัวว่ากูกับเธอจะกลับมาคบกันเหรอวะ" ผมลองถามมันเพราะอยากจะรู้ว่ามันจะตอบยังไง

"ใช่กูรักเอวาแต่แล้วไงในเมื่อเธอไม่ได้รักกูเธอรักมึงต่อให้มึงเลวแค่ไหนกูก็เชื่อว่าเธอยังรักมึง ก่อนหน้านี้กูอาจจะไม่ยอมแพ้ให้มึงแต่พอมาตอนนี้กูไม่อยากแข่งกับมึงแล้วว่ะไอ้เซย์ ความรักของกูก็คือการที่ได้เห็นคนที่เรารักมีความสุขแล้วตอนนี้กูก็เชื่อว่าเอวาก็มีความสุขที่ได้อยู่กับมึง"

"แต่มึงอย่าลืมถ้าวันนึงเอวาความจำกลับมาเธอก็จะเกลียดกูเหมือนเดิม"

"ทำไมมึงกลัวเอวากลับมาจำได้งั้นเหรอ"

"อืมมม กูยอมรับว่ากูกลัว ทั้งชีวิตของกูกูไม่เคยกลัวอะไรเท่านี้มาก่อนแต่มาตอนนี้กูกลัว กลัวว่าเอวาจะกลับมาจำได้ว่ากูเคยเลวอะไรกับเธอไว้บ้าง กูกลัวว่าเธอจะเกลียดกูมากกว่าเดิม" ผมยอมรับมันอย่างตรงไปตรงมาเพราะตอนนี้สิ่งที่ผมกลับมากที่สุดก็คือการที่เธอความทรงจำกลับมาแล้วก็จำได้ว่าผมกับเธอเลิกกันแล้ว

"มึงรักเอวาใช่ไหม"

"ไม่" ผมยังยืนยันคำเดิมเพราะผมคิดว่าผมไม่ได้รักเอวา

"คำว่าไม่ของมึงเหมือนมึงฝืนพูดเลยเนอะ มึงลองถามใจมึงให้แน่อีกครั้งว่ามึงรักเอวาหรือไม่ได้รัก เพราะถ้ามึงไม่ได้รักเธอมึงจะไม่แคร์เลยว่าเธอจะจำได้หรือไม่ได้แต่นี่มึงกำลังกลัว กลัวว่าเธอจะจำสิ่งที่มึงทำได้" นั่นสินะทำไมผมกลัวว่าเธอจะกลับมาจำได้ล่ะถ้าผมไม่รักเธอ

เอวา...

"ทำอะไรทานอ่ะหอมจัง อาหารก็หอมแก้มเมียก็หอม" จุ๊บ จุ๊บ

"อุ้ย ตกใจหมด" ฉันตกใจเมื่อจู่ๆเซเดย์ก็เดินเข้ามากอดฉันจากทางด้านหลังแล้วก็จุ๊บแก้มอย่างถือวิสาสะตอนแรกฉันเกือบจะหันไปด่าแล้วแต่พอนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ฉันยังความจำเสื่อมอยู่ก็เลยเงียบ

"กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมไม่ได้ยินเสียงเปิดประตูเลยล่ะ"

"ก็เธอมัวแต่ทำอาหารอยู่ในครัวจะได้ยินอะไรล่ะ ว่าแต่วันนี้เธอทำอะไรให้ฉันทานล่ะ ฉันหิวแล้วนะหิวมากด้วย" เซเดย์พูดอ้อนๆทั้งที่ยังกอดฉันอยู่

"ก็อาหารง่ายๆ ไข่เจียว ต้มยำปลากระป๋อง ผัดผักรวม พอทานได้มั้ย เซย์ก็รู้ว่าเอวาทำอะไรไม่ค่อยเป็น"

"อื้มทานได้หมดแล่ะถ้าเธอเป็นคนทำ"

"ปากหวานเนอะไม่รู้จะไปปากหวานกับผู้หญิงคนอื่นด้วยหรือเปล่าแต่คงไม่หรอกมังเนอะเพราะเซย์รักเอวาคนเดียว จริงมั้ย^^"

"............." เซเดย์เงียบไปฉันคงไปพูดแทงใจเขาล่ะมั้ง หึ

หลังจากนั้นฉันกับเขาก็ช่วยกันยกอาหารไปตั้งบนโต๊ะแล้วเราก็นั่งทานอาหารด้วยกัน เขาเอาใจฉันทุกอย่างตักนั่นตักนี่ให้ฉันอย่างเอาใจ ฉันยิ้มให้เขาแม้ในใจจะรู้สึกอยากจะร้องไห้เพราะรู้ว่าที่เขาทำเขาเขาไม่ได้ทำเพราะรักเขาอาจจะทำเพราะรู้สึกผิด และหลังจากที่เราทานอาหารกันเสร็จ

"เอวา"

"หื้มมม"

"ถ้าฉันเคยทำไม่ดีกับเธอ เธอจะให้อภัยฉันได้ไหม"

"ทำไม่ดีหมายถึงอะไรล่ะ" ฉันไม่รู้ว่าเขากำลังจะพูดอะไร

"ถ้าฉัน...นอกใจเธอมีคนอื่น"

"ทำไมเหรอ เซย์มีคนอื่นเหรอ" ฉันอึ้งไปเหมือนกันนะไม่คิดว่าเขาพูดแบบนี้

"........." เขาเงียบแล้วเงยหน้ามองฉันด้วยสายตาเศร้า

"มีอะไรก็พูดมาเถอะเซย์" 

