ความจำเสื่อม??
1545 Words
เซเดย์....
เป็นเวลาสามวันเต็มๆที่เอวานอนอยู่โรงพยาบาลเพราะเธอยังไม่ฟื้นแม้หมอจะบอกว่าเธอพ้นขีดอันตรายแล้วก็ตามและตลอดหลายวันมานี้ผมได้พยายามโทรติดต่อพ่อกับแม่ของเอวาให้รู้ว่าตอนนี้เอวาประสบอุบัติเหตุนอนอยู่โรงพยาบาลแต่ไม่มีใครสนใจเธอเลยทั้งสองคนบอกแค่ว่าให้ผมดูแลเอวาเอง คือทั้งพ่อแม่ของเอาวายังคิดว่าเราคบกันอยู่มีเพียงพ่อแม่ของผมเท่านั้นที่รู้ว่าเราเลิกกันแล้ว
"แม่ครับตอนนี้เอวาโดนรถชนนอนอยู่ที่โรงพยาบาล"
"แล้วยัยเอวาเป็นยังไงบ้าง"
"พ้นขีดอันตรายแล้วครับแม่เธอยังไม่ฟื้นเลย"
"เหรอจ๊ะ ยังไงแม่ก็ฝากเซย์ดูแลเอเวาแทนแม่ด้วยนะเพราะแม่คงไปหาไม่ได้ แค่นี่ก่อนนะจ๊ะแม่ต้องออกไปทำธุระข้างนอก"
ตู๊ดดดดดดดดดดด สายถูกตัดไป หลังจากนั้นผมก็โทรไปหาพ่อของเอวาที่อยู่เชียงใหม่ซึ่งผมคิดว่าพ่อของเธอคจะมาเยี่ยมลูกสาวของตัวเองได้แต่....
"พ่อครับพ่อจะมาเยี่ยมเอวาหรือเปล่า" ผมถามพ่อของเอวาหลังจากบอกอาการเธอให้ท่านทราบ
"คงไปไม่ได้ช่วงนี้พ่อต้องดูยัยตัวเล็กจะทิ้งให้แม่เค้าดูแลคนเดียวก็ไม่ไหวเพราะแกซนมากยังไงพ่อก็ฝากเราช่วยดูแลยัยเอวาด้วยละกันนะ แค่นี่ก่อนนะ"
ตู๊ดดดดดดดดดด สายถูกตัดไปอีกหนึ่ง ผมทำได้แค่ถอนหายใจก่อนจะมองไปที่คนที่นอนไม่ได้สติบนเตียง
"ว่าไงบ้างพ่อแม่ของเอวาจะมาเยี่ยมเธอหรือเปล่า" ไอ้ปืนถามผมหลังจากที่ผมวางสายจากพ่อของเอวา คือตั้งแต่เอวานอนอยู่โรงพยาบาลทั้งผมทั้งมันก็เปลี่ยนกันเฝ้าไข้เอวา ตอนแรกมันบอกผมว่าไม่ต้องเฝ้าก็ได้มันเฝ้าของมันเองได้แต่ผมก็ยืนยันที่จะเฝ้าเพราะที่เธอเป็นแบบนี้ก็เพราะผมเป็นต้นเหตุถ้าเธอฟื้นขึ้นมาผมจะได้ขอโทษเธอ
"ไม่มีใครมาเลย แม่ของเอวาอยู่อเมริกา ส่วนพ่อของเธออยู่เชียงใหม่แต่มาไม่ได้เพราะต้องดูลูกที่เกิดจากเมียใหม่"
"เป็นพ่อแม่ประสาอะไรวะลูกตัวเองไม่สนใจเลยรึไง"
"พ่อแม่ของเอวาก็เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วล่ะไม่มีใครสนใจเอวาเลยสักคน"
"แล้วเอวาอยู่ยังไงวะตอนอยู่ที่เชียงใหม่"
"อยู่คนเดียว"
"อยู่คนเดียว??"
