ผู้ร้ายที่รัก

ฉันกลับมาแล้ว!

“รู้แล้วก็กรุณาปฏิบัติตามด้วย ไม่อย่างนั้น คุณก็อยู่ที่นี่ไม่ได้”

“ผมจะอยู่แค่สักพักเท่านั้นละ” เขาบอกเธอด้วยน้ำเสียงสบายๆ แต่มันทำให้เธอรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก “อย่างน้อยก็จนกว่าจะมั่นใจว่ามันเกิดเหตุการณ์อะไรที่บ้านของผม หรือง่ายๆ ก็คือคนที่คิดจะฆ่าผม ใช่พี่ชายบุญธรรมของผมรึเปล่า”

ดูเหมือนเขาไม่ได้เสียใจเลยสักนิด เธอไม่แน่ใจว่าเขารู้เรื่องคู่หมั้นตัวดีของเขารึยัง แต่มันไม่ใช่กงการอะไรของเธอเสียหน่อย

“เอาล่ะ ห้องน้ำมีอยู่ห้องเดียว ทำความสะอาดสองวันครั้งนะ แล้วก็ในตู้เย็น มีอาหารเพียบ อยากกินอะไรก็ทำเอาเอง ฉันเสียเวลากับคุณมาเกือบทั้งวันแล้ว ขอตัวไปทำมาหากินก่อนนะ”

เธอกำลังจะหันหลัง เขาถึงรีบเรียกไว้

“ยังไม่รู้ชื่อคุณเลย”

เธอหยุดคิดเล็กน้อย ไม่จำเป็นต้องปิดบังหรอก เธอไม่เคยอยู่ในสายตาเขาอยู่แล้ว และเขาไม่มีวันจำชื่อเธอได้แน่

“ฟ้า”

เขาพยักหน้า

“ขอบใจมากนะ”

เธอเกือบจะยิ้มอยู่แล้ว ถ้าเขาไม่หันกลับไปเสียก่อน ฟ้าอำไพแอบสะบัดหน้าใส่แผ่นหลังของเขาเล็กน้อย ด้วยความหมั่นไส้ในท่าทางยโสไม่สนใจใคร เธอเดินออกไป แล้วประตูก็ปิดลง กักกันโลกของชายหนุ่มเอาไว้จากภายนอกที่แสนโหดร้ายและน่ากลัวอีกครั้ง !!!!!

ไพรัลย์กลับมาอยู่คนเดียวอีกครั้ง ในโลกที่ไม่มีใคร เหมือนตอนที่เขาถูกขังอยู่ในคุก

ที่แห่งนั่น มนุษย์อาศัยอยู่น้อยมาก หากเทียบกับเสือ สิงห์ กระทิง แรด และคนสารพัดพิษที่เนรมิตให้คุกคือดินแดนอันตรายอย่างสมบูรณ์แบบ แต่ทุกสิ่งเหล่านั้น ก็ไม่ใช่สิ่งที่เด็กหนุ่มอย่างเขากังวลใจ

สองถึงสามปีแรก ต้องยอมรับว่าเขารับกับสภาพของตัวเองไม่ได้ แต่เขาเรียนรู้ว่าความอ่อนแอคือเส้นทางลัดไปนรกได้โดยง่าย เขาจึงเริ่มเปลี่ยนแปลงตัวแปลง เปลี่ยนสีให้เข้ากับสิ่งแวดล้อม เปลี่ยนผันความฉลาดให้เป็นอำนาจ

คุกเปลี่ยนเขาอย่างสิ้นเชิง เขาแข็งแรงขึ้น แข็งแกร่งขึ้น และเลวขึ้น ไม่มีใครกล้าแหยมกับเขาสักคน แม้แต่ตัวร้ายที่ทรงอิทธิพลในนั้น หลายปีที่เขาอยู่ที่นั่น ประสบการณ์มากมายสั่งสมขึ้น ทีละนิด ทีละหน่อย อย่างน้อย ความไม่กลัวตายก็เริ่มเกาะกุมครอบงำจิตใจ ในคุก เขาเป็นคนหนึ่งที่ได้ชื่อว่าแกร่งที่สุด ไม่มีใครสักคนไม่กลัวเขา ถ้าข้างนอกคือเจ้าพ่ออินทรีย์ แต่ในนี้เจ้าพ่อไพรัลย์

