“ขอบคุณค่ะ อุนลุงใจดี” นับดาวพุ่มมือไหว้อย่างสวยงามเมื่อเขาเป็นคนอนุญาตให้เอาพี่สีนิลขึ้นไปด้วย
รอยยิ้มผุดขึ้นเปื้อนใบหน้าผู้เป็นพ่อ เมื่อเห็นลูกสาวยกมือไหว้อย่างสวยงามน่ารัก จนเขาอยากเข้าไปขอกอดลูกสักครั้ง แต่ไม่รู้ว่าเธอจะอนุญาตไหม
เขาทำผิดต่อเธอมามากมายนัก ผิดจนไม่อาจจะให้อภัย เขาอยากขอโอกาสเพื่อจะแก้ตัว แต่ก็รู้สึกว่าตัวเองพบเธอตอนที่สายไปเสียแล้ว
เมื่อก่อนเป็นเธอที่ไกลเกินเอื้อม แต่ตอนนี้เป็นเขาที่เอื้อมเธอไม่ถึง ร่างแกร่งก้มหน้าเช็ดหยาดน้ำตา ออกก่อนที่มันจะไหลออกมาให้น่าอับอาย
เหมือนดาวเหลือบมองเขาอยู่เป็นระยะ เมื่อเห็นคนที่เคยเกรี้ยวกราดทั้งปากดี แต่ในตอนนี้ซึมยิ่งกว่าหมาหงอยก็ให้นึกแปลกใจ
‘เขาควรลืมเธอได้แล้วสิ ไม่สิเขาควรมีคนใหม่แทนที่เธออีกหลายคนต่างหาก’
วันเวลาผ่านมาเนิ่นนานขนาดนี้ ควรเปลี่ยนใจคนได้บ้างสิ ต่อให้เขาคุกเข่าลงต่อหน้าเธอก็ไม่คิดกลับไป เพราะวันนี้เธอยิ้มได
