“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันรู้ว่าเป็นงานของคุณ” ต่อให้เธอรู้ก็ตามเถอะ ความทรงจำของเธอไม่ได้ลืมเลือนเขาได้โดยง่าย และเธอก็คิดว่าเขาควรได้รับการลงโทษเสียบ้าง
การได้เห็นลูกไม่สามารถโอบกอด ไม่สามารถดูแลได้ นับว่าเป็นสิ่งที่เขาควรได้รับ เธอไม่ได้อยากใจร้าย เขาจะได้รู้ว่าความรัก เมื่อมันสลายไปแล้วมันก็ไม่มีวันกลับมาได้เช่นเดียวกัน
“คุณจะบอกนับดาวไหมเรื่องพ่อ”
“ปล่อยให้เขารู้สึกผิดไปตลอดนั่นแหละค่ะ ดีแล้ว นับดาวไม่ควรสับสน เขาควรรู้ว่ามีคริสเป็นพ่อเพียงคนเดียวก็พอแล้ว”
จะหาว่าเธอเลือดเย็น เธอก็ไม่สนใจอีกแล้ว เขาเป็นคนทำให้ทุกอย่างเป็นอย่างนี้เอง
ภีรภาคย์ออกจากห้องไปก็แวะที่ห้องของเขาและเธอที่เคยรักและผูกพันกัน ชายหนุ่มทรุดนั่งลงข้างเตียงปล่อยน้ำตาให้มันไหลดุจสายน้ำ
“ฉันมีลูกสาว ฮื้อ...ๆๆๆ” เสียงสะอื้นแห่งลูกผู้ชายไม่หยุดง่าย ๆ เขาเจ็บปวดใจที่ทนเห็นลูกตัวเองเรียกคนอื่นว่าพ่อ เขาเห็นคนอื่นกุมมือเ
