ซุนเหยานางเล่าเรื่องตัวตนของนางจริงๆ เมื่อภพที่แล้วให้เขาฟัง ทั้งยังความเป็นอยู่ สภาพแวดล้อมการใช้ชีวิต สองคนพูดคุยเรื่องราวของซุนเหยาตลอดทั้งคืน ราวกับว่าหากเผลอหลับไปทั้งคู่จะจากกันอีกครั้ง
พอรุ่งเช้าซูเซวียนก็ไปอุ้มบุตรชายทั้งสองมาให้ซุนเหยานางได้พบหน้า ซุนเหยาจ้องมองเด็กทารกในห่อผ้าทั้งสองคนอย่างรักใคร่ น้ำตาของนางไหลออกมาเมื่อหวนคิดว่านางเกือบจะไม่มีโอกาสกลับมาหาพวกเขาอีกแล้ว
“ท่านออกไปก่อน ข้าอยากให้นมพวกเขา”
“หึหึ ทำอย่างกับข้าไม่เคยเห็น” สายตาหยอกล้อของซูเซวียนทำให้ใบหน้าของซุนเหยาแดงก่ำอย่างเขินอาย
เขาเข้ามานั่งซ้อนอยู่ด้านหลังของซุนเหยา เพื่อช่วยนางประคองบุตรชายทั้งสองให้ดื่มนมจากเต้าของนาง
ซุนเหยานางหันไปถลึงตามองซูเซวียนที่ลอบกลืนน้ำลาย เมื่อบุตรชายทั้งสองดูดนมจากเต้าของนางเสียงดัง
“รอบุตรชายอิ่มท้อง ข้าขอลองชิมได้หรือไม่” เสียงแหบพร่าของซูเซวียนทำให้ซุนเหยานางขนลุกไปทั้