"อืมเธออยู่คนเดียวมาตลอดตั้งแต่พ่อแม่เลิกกัน"
"ตอนนั้นเธอคงมีแค่มึงสินะ"
"อืม"
"หึ ทั้งที่มึงก็รู้ว่าเธอไม่มีใครแต่มึงก็ยังทำเหี้ยกับเธอได้ลงคอ มึงก็ทำร้ายเธอไม่ต่างกับพ่อแม่ของเอวาหรอก"
"กูยอมรับว่ากูเลวกูเหี้ย"
"มึงยังไม่ลืมที่มึงบอกกูใช่ไหมว่ามึงจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเอาวาอีก"
"อืมกูไม่ลืม"
"ถ้าเอวาฟื้นมึงจะออกไปจากชีวิตของเธอใช่ไหม"
"อืม"
"กูถามมึงอย่างดี"
"ถามอะไร"
"มึงเคยรักเอวาบ้างไหมวะตั้งแต่คบกันมาจนกระทั่งเลิกกัน"
"กูคิดว่ากูไม่ได้รัก"
"ไม่ได้รัก??"
"อืม" ผมบอกมันไปตามตรงเพราะผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ
"ขอบใจที่มึงบอกกับกูตามตรงเพราะกูจะได้ไม่รู้สึกผิดถ้ากูจะรักเอวาหมดใจ" ใจผมกระตุกวูบอย่างไม่ทราบสาเหตุเมื่อได้ยินมันพูดแบบนั้น
"แค่ก แค่ก แค่ก" เสียงไอของเอวาทำให้ทั้งผมทั้งไอ้ปืนรีบหันไปที่เตียง
"เอวารู้สึกตัวแล้ว มึงออกไปตามพยาบาลทีไอ้เซย์"
"อืมได้" ผมรับคำก่อนจะรีบวิ่งออกไปเรียกพยาบาลด้านนอกทั้งที่ในห้องผู้ป่วยก็มีปุ่มกดเรียกพยาบาล
เวลาต่อมา....
หลังจากที่คุณหมอมาดูอาการของเอวาและบอกกับผมสองคนว่าอาการของเธอไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วบาดแผลตามร่างกายก็เริ่มดีขึ้นยกเว้นเรื่องความจำที่ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าเธอจะจำอะไรได้มากน้อยแค่ไหน
"เอวาเธอเป็นไงบ้าง" หลังจากที่หมอกับพยาบาลเดินออกไปกันหมดแล้วไอ้ปืนก็ถามเอวาด้วยความเป็นห่วงแต่สายตาของเธอกลับเอาแต่จ้องผมจนผมรู้สึกกลัว กลัวว่าเธอจะจำผมไม่ได้แต่...
"เซย์ ฮึก เซย์ ฮือออ ฮือออออ" เอวาเรียกผมด้วยเสียงสะอื้นก่อนจะร้องไห้ออกมาจนผมกับไอ้ปืนตกใจ
"เธอร้องไห้ทำไมเอวา" ไอ้ปืนถามเอวาแต่เธอไม่ได้สนใจมันเลยเธอเอาแต่เรียกชื่อผมจนผมต้องเดินไปหาเธอใกล้ๆ
หมับ!!! เอวาลุกขึ้นนั่งแล้วกอดเอวผมแน่น
"ฮือออ เซย์ เอวาคิดถึงเซย์ที่สุดเลย ฮือออออ"
"เธอบอกว่าคิดถึงฉัน...งั้นเหรอ"
"อื้อออ" เอวาพยักหน้าพร้อมกับเอามือปาดน้ำตาที่ไหลไม่หยุด
"เอวาคิดถึงเซย์ที่สุดเลยรู้มั้ย เซย์ใจร้ายไม่โทรหาเอวาเลยอ่ะ ฮึก ฮึก"
"เอ่อ เอวาเธอจำฉันได้ไหม" ไอ้ปืนถามเอวาเสียงเศร้าเพราะเธอไม่มองหน้ามันไม่สนใจมันเลย
"นาย...นายเป็นเพื่อนเซย์ใช่ไหมฉันจำได้ ฉันเจอนายที่คอนโดเซย์นายเป็นคนเปิดประตุให้ฉันนี่นาใช่ไหม"
"แล้วเธอรู้ไหมว่าฉันชื่ออะไร"
