ผู้ร้ายที่รัก

ผมกับมัน ใครดีกว่า

ที่นั่นไม่ใช่สวรรค์ แต่ก็สรรค์สร้างอย่างหรูหราอลังการไม่แพ้กัน โรงแรมหกดาว ที่ชื่อว่า ‘พาราไดซ์ บีช’ ตลบอบอวลไปด้วยเสน่ห์แบบไทยจีนที่ผสมผสานอย่างลงตัว จนมีชื่อเสียงระดับเอเชีย

พาราไดซ์ บีช เป็นอาณาจักรติดริมทะเลที่ร่วมทุนสร้างระหว่างสองตระกูล ครึ่งหนึ่งเป็นของ ‘อัศวเดชดำรง’ และอีกครึ่งเป็นของ ‘วัชรเมฆ’ ใกล้กันนั้นคือห้างสรรพสินค้าใหญ่ยักษ์ที่รวบรวมทุกแบรนด์สินค้าชั้นนำของโลกเอาไว้ โดยมีชื่อเดียวกันคือ ห้างพาราไดซ์

บนเตียงขนาดบิ๊กไซด์ในห้องสูทหรู อากาศเย็นสบายของอุณหภูมิห้องที่ถูกปรับไว้อย่างดี ผสานกับกลิ่นหอมอ่อนๆ จากกุหลาบ ผสมกับกลิ่นเนื้อสาวสุดเย้ายวน ยิ่งทำให้บรรยากาศไม่แพ้สวรรค์ ขณะสองร่างเปลือยเปล่ายังคงนอนก่ายกอดกันอย่างแนบแน่น แม้แววตาของฝ่ายชายจะเต็มไปด้วยความเย็นชา แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ความสุขของอิสตรีผู้มีความสวยเป็นอาวุธลดน้อยลงไปด้วย

เธอไม่เคยเห็นรอยยิ้มที่อ่อนล้าและสีหน้ารำคาญของเขาแม้เสี้ยววินาที นั่นเพราะเขาไม่ต้องการให้เธอได้เห็นมัน

“คุณธารคะ เรายังไม่ได้ไปถ่ายภาพพรีเวดดิ้งกันเลยนะคะ”

เจ้าหล่อนทวงเป็นครั้งที่ร้อยเห็นจะได้ แต่เขายังคงวางเฉย อ้างโน่นนี่สารพัด สำหรับธารเทพแล้ว แก้วกัลยาเป็นเพียงสิ่งของอย่างหนึ่งที่เขาต้องแย่งมาจากเจ้าของเดิมเท่านั้น

“ช่วงนี้ผมยังไม่ค่อยว่าง คุณก็เห็นว่างานผมมันเยอะแค่ไหน”

เธอถอนหายใจระอา ผงกหัวขึ้นมองว่าที่สามีในทางกฎหมายที่เธอได้เป็นสามีในทางปฏิบัติมานานนับปี เธอไม่สงสัยเลยว่าเธอดีแค่ไหนสำหรับผู้ชายคนนี้ ผู้หญิงสวย ฐานะดี มีการศึกษา จบนอก เป็นลูกสาวนายพล ครบครันอย่างเธอ ถ้าไม่รีบคว้าไว้ก็โง่เต็มทน

“เวลาของคุณเป็นของแก้วนะคะ ถ้าแก้วอยากได้เมื่อไหร่ คุณก็ต้องให้สิ” เธอทวงสิ่งที่เขาเคยพูดเอาไว้ตั้งแต่เมื่อหกปีก่อน ก่อนที่เธอจะไปเรียนที่อังกฤษถึงห้าปีเต็ม และหนึ่งปีที่กลับมา ใช้เวลาอย่างเต็มที่กับผู้ชายคนนี้ ก่อนที่เจ้าพ่อจะตาย อยู่กันแบบลับๆ แต่พอสิ้นท่านและมรดกอยู่ในกำมือของเขาแล้ว ธารเทพและแก้วกัลยาก็เปิดเผยทุกอย่างให้โลกรู้

“อย่าลืมสิคะ ว่าแก้วต้องทนให้คนมอง ว่าเป็นผู้หญิงหลายใจ ทิ้งคู่หมั้นที่หมดอนาคต แล้วมาแต่งงานกับพี่ชายของคู่หมั้น”

