รักร้ายนายแฟนเก่า

แก้แค้น

เซเดย์....

"เอวาถามหน่อยสิ"

"ถามอะไรล่ะ"

"ตอนที่เราห่างกันเซย์ไม่ได้มีคนอื่นใช่ไหม" ใจผมกระตุกอีกครั้งเมื่อได้ยินเอวาถามแบบนี้ มันเหมือนคนมีชนักติดหลัง

"ทำไมถึงถามแบบนั้นล่ะ"

"ไม่รู้เหมือนกันอ่ะจู่ๆ เอวาก็มีความรู้สึกแบบนั้นขึ้นมายิ่งมองหน้าเซย์ไม่รู้ทำไมเอวาถึงรู้สึกเจ็บที่ใจก็ไม่รู้"

"ฉัน....ไม่ได้มีใครทั้งนั้นแล่ะเธอก็รู้ว่าฉันรักเธอแค่คนเดียว" จากตอนแรกที่อยากจะบอกความจริงกับเธอแต่พอถึงเวลาจริงๆผมกลับไม่กล้าที่จะบอก ผมกลัว..กลัวว่าเธอจะเกลียดผม 

"ขอบคุณนะเซย์ที่รักษาสัญญาเอวารักเซย์ที่สุดเลยรู้มั้ย^^"

"อื้มมรู้สิ"

หลังจากนั้นผมก็ขับรถพาเธอมาที่คอนโดแต่พอผมเปิดประตูเอวากลับยืนนิ่งไม่ยอมเข้ามาข้างใน

"เอวาเข้ามาสิ"

"เอาวารู้สึกไม่ดียังไงไม่รู้ เอวาไม่อยากเข้าไปเลย" เธอพูดพร้อมกับมองไปที่ประตูห้องนอนของผมด้วยสายตาสั่นไหว มันทำให้ผมหวนคิดไปถึงวันนั้นที่ผมเปิดประตูห้องออกมาพร้อมกับผู้หญิงที่ผมพามานอนด้วย หรือเธอจะจำได้ ผมรีบเดินไปจับมือเธอแล้วพาเธอเข้ามาในห้อง

"นั่งนี่ก่อนนะเดี๋ยวฉันเอากระเป๋าเธอไปเก็บก่อน"

"อื้มมม" เอวาพยักหน้าจากนั้นผมก็รีบเข้ามาในห้องนอนแล้วจัดการเก็บเสื้อผ้าของเธอเข้าตู้เสื้อผ้า โชคดีที่เมื่อวานผมให้แม่บ้านมาทำความสะอาดแล้วให้จัดการเอาเสื้อผ้าเครื่องสำอางที่เป็นของผู้หญิงออกให้มดทุกชิ้นห้ามให้เหลือแม้แต่อย่างเดียวเพราะผมกลัวว่าเอวาจะมาเจอ คือผมไม่รู้ว่าทำไมผมต้องกลัวด้วยในเมื่อผมไม่ได้รักเธอและเราก็เลิกกันแล้วทำไมผมต้องมาเหมือนตัวเองกำลังทำผิด

ก๊อก ก๊อก ก๊อก แอร๊ดดดด

"เซย์ เอวาอยากอาบน้ำอ่ะ"

"อาบสิ เดี๋ยวฉันไปรอข้างนอกนะ"

"ทำไมไม่อาบด้วยกันล่ะเมื่อก่อนเซย์ชอบอาบน้ำกับเอวาไม่ใช่เหรอ"

"เอ่อ.." 

