“บอกมาเถอะค่ะ ป้าจะได้วางใจ ถ้าคุณเหยี่ยวชอบเธอสักนิด”
“ผม...” เขาหยุดอีก ก่อนจะยอมบอกด้วยเสียงเบาๆ “ผมรักฟ้าครับ แต่...”
“ค่ะ แค่นี้เองนะ” เพ็ญศรียิ้มทั้งน้ำตา เหมือนเธอหายใจโล่งขึ้นเยอะ อย่าว่าแต่เธอเลย ตัวเขาเองก็เหมือนกัน พอได้พูดออกไปแบบนี้ก็รู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก “ถ้าอย่างนั้น ป้าก็ไม่มีอะไรต้องห่วงแล้ว”
“ทำไมคุณป้าคิดอย่างนั้นล่ะครับ ผมไม่ใช่คนดีนักหรอกนะ”
“ไม่หรอก คุณเป็นคนดี ป้าเห็นคุณมาตั้งแต่เล็กๆ นะคะ ป้าจำได้ดีว่าคุณเป็นเด็กน่ารักยังไง คุณจะต้องดูแลยัยฟ้าได้แน่”
“คุณป้าคงไม่รู้” เขาก้มหน้านิดๆ “ว่าผมกำลังจะแต่งงาน”
เพ็ญศรียิ้มอย่างเข้าใจโลก
“ป้ารู้ค่ะ”
เขาตกใจ เงยหน้ามองหญิงตรงหน้า
“คนรักกัน ไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันนี่คะ” ดวงตาของหญิงวัยกลางคน ราวกับเหม่อมองไปไกลลิบ ที่ซึ่งไม่มีใครรู้จัก นอกจากตัวเธอเอง “คุณเหยี่ยวน่าจะรู้ว่ายัยฟ้ารักคุณมากแค่ไหน ทั้งคู่ใจตรงกันแ