“ผมรู้น่า” เขาจูบหน้าผากเธอแรงๆ “คุณเองก็ควรเข้าใจเอาไว้ ว่าผมเองก็กล้ำกลืนกับเรื่องนี้ไม่น้อยไปกว่ากัน หากไม่เพราะรักคุณมากกว่าชีวิต และห่วงว่าคุณจะลำบากในอนาคต ผมก็จะไม่แตะต้องคุณเด็ดขาด”

“แก้วเองก็รักคุณค่ะ ไม่ใช่เพราะเจ้าสัวยกมรดกทั้งหมดให้คุณหรอกนะคะ แต่เพราะคุณคือคนที่ใช่สำหรับแก้วจริงๆ”

เหรอ...ชายหนุ่มยิ้มนิดๆ ก่อนจะบรรจงจูบริมฝีปากช่างฉอเลาะอย่างดูดดื่ม หนักแน่น รุนแรงราวกับจะฉกดึงความร้ายกาจของเจ้าหล่อนออกมาเสียให้หมด เมื่อผละจาก สองสายตาก็ประสานกัน เมื่อเขาจะจูบซ้ำ เจ้าหล่อนแสร้งเบี่ยงหลบอย่างมีชั้นเชิง

“คุณน่ารักจริง ๆ” เขายิ้มเจ้าเล่ห์ “ถึงว่า ไอ้เหยี่ยวถึงได้รักคุณมาก”

เจ้าหล่อนถึงกับสะอึกเมื่อได้ยินชื่อนี้

“จริงสิคะ นี่ถ้าเกิดเหยี่ยวเขาออกมาจากคุก เราจะทำยังไงกับเขาคะ เขารักแก้วมาก เขาอาจจะทำเรื่องที่เราคาดไม่ถึงก็ได้นะ”

“ไม่หรอก เขามีแต่ตัว จะทำอะไรได้ ชีวิตของเขาขึ้นอยู่กับผม เพราะเขาไม่มีสิทธิ์ในทรัพย์สมบัติทั้งหมดนี่แล้ว ถ้าเขากล้าทำร้ายคุณหรือใคร ผมไม่เอาเขาไว้แน่ คุณไม่ต้องกลัวนะ ทำใจให้สบายจะดีกว่า”

“แล้วเมื่อไหร่เหยี่ยวจะออกจากคุกคะ นี่ก็หลายปีมาแล้วนะคะ”

เธอไม่เคยนับด้วยซ้ำ ธารเทพยิ้มมุมปาก

“ไม่ใช่วันนี้ก็แล้วกัน”

“พูดไป เราก็ใจดำกับเขามากนะคะ” เธอผละจากอกกว้างของชายหนุ่ม แล้วนั่งหันหลังให้เขา ใช้มือสางผมที่ยาวสลวยไปด้วย “เราไม่เคยไปเยี่ยมเขาเลย ป่านนี้ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้าง...”

ธารเทพลูบไล้แผ่นหลังนวลเนียนของเจ้าหล่อน

“คุณเป็นห่วงเขาเหรอ ถ้าอย่างนั้น คุณก็ไปหาเขาที่เรือนจำสิ”

แก้วกัลยาส่ายหน้าเร็วๆ

“ไม่เอาหรอก แก้วสาบานว่าจะไม่ไปในที่แบบนั้นอีกแล้ว มันน่ากลัว น่าขนลุก อีกอย่าง แก้วทำใจไม่ได้ ผู้หญิงเพียบพร้อมอย่างแก้วมีคู่หมั้นเป็นคนขี้คุก รู้ไปถึงไหน อายไปถึงนั่น” ชายหนุ่มยันกายลุกขึ้นนั่ง สวมกอดเจ้าหล่อนจากด้านหลัง เขาซบจูบตามต้นคอระหงอย่างรุนแรง นั่นเพราะเธอชอบอะไรประมาณนี้

“แล้วกับผมล่ะ”

คนที่เธอไม่เคยมอง เมื่อครั้งที่เจ้านั่นยังอยู่ข้างนอก

“คุณเป็นคนเก่ง มีความสามารถรอบด้าน ถ้าคุณพ่ออยากให้ลูกสาวใช้นามสกุลอัศวเดชดำรง คุณคือคนที่เหมาะสมที่สุดค่ะ”

“ผมกับมัน ใครดีกว่า” เพราะเขาชอบเปรียบเทียบตัวเองกับน้องชายเสมอ และกรรมการตัดสินสำคัญมีอยู่ด้วยกันสองคน หนึ่งนั้นตายไปแล้ว ส่วนอีกหนึ่งอยู่ตรงนี้

