ผ่านไปนับสองชั่วยามที่ซุนเหยานางเจ็บท้องอย่างทรมาน ตอนนี้นางไม่รู้ว่าด้านนอกเป็นเช่นไร หูของนางอื้อไปหมดจนแทบจะเป็นลมหมดสติ
ความเจ็บปวดช่วงล่างเป็นเครื่องย้ำเตือนให้นางต้องกัดฟันทนไว้ เสียงโห่ร้องด้านนอกดังมาจวนถึงหน้าจวน หลิงเฮ่อที่กำลังจะออกไปดูก็พบพ่อบ้านวิ่งยิ้มหน้าบานมาทันที
“สงครามสิ้นสุดแล้วขอรับ ท่านแม่ทัพซูตัดหัวของแม่ทัพแคว้นต้าอู๋ได้แล้วขอรับ” พ่อบ้านเอ่ยแจ้งเสียงสั่นเทา
เสียงบ่าวในจวนต่างโห่ร้องดังก้องไปทั่ว ซุนเหยานางทำได้เพียงปรือตารับฟังสิ่งที่หมอตำแยพูดคุยกันอย่างยินดี
ซุนเหยากรีดร้องอย่างสุดเสียง เมื่อช่องคลอดของนางฉีกขาด ความเจ็บปวดที่ได้รับทำให้นางแทบจะสิ้นสติ
“ใกล้แล้วเจ้าค่ะ เบ่งอีกนิดเจ้าค่ะ” ซุนเหยากัดปากแน่น แล้วเบ่งออกมาอย่างสุดแรง
เสียงทารกคนแรกร้องดังไปทั่วห้องคลอด หลิงเฮ่อได้แต่ขอบคุณสวรรค์ที่น้องสาวตนคลอดบุตรออกมาได้เสียที
“อุแว้ อุแว้” ซูเซวียนที่เร่งคว
