“ทำอะไรน่ะ” เขามองเธอด้วยสายตาเวทนา เขาเดินมาถึงตัวเธอตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ เมื่อเธอเอามือลงก็เผยให้เห็นใบหน้าที่แดงก่ำ เขาเหลือบมองแล้วยิ้มกรุ้มกริ่ม พาลนึกไปถึงกล่องที่เขาเก็บได้จากใต้เตียงของเธอ ไม่น่าเชื่อว่าข้าวของของเขาที่เธอเก็บไว้ยังอยู่ครบ แต่นั่นก็ไมได้สำคัญเท่ากับกล่องเหล็กใบใหญ่อันเป็นลิ้นชักตู้ที่ถูกไฟเผาจนวอด ซึ่งเธอแอบเก็บจดหมายหลายพันฉบับซ่อนไว้...จดหมายที่จ่าหน้าซองถึงเขาทั้งสิ้น...ส่งถึงเรือนจำกลางประจำจังหวัด
นับตั้งแต่วันแรกที่เขาเข้าเรือนจำ กระทั่งวันที่เธอไปรับเขาเมื่อหลายเดือนก่อน
“เปล่านะ” เธออึกอักเล็กน้อย ก่อนจะพยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติ “ฉันก็แค่รับไม่ได้ที่บ้านของฉันอยู่ในสภาพนี้”
“ไม่ใช่เพราะอายเรื่องเมื่อคืนเหรอ”
เธอตาโตเท่าไข่ห่าน
“ทำไมต้องอายด้วย ฉันไม่ใช่เด็กสาววัยรุ่นซะหน่อย”
“รู้ตัวว่าแก่ก็ดีแล้ว” เขาพูดให้เธอรู้สึกเจ็บปวดจนได้ เธอไม่เห็นความจำเป็นที
