รักร้ายนายแฟนเก่า

อุบัติเหตุ

เซเดย์...

"นายอย่ามายุ่งกับฉันถ้าอยากจะยุ่งก็ไปยุ่งกับผู้หญิงของนายโน่น"

"ถ้าเธอหมายถึงเฟย่าฉันไล่กลับไปแล้ว"

"นั่นมันก็เรื่องของนายไม่เกี่ยวกับฉัน"

"เกี่ยวดิทำไมจะไม่เกี่ยวฉันอุตส่าห์ทิ้งของใหม่เพื่อมาหาของเก่าอย่างเธอเลยนะ" ฉันต้องรู้สึกยังไงเมื่อได้ยินคำพูดแบบนี้จากผู้ชายที่เคยรัก แต่ฉันก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าตอนนี้ฉันยังรักมันอยู่แต่มันก็ไม่เท่าเดิม

"จะขึ้นมาดีๆหรือจะให้ฉันลงไปอุ้มเธอขึ้นมา หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า" แกร๊ก เซเดย์มันกำลังจะเปิดประตูลงมาฉันจะโง่อยู่รอมันทำไมล่ะพอคิดได้ว่าต้องวิ่งฉันก็วิ่งแต่......

"เห้ยยยยยย หลบ"

"กรี๊ดดดดด!!!!"

เอี๊ยดดดดดดด โคร่มมมมมม!!!!!

เซเดย์....

"เอวา!!!!" ผมขาแทบทรุดเมื่อเห็นเอวาถูกรถมอเตอไซค์คันนึงที่ขับมาบนฟุตบาตพุ่งเข้าชนอย่างแรงจนร่างเอวากลิ้งไถลลงไปที่พื้นถนนผมรีบวิ่งไปหาเธออุ้มเธอทันที

ที่โรงพยาบาล...

ตอนนี้ผมนั่งรู้สึกผิดอยู่หน้าห้องไอซียูหลังจากที่พยาบาลนำร่างไร้สติของเอวาเข้าไปข้างในคือร่างกายของเธอเต็มไปด้วยเลือดที่เธอเป็นแบบนี้ก็เพราะผมที่เป็นต้นเหตุถ้าผมไม่ขับรถตามเธอออกมาเธอก็คงไม่เป็นแบบนี้

"เอวาเป็นไงบ้าง" ไอ้ปืนวิ่งหน้าตั้งเขามาถามผมด้วยน้ำเสียงสั่นๆผมดูออกว่ามันเป็นห่วงเอวาไม่ต่างจากผมหลังจากที่ผมโทรบอกมันว่าเอวาถูกรถชนอยู่โรงพยาบาล

"ยังไม่ออกมาเลย"

"ไหนมึงบอกกูเรื่องจะคุยกับเอวาเป็นครั้งสุดท้ายแล้วทำไมเอวาถึงโดนรถชนได้วะ" มันถามผมอย่างร้อนใจและต้องการคำตอบหลังจากนั้นผมก็เล่าทุกอย่างให้มันฟังซึ่งมันก็โกรธผมมาก คือตั้งแต่เป็นเพื่อนกับมันมามันไม่เคยโกรธผมมากขนาดนี้มาก่อน

"กูไม่น่าเชื่อคำพูดมึงเลยไอ้เซย์กูไม่น่าปล่อยให้มึงเข้าใกล้เอวาเลยทั้งที่กูก็รู้สันดานมึงดี" ที่มันพูดแบบนี้ก็เพราะว่าก่อนหน้านี้ผมบอกกับมันว่าผมมีเรื่องจะเคลียรก์กับเอวาซึ่งตอนแรกมันก็ไม่ยอมแต่ผมขอร้องมันและสัญญากับมันว่าผมจะพูดกับเอวาครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายและจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเธออีกมันถึงยอมซึ่งก่อนที่มันจะกลับผมก็ได้เปิดอกคุยกับมันแบบลูกผู้ชาย

"มึงชอบเอวาเหรอวะไอ้ปืน" ผมตัดสินใจถามมันอย่างตรงไปตรงมาไม่อ้อมค้อม

"ถ้ากูบอกว่ากูชอบเอวามึงจะว่ายังไง"

"หึ กูจะว่าอะไรได้ในเมื่อตอนนี้กูกับเธอไม่ได้เป็นแฟนกันแล้วที่กูถามเพราะกูไม่เคยเห็นมึงสนใจใครตั้งแต่เลิกกับแฟนเก่ามึงแต่มึงกลับสนใจห่วงใยเอวา"