"นะอาบด้วยกันนะ" ไม่พูดเปล่าเอวาเดินเข้ามาในห้องจากนั้นเธอก็จัดการถอดเสื้อผ้าของเธอออกทีละชิ้นจนกระทั่งร่างกายของเธอเปลือยเปล่าต่อหน้าผม

"ถอดเสื้อผ้าสิไม่อาบเหรอ" เหมือนถูกสะกดผมจัดการถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกหลังจากนั้นเราสองคนก็ลงไปแช่ในอ่างอาบน้ำ เอวามองหน้าผมแล้วก็ยิ้มแต่ยิ้มของเธอมันแปลกๆจนผมรู้สึกได้

"เซย์จ๋าาาา" เอวาครางเรียกชื่อผมก่อนจะขยับตัวเข้ามาใกล้แล้วนั่งคร่อมบนตักแล้วถูไถตัวเองขึ้นลงทำให้ตอนนี้ตรงส่วนนั้นของผมกับเธอแนบชิดกันคืออีกนิดเดียวก็จะสอดใส่แล้ว เอวายั่วผมผมพยายามกลั้นอารมณ์เพราะเธอเพิ่งหายป่วย

"อ่าา เอวาอย่าทำแบบนี้"

"ทำไมล่ะทนไม่ไหวเหรอ เราไมไ่ด้มีอะไรกันนานแล้วนะเซย์" จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ เอวาดูดคอผมจนเกิดรอยมันทำให้ความอดทนของผมหมดลง ผมจัดการคว้าตัวเธอขึ้นมาแล้วอุ้มออกไปจากห้องน้ำ

ผมจัดการวางเอวาลงบนเตียงแล้วเดินไปหยิบเครื่องป้องกันมาสวมใส่แต่...

"อ๊าววว ง่วงจังเลยเซย์จ๋า เอวาง่วงจังเลยอ่ะขอนอนก่อนนะไม่ไหวแล้ว" พูดจบเธอก็หลับไปซะดื้อๆทำเอาผมเคว้งคว้างอยู่กลางอากาศ ผมถอนหายใจอย่างเซ็งๆก่อนจะเข้าไปจัดการตัวเองในห้องน้ำ

เอวา....

ฉันลอบยิ้มอย่างพอใจที่แกล้งเซเดย์มันได้ ความจริงฉันไม่ได้ความจำเสื่อมหรอกค่ะฉันจำได้ทุกอย่างจำได้ขึ้นใจว่าเซย์เคยทำเลวอะไรกับฉันไว้บ้าง เรื่องที่ฉันไม่ได้ความจำเสื่อมคุณหมอก็ทราบดีแต่ฉันขอร้องไม่ให้บอกใคร ส่วนสาเหตุที่ฉันแกล้งความจำเสื่อมก็เพราะฉันอยากแก้แค้นเซเดย์ 

"มึงยังไม่ลืมที่มึงบอกกูใช่ไหมว่ามึงจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเอาวาอีก"

"อืมกูไม่ลืม"

"ถ้าเอวาฟื้นมึงจะออกไปจากชีวิตของเธอใช่ไหม"

"อืม"

"กูถามมึงอย่างดิ"

"ถามอะไร"

"มึงเคยรักเอวาบ้างไหมวะตั้งแต่คบกันมาจนกระทั่งเลิกกัน"

"กูคิดว่ากูไม่ได้รัก"

"ไม่ได้รัก??"

"อืม" 

"ขอบใจที่มึงบอกกับกูตามตรงเพราะกูจะได้ไม่รู้สึกผิดถ้ากูจะรักเอวาหมดใจ"

นั่นคือบทสนทนาที่ฉันได้ยินหลังจากที่ฉันฟื้นขึ้นมามันเลยทำให้ฉันรู้อะไรที่ไม่เคยรู้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาที่ฉันกับเซเดย์คบกันเซเดย์ไม่เคยรักฉันเลยมันแค่หลอกให้ฉันรักเพื่อหวังในตัวของฉันเท่านั้น ส่วนปืนฉันรู้ดีว่าเขารู้สึกกับฉันยังไงเพราะการกระทำของเขาเขาไม่เคยปิดบังแต่ฉันก็ทำเป็นไม่รับรู้เพราะฉันยังฝังใจเจ็บกับความรักครั้งแรก แต่ต่อไปนี้ฉันอาจจะรับพิจารณาเพราะเขาดีกับฉันมาก เขายอมที่จะโกหกเพื่อไม่ให้ฉันเจ็บแม้ตัวของเขาเองจะเจ็บที่ฉันจำเขาไม่ได้

หลายวันต่อมา...

