หลังจากคุณพศินจากไป น้ำตาที่คิดว่าจะไม่มีก็พรั่งพรูออกมาจนยืนสะอื้นตัวโยน
เธอเดินเข้าบ้านวางเค้กบนโต๊ะแล้วก็กอดเข่าร้องไห้เพียงคนเดียว เธอรู้ว่าเขาไม่ได้รัก แต่ไม่คิดว่าจะรังเกียจขนาดใช้อากาศร่วมกันหายใจไม่ได้
ตอนแรกคิดว่าอย่างน้อยได้เห็นเขาบ้างก็ยังดี แต่ตอนนี้ไม่ใช่ เขาไม่ต้องการให้แม้แต่เงาของเธอเฉียดเข้าใกล้โรงแรมของเขาเสียด้วยซ้ำ
เพราะเธอจนใช่ไหม!
เพราะเธอไม่มีรถหรูงั้นเหรอ!
เพราะเธอไม่มีหน้าตาชื่อเสียงที่ช่วยสนับสนุนเขางั้นสินะ!
หรือเพราะเขามีคนนั้นแล้ว เขาจึงทิ้งเธอไป
ทุกคำถามพรั่งพรูมาในสมอง จนเธอหาคำตอบไม่ได้ ใจก็อยากรู้จากปากเขาเช่นกันว่า เขาเคยรักเธอบ้างไหม ไม่รักกันแล้วจำเป็นต้องทำร้ายกันขนาดนี้เลยเหรอ ใจร้ายเกินไปหรือเปล่า
เธอร้องไห้ตั้งแต่คุณพศินกลับไป จวบจนฟ้ามืด โดยมีเจ้าสีนิลที่คอยอยู่เคียงข้างเธอ เมื่อรู้สึกตัวมีสติขึ้นก็ไปหยิบกล่องเค้กชิ้นเล็ก สำหรับเธอแล้วก