“ก็ย่อมเป็นคุณ”

“ถ้ามันไม่ติดคุกเสียก่อน”

เจ้าหล่อนนิ่งไปนิด แน่นอน ย่อมเป็นเขา ทั้งรูปทรัพย์และสถานะอันเป็นเลือดเนื้อเชื้อไข เขาต้องสืบทอดกิจการพันล้านของบิดาอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ มันไม่ใช่อย่างนั้นและจะไม่มีวันเป็นเช่นนั้นด้วย เจ้าหล่อนหัวเราะระริก หมุนใบหน้ากลับมาเพื่อจะจูบชายหนุ่มที่กุมอำนาจขณะปัจจุบัน

“ก็ถ้าคุณรักและทุ่มเทให้ฉันเหมือนที่ผ่านมา ต่อให้ผู้ชายคนนั้นมายืนอยู่ตรงปลายเตียงของเราในวินาทีนี้ ฉันก็จะเลือกคุณค่ะ” เขายิ้มมุมปาก ดวงตาวิบวับราวกับเพชรต้องแสงตะวัน เขาควรจะดีใจไหม ที่ได้เลือกผู้หญิงฉลาดอย่างแก้วกัลยามาร่วมชีวิต

“แม้ผมจะไม่ได้อะไรจากคุณพ่อเลย อย่างนั้นหรือครับ” เขาพอจะรู้คำตอบ เธอจะบอกเขาด้วยเสียงหนักแน่นว่าใช่ นั่นเพราะตอนนี้เขากุมอำนาจและมีสิทธิ์ในทรัพย์สินทั้งหมดของเจ้าพ่อ เธอกระโดดเข้าหาอ้อมกอดของเขาทันทีที่รู้เรื่องนี้...ทั้งที่ก่อนหน้านี้...ใช้ร่างกายของเขาเป็นที่ระบายความใคร่...ที่เขาสนองตอบก็เพียงเพราะมันสะใจดี ไม่ได้โง่เง่าเชื่อคำที่เจ้าหล่อนปั่นหัว

“อย่าพูดอย่างนั้นสิคะ แก้วบอกแล้วไง แก้วรักคุณที่เป็นคนมีความสามารถ” อย่างน้อยก็สามารถทำให้เจ้าพ่อไว้วางใจจนถึงขนาดจะยอมยกทุกอย่างให้ ดังนั้น ในสภาวะที่บ้านของเธอใกล้ถึงจุดล้มละลายเต็มที เพราะผีพนันเข้าสิงบิดาของเธอจนกู่ไม่กลับ ธารเทพย่อมเหมาะสมกับเธอมากกว่าไพรัลย์ ซึ่งติดคุกนานนับสิบปี และไม่รู้ว่าวันไหนจะออกมา

“และอีกอย่าง ความสุขเมื่อเราได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ สิบไพรัลย์ก็สู้คุณไม่ได้” เจ้าหล่อนกดร่างกายของชายหนุ่มลงแนบกับเบาะนุ่ม เพื่อตัดบทสนทนาที่แสนน่าเบื่อ หญิงสาวมักจะใช้วิธีการนี้ หยุดการซักไซ้เหล่านั้น อันแสดงให้เห็นถึงการอยากเอาชนะและความอิจฉาริษยาซึ่งพี่ชายบุญธรรมมีต่อน้องชายผู้อาภัพ เพียงเท่านี้ เขาก็ชนะแล้ว เขาจะเอาอะไรอีกล่ะ

แก้วกัลยาไม่รู้ว่าธารเทพ อัครเดชดำรงรักเธอมากเหมือนปากที่บอกหรือไม่ แต่นั่นคงไม่สำคัญเท่ากับอีกสามเดือนข้างหน้า ทั้งคู่จะแต่งงานกันอย่างถูกต้องตามประเพณี ว่าที่เจ้าบ่าวของเธอ เป็นอีกหนุ่มที่สง่างาม เมื่ออยู่ท่ามกลางฝูงชน เขาไม่เคยเป็นสองรองใคร ที่สุดแล้ว เขาเหมาะสมและเหมาะสมอย่างยิ่งที่จะครอบครองบัลลังก์ต่อจากเจ้าพ่อแห่งอันดามัน

ไม่ใช่อีกคน ที่ยังต้องอยู่ในคุกอีกเนิ่นนาน!