"อืมมม ไม่รู้ ว่าแต่นายชื่ออะไรเหรอ" แค่เพียงเท่านั้นไอ้ปืนก็เดินไปนั่งที่โซฟาอย่างไร้เรี่ยวแรง มันมองเอวาด้วยความรู้สึกเสียใจที่เธอจำมันไม่ได้แต่เธอจำผมได้
"เอวาเธอจำอะไรได้บ้างบอกฉันหน่อยสิ" ผมอยากรู้ว่าเธอจำอะไรได้บ้าง
"ทำไมถามเอวาแบบนี้ล่ะ"
"เอ่อ คือเธอประสบอุบัติเหตุน่ะหมอบอกว่าเธออาจจะความจำเสื่อมจำอะไรไม่ได้"
"ไม่นะเอวาไม่ได้ความจำเสื่อมเอวาจำเซย์ได้ เมื่อวานเอวาไปหาเซย์ที่คอนโดเอาของขวัญวันเกิดไปให้ไงแล้วเพื่อนของเซย์คนนี้ก็เป็นคนเปิดประตูให้เอวา"
"หลังจากนั้นล่ะ"
"อืมมม หลังจากนั้นเหรอ เอวาก็จำอะไรไม่ได้แล้ว มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ" ผมไม่รู้จะตอบเธอยังไงผมหันไปหาไอ้ปืนที่มันกำลังก้มหน้าไม่พูดไม่จาอะไร
"เกิดอะไรขึ้นเหรอเซย์ เซย์บอกเอวามาสิ"
"เอ่อ คือเธอ...." ผมคิดว่าจะบอกความจริงกับเธอทุกอย่างเพราะไม่อยากปิดบังแต่...
"หลังจากที่ฉันเปิดประตูให้เธอเข้าห้องเธอก็นั่งกินเหล้ากับพวกเราเพราะวันนั้นไอ้เซย์มันจัดงานวันเกิดของมันพอดีแต่เธอดันกินเยอะจนเมาแล้วล้มหัวฟาดพื้นจนไอ้เซย์ต้องพาเธอมาโรงพยาบาลนี่ไง เธอไม่ได้สติถึงสามวันเต็มๆเลยนะไอ้เซย์ก็มานอนเฝ้าไข้เธอทุกวัน" ผมไม่เข้าใจว่าไอ้ปืนทำไมถึงพูดแบบนั้นมันทำไมไม่พูดความจริงกับเอวาไปเลย บอกตามตรงนะว่าผมไม่อยากปิดบังอะไรเธอผมกลัวว่าถ้าเธอรู้ความจริงทีหลังเธอจะเกลียดผมมากกว่าที่เป็นอยู่
"เหรอ ฉันเมาถึงขนาดนั้นเลยเหรอ ว๊า แย่จังเลยอ่ะที่ทำให้ทุกคนต้องมาเดือดร้อนต้องมาดูแล"
"แต่ตอนนี้เธอไม่เป็นอะไรแล้วนะปลอดภัยดีแล้ว"
"อื้มมม^^"
หลังจากวันนั้นผมก็มาเฝ้าเอวาที่โรงพยาบาลทุกวันจนกระทั่งหมอให้ออกจากโรงพยาบาลส่วนไอ้ปืนหลังจากที่มันรู้ว่าเอวาจำมันไม่ได้มันก็เปลี่ยนไปกลายเป็นไอ้ปืนที่ไม่พูดไม่จาและวันนี้มันก็ไม่ได้มากับผมมันบอกให้ผมมารับเอวาออกจากโรงพยาบาลแค่คนเดียว
บนรถ
"เซย์จะพาเอวาไปที่ไหนเหรอ" เอวาถามผม
"กลับคอนโดไง"
"คอนโดเซย์เหรอ"
"อืม"
"เซย์"
"หื้มมมม"
"เอวาถามหน่อยสิ"
"ถามอะไรล่ะ"
"ตอนที่เราห่างกันเซย์ไม่ได้มีคนอื่นใช่ไหม" ใจผมกระตุกอีกครั้งเมื่อได้ยินเอวาถามแบบนี้ มันเหมือนคนมีชนักติดหลัง
"ทำไมถึงถามแบบนั้นล่ะ"
"ไม่รู้เหมือนกันอ่ะจู่ๆเอวาก็มีความรู้สึกแบบนั้นขึ้นมายิ่งมองหน้าเซย์ไม่รู้ทำไมเอวาถึงรู้สึกเจ็บที่ใจก็ไม่รู้"
อิเซย์จะตอบว่าไงมาลุ้นกันตอนหน้าจ้าาาา
- Writer