แต่เขาเป็นนักโทษชั้นดี นอกจากจะไม่สร้างเรื่องปวดหัวให้ผู้คุมแล้ว เขายังเป็นหูเป็นตาเป็นหน่วยสอดแนมลับๆ ให้กับหัวหน้าผู้คุมอีกด้วย สำหรับท่านดิเรกแล้ว ไพรัลย์เปรียบเสมือนมือขวาของเขาก็ยังได้

“อดทนไว้ อีกไม่นานหรอก”

เขาเคยท่องคำนี้ทุกวันตอนอยู่ข้างใน ไพรัลย์อยากจะหัวเราะกับโชคชะตาของตัวเองนัก เพราะเมื่อออกมาแล้ว เขากลับรู้สึกอ้างว้างยิ่งกว่าเก่าเสียอีก บิดามารดาจากเขาไปแล้ว พี่ชายแย่งคู่หมั้น ควบคุมกิจการและทรัพย์สินของครอบครัวจนหมด แน่สิ ดูภาพของผู้ชายที่อยู่ในกระจกสิ หน้าตาอย่างกับโจร เหมือนที่ยัยนั่นประณาม แล้วผู้หญิงฉลาดๆ ที่ไหนจะมารอคนคุก

“คุณ...กำลังจะแต่งงาน...อย่างนั้นรึ”

นี่ไม่ใช่คำถาม เพียงแต่เปรยกับตัวเอง เขารู้เรื่องนี้เมื่อไม่นานมานี้เอง ข่าวลงในหนังสือพิมพ์ท้องถิ่น เขาได้อ่านมันโดยบังเอิญ เพราะมันห่อเครื่องครัวเข้ามาในคุก วินาทีแรกที่ได้เห็นข่าว เขาเกือบจะคลั่งไปเลยทีเดียว แต่ไม่รู้เพราะอะไร วินาทีต่อมา เขากลับหยุดนิ่งและสั่งตัวเองให้สงบลงได้ เหมือนกับว่าไม่เคยเห็นข่าวบัดซบนี้มาก่อน

แต่กระนั้น เขาก็บังคับตัวเองไม่ให้นึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้นได้ หนึ่งวันก่อนที่เขาจะเดินเข้ามายังแดนขัง ถ้อยคำหวานซึ้งอบอุ่นของหญิงสาวที่กล่าวปลอบโยนพร้อมน้ำตาพรั่งพรูเป็นสาย...ฉันจะรอคุณค่ะ...ฉันสัญญาว่าจะเป็นผู้หญิงคนเดียวของคุณ...เขาจับมือเธอแน่น ไออุ่นในวันนั้นยังแผดซ่าน สายตาอาลัยอาวรณ์คู่นั้นยังตามติดมาจนถึงวินาทีนี้...แต่พระเจ้า นั่นคืออดีตที่ถูกฝังไปเสียแล้ว

“กับ....พี่ชายที่แสนดีของผมเอง”

มุมปากของชายหนุ่มกระตุก แววตาซ่อนยิ้ม หากแต่เต็มไปด้วยความหยามหยัน เขาชกกระจกตรงหน้าจนแตกร้าว เลือดไหลซึม เปรอะเปื้อนเป็นงานศิลปะ เขาไม่รู้สึกเจ็บเลย อย่าว่าแต่มือของเขาเลย ไพรัลย์คิดว่าอวัยวะทุกส่วนของเขาคงตายด้านไปหมดแล้ว

“รีบ ๆ มีความสุขเข้า ทั้งสองคน...ขอเตือน!”