“ใจเย็นสิคะ อีกแค่เดือนเดียวเท่านั้น เราก็จะได้อยู่ด้วยกันตลอดไปแล้วนะคะ”
ไพรัลย์ยิ้มกริ่ม วินาทีนี้ เขากลับนึกถึงใครบางคน
“คุณจะเชิญเขารึเปล่า”
แก้วกัลยารู้ดีว่าเขาหมายถึงใคร เจ้าหล่อนเงยหน้ามองเขา ด้วยสายตาเว้าวอน
“ไม่ค่ะ แก้วกลัว ถึงเขาจะดูเหมือนไม่สนใจอะไรแล้ว แต่เขาร้ายมาก เขาซ่อนมันไว้ แก้วรู้ดี เขาไม่มีวันหยุดรักแก้วได้ เขารักแก้วมาก ดังนั้น เขาจึงไม่ควรมาเป็นอย่างยิ่ง แก้วกลัวว่าเขาจะทำให้งานของเราพัง เหมือนกับที่...”
“ผมทำ...” เขาต่อประโยคให้เธอ เจ้าหล่อนแตะนิ้วชี้ที่ริมฝีปากของเขา
“คุณมีสิทธิ์ค่ะ” เธอฝังรอยจูบที่ปลายคางของเขา “คุณมีสิทธิ์เรียกร้องในตัวฉัน และฉันเป็นคนตัดสินใจว่าจะให้สิทธิ์นั้นแก่ใคร”
“สิทธิในการครอบครองผู้หญิงที่ดีที่สุด”
“สวยที่สุดค่ะ” ชายหนุ่มหัวเราะแผ่วเบา หากจะโน้มใบหน้าเข้าใกล้หญิงสาวช่างฉอเลาะ แต่ก็ถูกขัดจังหวะเพราะเสียงร้องเท้าของสตรี
“แก้วจ้ะ”
บ
