หากว่าเธอมีเขาแล้ว

บทที่ 4 ไม่ใช่ใครก็ได้ 2/2

เจ้าสีนิลเห็นเจ้านายร้องไห้อีกแล้วก็ร้องคราง เอาหน้าไปซบกับแขนของเธอ ปกติมันจะนอนด้านล่างเตียง และวันนี้มันขอขึ้นมานอนเบียดกับเธอ

ดีที่มันไม่ใช่หมาที่เล่นสกปรก และรักสะอาดราวกับรู้ว่าถ้าซนแล้วเธอจะไม่ให้นอนด้วย

ทุกวันหลังจากกลับบ้านเธอก็จะอาบน้ำให้มันก่อน แม้เป็นหมาบ้าน ๆ แต่เธอก็ดูแลมันเหมือนลูกคนหนึ่ง

“ฉันไม่เป็นอะไรหรอกสีนิล ฉันเข้าใจแล้วว่าถูกทิ้งแบบไม่เหลือเยื้อใยเป็นยังไง ฉันก็ไม่ต่างจากแก ที่โง่รักเขาที่เขาไม่รัก” เธอพูดปนสะอื้นลูบหัวมันเบา ๆ แล้วข่มตาให้หลับไป แต่เธอรู้ดีว่ากว่าจะข่มใจให้หลับนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย

เช้าวันถัดมาฝนตกแต่เช้า จนเธอต้องรีบตื่นมาเก็บเสื้อผ้าที่ตากไว้ตั้งแต่เมื่อคืน วันครบรอบวันเกิดทีไรฝนตกทุกที และก็เป็นวันเดียวกับที่เธอมีเขาในวันนั้น

วันนี้นอกจากเป็นวันเกิดเธอแล้ว เธอยังตั้งให้มันเป็นวันเกิดเจ้าสีนิลด้วย เพราะไม่รู้ว่ามันเกิดเมื่อไหร่ จึงถือว่าการพบกันครั้งแรกเป็นวันที่มันเกิด

ปีนี้เธอไม่ต้องฉลองวันเกิดโดยการจุดเทียนแล้วเป่าอยู่คนเดียวแล้วนะ วันนี้เธอมีเพื่อนที่ซื่อสัตว์ที่สุดเป็นเพื่อน เมื่อฝนซาแล้ว เธอก็ออกไปซื้อขนมมาจุดเทียนเป่านั่งกินกันสองคน แน่นอนว่าเป็นคัพเค้กที่ทำไว้สำหรับน้องหมา กับถ้วยคัพเค้กของเธอ

เธอแวะทำบุญที่วัดก่อนกลับบ้าน ปล่อยปลาไปกับสายน้ำ และปล่อยใจเน่า ๆ ของเธอให้ไหลตามไปด้วย เธอต้องฝ่าการจราจรเกือบครึ่งวัน แล้วในที่สุดเธอก็กลับมาถึงบ้าน ทางผ่านนั้นผ่านโรงแรมที่เธอทำงาน ในวันที่ไม่ต้องทำหน้าที่บำเรอกาม มันก็ดีเหมือนกัน แม้จะเหงาแปลก ๆ

เธอกลับถึงบ้านก็กินเวลาไปจนถึงเที่ยงวัน และมีหนึ่งชีวิตที่คอยต้อนรับกับอีกหนึ่งคน คือคุณพศิน

“สวัสดีค่ะ คุณพศินมีธุระอะไรหรือเปล่าค่ะ ถึงมาหาเหมือนดาวถึงที่นี่”

“ครับ...เอ่อ...!” พศินพูดเหมือนกำลังลำบากใจ แต่เหมือนดาวก็เดาได้ไม่ยากว่าเพราะใคร

“เกี่ยวกับเขาใช่ไหมคะ” เธอถามด้วยหัวใจที่สั่นระรัวรู้สึกเหมือนกำลังถูกบีบ

“คุณได้ถูกจ้างให้ออก แล้วนี่เงินชดเชยทั้งหมด” เหมือนดาวตกใจ แต่ไม่ได้โวยวายกับคำตอบที่ได้รับ เพราะเธอขวางหูขวางตาเขาสินะ เขาถึงได้อยากเขี่ยเธอให้พ้นทาง

น้ำตาหนึ่งหยดไหลออกมาข้างแก้ม แล้วก็ไม่ได้มีหยดอื่นตามมาอีก

มันจบแล้ว!

“ขอบคุณที่แจ้งนะคะ” อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้โดนไล่ออกเมื่อกลับไปทำงานอีกครั้ง หากเป็นอย่างนั้นเธอก็ไม่รู้ว่าจะทำหน้าอย่างไร หากกลับไปทำงานก็ต้องทนเห็นเพื่อนซุบซิบนินทาเรื่องของเธอ และนั่นเธอใจไม่แข็งพอที่จะยอมรับ

“ขอบคุณคุณพศินมากค่ะ” เธอยื่นมือสั่นเทาไปรับเงินจากมือผู้เป็นหัวหน้าของเธอ

“มีอะไรให้ผมช่วย บอกได้ตลอดนะครับ” พศินสงสารเธอจับใจ แต่เจ้านายบอกให้จัดการให้เรียบร้อยนั่นหมายถึงไม่ต้องการเห็นหน้าเธออีก

“ก็แค่หางานใหม่ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ถือว่าเงินก้อนนี้เป็นของขวัญวันเกิดปีนี้ของเหมือนดาวแล้วกันค่ะ เหมือนดาวไปซื้อเค้กมาฉลองวันเกิดคนเดียว คุณพศินกินด้วยกันไหมคะ” ต่อให้หัวใจแหลกสลายเพียงใด แต่เธอก็ไม่ลืมที่จะหยิบยื่นน้ำใจให้กับทุกคน

“วันเกิดเหรอครับ” พศินถามเธอด้วยความตกใจ นี่ไม่ควรจะเป็นข่าวร้ายในวันเกิด หากเขารอบคอบสักนิด เขาก็คงเลือกจะแจ้งเธอในวันพรุ่งนี้แทน เขาก็เจ็บปวดใจไม่แพ้เธอ

“ใช่ค่ะ อายุ 23 ปีแล้วนะคะ” เธอพูดกับเขาด้วยรอยยิ้ม แม้ในใจจะร้องไห้จนน้ำตาเหมือนจะท่วมหัวใจของเธอได้ก็ตาม

“ขอโทษด้วยนะครับ” คำเดียวที่เขาอยากบอกเธอเหมือนดาวไม่ควรต้องมาพบเจอกับเหตุการณ์แบบนี้ เธอควรเป็นผู้หญิงที่มีชีวิตที่สดใส แต่ทว่ากลับต้องมาพบกับคุณภีรภาคย์ ที่เอาแต่ความสุขส่วนตัวเป็นใหญ่

“ไม่ใช่ความผิดคุณพศินหรอกค่ะ ฉันเลือกทางนี้เอง และยอมรับความเจ็บปวดนี้ได้ค่ะ ขอให้โชคดีนะคะ” คำว่าโชคดีควรจะเป็นเธอที่บอกตัวเองมากกว่า

พศินนับถือในความเข้มแข็งของเธอจริง ๆ หวังให้หลังจากนี้เธอจะพบเจอกับคนที่ดี พบกับคนที่ไม่มองอดีตของเธอนะ

“ผมไปก่อนนะครับ” พศินกล่าวลาพร้อมกับความรู้สึกผิดมากมาย ก่อนหน้านี้หากเธอรับเงินเขาจะไม่รู้สึกอย่างนี้เลยสักนิด