เธอหอมแก้มมารดา ก่อนจะแล่นรถจากมา กลับเข้าสู่ตัวเมือง มุ่งตรงไปยังบ้านหลังหนึ่ง เพื่อจะพบกับใครบางคน เธอจอดรถรออยู่ตรงหน้าบ้านหลังนั้น แล้วโทรศัพท์เข้าไปหาเขา ไม่นานนัก เขาก็ออกมาจากบ้าน ด้วยสีหน้าแปลกใจ เธอลงจากรถและเดินไปหาเขา
ธารเทพยิ้มให้แก่เธอ
“ฟ้า”
ดวงตาคู่นี้ ที่มองเธอเสมอ เธอรู้ดีว่ามันจริง
“คุณธารเทพ”
“ตกลงฟ้าว่าไง จะไปด้วยกันรึเปล่า”
ฟ้าอำไพหยุดคิดเพียงชั่ววินาทีเท่านั้น ก็ส่งยิ้มให้เขา
“ไปค่ะ”
เขายิ้มจนแก้มปริ คว้ามือเธอไปจับไว้จนแน่น น้ำเสียงของเขาทั้งตื่นเต้นและดีใจ จนเธอเองก็พลอยยิ้มไปด้วยไม่ได้
“ผมดีใจจังเลย ที่ฟ้าตอบตกลง”
แม้เธอจะไม่รู้สึกดีใจเท่าเขา และส่วนหนึ่งในหัวใจรู้สึกเจ็บปวดก็ตาม แต่ถ้าวิธีนี้จะทำให้เธอเดินไปข้างหน้าได้ เธอก็ควรจะทำใช่ไหม
“ก็...ได้ไปเที่ยวฟรีทั้งที...ทำไมฉันต้องปฏิเสธด้วยล่ะคะ”
“นั่นสินะ” เขายังคงยิ้ม หญิงสาวเหลือบมองมือที่ยังจับเธออยู่