"ตอนแรกกูก็ไม่ได้ชอบกูแค่สงสารที่เห็นเธอถูกมึงหักหลังจนกระทั่งกูมาเจอเธอที่ร้านพี่สาวกูเอวาเธอไปขอสมัครงานที่นั่นแต่เธอทำอะไรไม่เป็นเลยสักอย่างพี่กูก็เลยให้กูสอนเธอมันก็เลยกูทำให้กูได้ใกล้ชิดกับเธอแม้ว่าตอนแรกเธอจะตั้งแง่กับกูเพราะกูเป็นเพื่อนมึงแต่กูก็หน้าด้านหน้าทนชวนเธอคุยทำให้เธอยิ้มให้เธอหัวเราะและทำให้เธอรู้ว่าถึงกุจะเป็นเพื่อนกับมึงแต่กูก็เป็นเพื่อนกับเธอได้เหมือนกัน แต่พอนานวันเข้ากูไม่ได้ต้องการแค่นั้นว่ะไอ้เซย์ ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมาที่กูได้ใกล้ชิดได้พูดคุยกับเธอได้เห็นรอยยิ้มได้ยินเสียงหัวเราะของเอวามันเป็นอะไรที่โคตรดีมากๆ เธอทำให้กูค่อยๆลืมความเจ็บปวดที่ผ่านมา เมื่อเช้าที่กูจะคุยกับมึงก็คือเรื่องนี้ กูอยากถามมึงว่ามึงจะโอเคไหมถ้ากูจะชอบเอวาแต่มึงดันปิดเครื่อง"

นั่นคือคำพูดที่ผมกับไอ้ปืนคุยกันหลังจากที่เอวาลงมารอข้างล่างส่วนเฟย่าผมก็ไล่เธอกลับทันทีเพราะทนฟังเสียงกรี๊ดของเธอไม่ไหวผู้หญิงอะไรกรีดร้องเหมือนเปรตไม่แปลกที่เอวาจะคิดแบบนั้นเหมือนกัน ส่วนไอ้ปืนมันยอมรับกับผมอย่างลูกผู้ชายว่ามันชอบเอวาด้วยใจจริงแม้ว่าเธอจะเคยเป็นแฟนกับผมมาก่อนก็ตามมันจะจีบเธอให้ติดให้ได้แม้ว่าตอนนี้มันยังไม่กล้าบอกเอวาว่ามันรู้สึกยังไงกับเธอ ถ้าถามว่าผมรู้สึกยังไงที่ได้ยินเพื่อนพูดแบบนั้นผมยอมรับว่าผมก็ยังไม่รู้สึกอะไร แต่ถ้าถึงตอนนั้นมันอาจจะมีตะขิดตะขวงใจบ้างเล็กน้อยเพราะเอวาเคยเป็นของผมมาก่อน ผมไม่รู้จริงๆว่าตัวเองจะต้องทำตัวยังไงถ้าเห็นแฟนเก่าของตัวเองมาเป็นแฟนของเพื่อนสนิท 

"หลังจากนี้กุขอร้องมึงได้ไหมไอ้เซย์"

"มึงจะขอร้องอะไร"

"มึงเลิกยุ่งวุ่นวายกับเอวาได้ไหม"

"ทำไม??มึงกลัวว่าเอวาจะหวั่นไหวกับกูเหรอวะ"

"เปล่ากูแค่ไม่อยากให้เธอต้องมานั่งทนเจ็บปวดกับมึงอีก เธอบอกกับกูตลอดว่าเธอเลิกรักมึงแล้วแต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่เธอยังรักมึงอยู่ ถึงปากเธอจะปฏิเสธแต่สายตาของเธอปฏิเสธไม่ได้เพราะฉะนั้นถ้ามึงไม่รักเธอมึงก็ไม่ควรมายุ่งกับเธออีก กูจะรักษาแผลใจให้เธอเองรวมถึงแผลใจของกูด้วย" 

