สามเดือนต่อมา...
“เหยี่ยวคะ”
เสียงเรียกนั้นดังมาจากประตูห้องทำงานของไพรัลย์ อัครเดชดำรง หญิงสาวอยู่ในชุดเสื้อผ้าสวยงาม ปรนเปรอร่างกายด้วยแบรนด์เนมตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า เสียงอ่อนเสียงหวานนั่นยังไม่หวานเท่ากับใบหน้าสวยสดงดงามของเจ้าหล่อน เธอก้าวเข้ามาด้วยท่าทางมั่นใจสุดๆ
“ที่รัก” ชายหนุ่มมองเธอด้วยความภาคภูมิใจ “กำลังคิดถึงอยู่พอดีเลย”
เขาเฉลยความในใจอย่างไม่อาย เจ้าหล่อนยิ้มจนปากฉีก หัวใจพองโตจนคับอกไปหมด เธอเดินตรงมายังชายหนุ่ม แล้วหย่อนก้นนั่งลงบนตักอุ่นๆ ที่เธอเคยนั่งมาแล้วหลายครั้ง
“ปากหวานจริงๆ ที่พูดมาเนี่ย จริงใจรึเปล่าคะ”
เธอแกล้งเย้า เขาก็เย้าคืนด้วยการไล่หอมตามต้นแขนขาวนวลเนียนนั่น
“ผมจะพิสูจน์ให้คุณเห็นเดี๋ยวนี้”
“อย่าสิคะ นี่มันที่ทำงานนะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า”
ไพรรัลย์มองแก้วกัลยาที่อยู่ในตักของตัวเอง ด้วยสายตาหวานหยดย้อย คู่หมั้นแสนสวยที่หวนคืนกลับสู่อ้อมกอดของเขามาได้เ
