ซูเซวียนถีบประตูห้องรับรองอย่างแรงจนมันพังลง คนที่อยู่ด้านในล้วนแต่ตกใจจนหันมามองผู้ที่มาเยือน
แต่ซุนเหยานางนั่งอยู่นิ่งๆ โดยไม่แม้แต่หันไปมอง นางยกจอกสุราที่นายโลมรินไว้ให้เข้าปากอย่างช้าๆ
“จ้าวซุนเหยา!!! เจ้าใจกล้ายิ่งนัก กล้ามาที่หอนายโลมเลยรึ” เสียงตวาดของซูเซวียนดังไปทั่ว
“เหตุใดท่านไปหอนางโลมได้ แล้วข้าถึงมาไม่ได้กันเล่า” นางลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปหาซูเซวียนช้าๆ
“จะเหมือนกันได้อย่างไร ข้าเป็นบุรุษ เจ้าเป็นสตรี”
“เช่นนั้นหรือ” ซุนเหยาส่ายหัวน้อยๆ นางอมยิ้มมองซูเซวียน แต่แววตาของนางกับเย็นชาอย่างที่เขาเคยเห็นในตอนแรกที่พบหน้านาง
นายโลมทั้งห้าต่างหลบอยู่ที่มุมห้อง ไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับซูเซวียนที่กำลังมีโทสะ ซูเซวียนปรายตาไปมองพวกเขาที่บางคนเหลือเพียงกางเกงชั้นในเพียงตัวเดียวอย่างดุร้าย
“ออกไปให้หมด!!!” สิ้นเสียงของซูเซวียนนายโลมทั้งห้าก็วิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต
หลิงเฮ่อลากหงอี้ท