"อืมมม กูจะไม่ยุ่งกับเอวาอีกก็ได้ เพราะกูเองก็ทำผิดกับเธอไว้มากเธอควรจะเจอคนที่ดีเพราะเธอเป็นคนดีมากๆ ยังไงกูก็ฝากมึงดูแลเธอด้วยละกันนะ อ่อกูลืมบอกมึง...เอวาน่ะชอบดอกกุหลาบสีขาว เธอชอบแมวแต่เธอก็แพ้ขนแมว เธอชอบทานเค้กสตรอเบอรี่สดมากที่สุด และที่สำคัญมาหกที่สุดก็คือเอวาเธอแพ้อาหารทะเลทุกชนิดเพราะถ้าเธอทานเข้าไปเธอจะมีอาการหายใจติดขัดหายใจไม่ออกทันที ข้อนี้มึงอย่าลืม" นั่นคือสิ่งที่ผมจำได้เกี่ยวกับเอวาแม้ว่าผมจะบอกกับตัวเองว่าไม่ได้รักเธอเพราะถ้าผมรักเอวาผมคงไม่ไปมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่นจนเธอจับได้แต่แปลกที่ผมสามารถจำทุกอย่างเกี่ยวกับเธอได้เป็นอย่างดีทุกอย่าง

"ญาติคุณเอวาคนไหนคะ" ผมกับไอ้ปืนหันไปพร้อมกันเมื่อได้ยินเสียงเจ้าหน้าที่เรียกแล้วเป็นผมที่ลืมตัววิ่งเข้าไปเป็นคนแรก

"ผมครับผมเป็น..." ผมกำลังจะบอกว่าผมเป็นแฟนแต่พอนึกขึ้นได้ว่าไม่ใช่ก็เลยเงียบไปจนไอ้ปืนตอบแทนผม

"พวกผมเป็นเพื่อนของคนไข้ครับคุณหมอ"

"ตอนนี้คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วนะคะแต่ว่า..."

"แต่ว่าอะไรครับ" ผมร้อนใจถามทันทีเพราะสีหน้าคุณหมอดูไม่ค่อยดีทั้งที่เมื่อครู่บอกว่าเธอพ้นขีดอันตรายแล้ว

"สมองของคนไข้ได้รับการกระทบกระเทือนอาจจะทำให้มีปัญหาเกี่ยวกับความทรงจำ"

"หมายความว่าไงครับ"

"คนไข้อาจจะจำเหตุการณ์บางช่วงบางตอนไม่ได้"

"คุณหมอหมายความว่าเธอจะความจำเสือมเหรอครับ??" ไอ้ปืนถามหมอด้วยน้ำเสียงเป็นกังวลซึ่งผมเองก็กังวลอยู่เหมือนกัน

"ใช่ค่ะแต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ต้องรอให้คนไข้ฟื้นขึ้นมาก่อนนะคะ ยังไงหมอขอตัวก่อนนะคะอ่อเดี๋ยวพวกคุณก็สามารถไปติดต่อทำเรื่องจองห้องพักให้คนไข้ได้เลยนะคะ" หลังจากคุณหมอกลับเข้าไปข้างในแล้วทั้งผมทั้งไอ้ปืนต่างก็มองหน้ากันแล้วก็ต่างคนต่างเงียบไม่มีใครพูดอะไร จนสักพักเป็นมันทีเริ่มพูดก่อน

"เดี๋ยวกูไปทำเรื่องจองห้องพักให้เอวาก่อนละกันนะส่วนมึงจะนั่งรอตรงนี้หรือจะกลับก่อนก็ได้ถ้ามึงมีธุระ"

"กูจะรอตรงนี้แล่ะมึงไปเถอะ"

"อืม" หลังจากไอ้ปืนมันเดินไปหาเจ้าหน้าที่เพื่อทำเรื่องจองห้องพักฟื้นให้เอวาผมก็เดินไปที่หน้าประตูห้องไอซียูแล้วพยายามมองลอดเข้าไปตรงช่องกระจกเล็กๆที่พอจะมองเข้าไปได้ แต่ก็ไม่เห็นอะไรจนกระทั่งประตูห้องเปิดออกผมรีบถอยหลังก้าวออกมาสักพักบุรุษพยาบาลก็เข็นเตียงผู้ป่วยออกมาจากห้องโดยมีเอวาที่ตอนนี้อยู่ในชุดสีฟ้าของทางโรงพยาบาลนอนไม่ได้สติอยู่บนเตียงโดยที่ศีรษะของเธอมีผ้าพันแผลพันรอบเอาไว้ส่วนตามร่างกายก็มีรอยถลอกตามแขนและขาเล็กน้อยเท่านั้น 

"ฉันขอโทษนะที่ทำให้เธอเจ็บขนาดนี้" ผมขอโทษเอวาที่ยังนอนไมไ่ด้สติด้วยความรู้สึกผิด