ฉันอยู่กับเซเดย์ที่คอนโดของเขาแต่เรานอนแยกกันคนละห้องโชคดีที่คอนโดของเขามีหลายห้องนอนทำให้ฉันไม่ต้องทนอึดอัดที่จะนอนร่วมเตียงกับเขาบอกตามตรงว่าฉันไม่อยากนอนบนเตียงที่เซย์มันเคยพาผู้หญิงคนอื่นมานอน ฉันรับไม่ได้จริงๆฉันทั้งรังเกียจทั้งขยะแขยง แม้ว่าเซย์มันจะพยายามขอให้ฉันไปนอนด้วยแต่ฉันก็หาข้ออ้างว่าฉันเพิ่งหายป่วยเขาก็เลยยอม

"เซย์จะไปเรียนแล้วหรอ" ฉันแสร้งถามเขาทั้งที่รู้อยู่แล้วเพราะเห็นเขาแต่งต้วด้วยชุดนักศึกษาถูกระเบียบ

"อื้มมม เธออยู่คนเดียวได้ไหม" เซเดย์ถามขณะผูกเนคไทหน้ากระจกฉันก็เลยเดินไปช่วยเขาผูก เซเดย์มันจ้องหน้าฉันตลอดเวลาแววตามันดูเศร้าจนฉันรู้สึกได้แต่ฉันไม่รู้หรอกว่ามันเศร้าเรื่องอะไร หรือเศร้าเพราะฉันมาอยู่ด้วยทำให้มันไม่สามารถพาใครมานอนที่ห้องได้ อยากจะบอกอีกเรื่องตั้งแต่วันที่ฉันมาอยู่ที่นี่มันไม่เคยทิ้งฉันแล้วออกไปไหนเลย เวลาไปซื้อของใช้เข้าห้องมันก็พาฉันไปด้วยตลอดกลับมาก็ทำอาหารให้ฉันทานเพราะฉันทำอาหารไม่เคยเป็นนอกจากบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป 

 ถ้าเรื่องของเราไม่เป็นแบบนี้ถ้ามันรักฉันเหมือนอย่างที่ฉันรักมันฉันคงมีความสุขมากที่ได้ใช้ชีวิตได้อยู่กับผู้ชายที่ฉันรักได้อยู่ด้วยกันทุกวันทั้งวันได้นอนด้วยกันทุกคืนวันหยุดก็ออกไปซื้อของด้วยกันกลับมาก็ทำอาหารทานกันสองคน พอว่างก็นอนดูซีรี่ย์ด้วยกันบนเตียง แต่มันคงไม่มีวันนั้นเพราะมันไม่เคยรักฉัน

"ถ้าบอกว่าไม่ได้เซย์จะพาเอวาไปมหาลัยด้วยไหมล่ะ เอวาไม่ได้ไปเรียนหลายวันแล้วด้วย"

"เธอยังไม่หายดีเลยไว้หายดีค่อยไปนะ" เซเดย์พูดพร้อมกับเอามือลูบผมฉันแล้วมองฉันด้วยแววตารักใคร่ แต่ฉันคิดว่ามันคือการแสดงมากกว่า

"ก็ได้ ว่าแต่เซเดย์จะกลับกี่โมงล่ะ เอวาจะได้ทำกับข้าวไว้รอ"

"อืมม วันนี้ฉันเลิกเรียนบ่ายสามน่าจะกลับมาถึงไม่เกินครึ่งชั่วโมง"

"ถ้าอย่างงั้นเอวาจะรอทานข้าวนะ ห้ามเถลไถลล่ะเข้าใจไหม"

"ครับคุณแฟน^^"

"ดีมากทำตัวดีๆล่ะเข้าใจไหมถ้าจับได้ว่ามีกิ๊กนะเอวาจะไม่ให้อภัยเลย" พอฉันพูดประโยคนี้จบเซย์มันก็เงียบลงรอยยิ้มเมื่อครู่ก็หายไปด้วย

ใครสงสารอิเซย์บ้าง55555