"ฉันมีคนอื่น ฉันนอกใจเธอแล้วเราสองคนก็เลิกกันแล้ว...ที่เธอความจำเสื่อมไม่ใช่เพราะเธอเมาหัวฟาดพื้นอย่างที่ไอ้ปืนมันพูดหรอกนะ"

"......." ฉันยังเงียบเพื่อรอฟังให้เขาพูดต่อ

"เพราะเธอวิ่งหนีฉันต่างหาก" แล้วหลังจากนั้นเซเดย์มันก็เล่าเรื่องทุกอย่างให้ฉันฟังตั้งแต่เริ่มแรกตั้งแต่วันเกิดของมัน ฉันนั่งฟังด้วยความสงบไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมา

"ฉันขอโทษนะที่ผิดสัญญาแล้วก็นอกใจเธอทำเลวกับเธอ"

"มีแค่นี้เหรอที่จะบอก"

"อื้มมม" มันพยักหน้าตอบแล้วก้มหน้าอย่างสำนึกผิด

"แล้วเรื่องที่นายไม่เคยรักฉันเลยล่ะทำไมนายไม่พูดออกมาด้วย พูดเหมือนที่นายพูดกับเพื่อนของนาย" ฉันพยายามฝืนความรู้สึกไม่ให้ร้องไห้แก่อนจะพูดในสิ่งที่อยากจะพูดกับเขาออกมา มันคือคำถามที่ฉันอยากจะถามเขาตั้งแต่ที่ได้ยินแล้วว่าทำไมเพราะอะไรเขาถึงหลอกฉันหลอกให้ฉันรัก 

"เธอ..รู้"

"ตอนแรกก็ไม่รู้หรอกจนกระทั่งได้ยินนายพูดกับปืน"

"ฉัน.."

"ตอนนั้นที่นายขอคบฉันเป็นแฟนเพียงเพราะแค่ต้องการร่างกายของฉันสินะ มันไม่มีอยู่จริงหรอกใช่ไหมรักแรกคนแรกสำหรับนายน่ะ"

"เอวา"

"ฉันจะบอกความจริงให้ก็ได้ว่าฉันไม่ได้ความจำเสื่อมฉันจำได้หมดทุกอย่างแล่ะว่านายเคยทำอะไรกับฉันไว้บ้าง แต่ถ้าเลือกได้ฉันอยากจะความจำเสื่อมไปจริงๆไม่ต้องจดจำอะไรที่มันทำให้ฉันรู้สึกเจ็บปวดรู้สึกแย่ ฉันอยากใช้ชีวิตแบบที่ไม่ต้องคิดถึงอดีต ไม่ว่าจะเรื่องของนายหรือเรื่องของพ่อกับแม่ ฉันอยากเป็นเอวาที่ไม่ต้องมีความทรงจำอะไรเลยเพราะฉันคิดว่าฉันคงจะมีความสุขมากกว่านี้"

"..........." เซเดย์ยังคงเงียบ

"ฉันยอมรับว่าที่ฉันแกล้งความจำเสื่อมเพราะฉันแค่อยากแก้แค้นนายที่เคยทำให้ฉันเจ็บ แต่พอนายกล้าที่จะพูดความจริงกับฉันฉันก็กล้าที่จะบอกความจริงกับนายเหมือนกัน แต่ฉันก็ขอบใจนายนะที่ตลอดหลายวันที่ผ่านมานายดูแลฉันเป็นอย่างดีทำตัวเป็นแฟนที่ดีแม้ฉันจะรู้ว่าที่นายทำดีด้วยเพราะความจำเป็นและจำใจ และการที่นายบอกความจริงกับฉันเพราะนายคงไม่อยากให้ฉันอยู่ที่นี่ นายคงจะอึดอัดมากใช่ไหม" 

"ไม่ใช่แบบนั้น"

"แต่ก็ช่างมันเถอะจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามแต่แต่ฉันก็ขอบใจที่นายกล้าพูดความจริง เดี๋ยวฉันจะไปเก็บของออกไปจากที่นี่นายจะได้กลับมาใช้ชีวิตอย่างที่เคยเป็นชีวิตที่ไม่มีฉันอยู่"  

หมับ!!! เสียงกอด

"ไม่ไปได้ไหมเธออยู่กับฉันที่นี่เถอะนะฉันสัญญาว่าจะปรับปรุงตัวจะเป็นแฟนที่ดีจะไม่ทำให้เธอเสียใจอีก"

"ฉันยอมรับว่าฉันยังรักนายอยู่นะเซย์แต่ฉันคงอยู่กับคนที่ไม่ได้รักฉันไม่ได้หรอก..หรือว่านายรักฉันแล้วล่ะ ถ้านายรักฉันนายก็กอดฉันให้แน่นๆสิแต่ถ้านายไม่ได้รัก....นายก็อย่ามารั้งฉันเอาไว้แบบนี้เพราะฉันไม่อยากเจ็บปวดอีกแล้ว" เขาเงียบก่อนจะค่อยๆปล่อยมือออกจากเอวของฉันอย่างช้าๆ มันทำให้น้ำตาของฉันไหลออกมาเพราะไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่ได้รักฉันอยู่ดีฉันควรจะตัดใจจากเขาแบบจริงๆจังๆเสียทีแล้วก็เริ่มต้นชีวิตกับใครสักคนที่เขารักฉันและฉันก็รักเขา