หากว่าเธอมีเขาแล้ว

บทที่ 1 แค่คนถูกทิ้ง 1/2

วันนี้เป็นอีกวันที่เธอต้องตื่นมาทำงาน เพื่อวันพรุ่งนี้จะเป็นวันหยุดของเธอ

แน่นอนว่าการทำงานบริการ วันหยุดไม่ได้ถูกกำหนดแน่นอนว่าต้องเป็นวันอาทิตย์ แต่วันหยุดแต่ละคนจะวางแผนเป็นรายเดือน และช่วงวันที่เป็นช่วงพีค ฤดูท่องเที่ยว หรือเป็นช่วงจัดงานประชุมสำคัญ การทำงานของเธอก็จะต้องทำงานติดต่อกันเป็นเวลานาน กว่าจะได้หยุด และช่วงนั้นจะเป็นช่วงที่เรียกว่าเดือนนรกสำหรับพนักงานต้อนรับอย่างเธอ

“สีนิล พี่เหมือนดาวไปทำงานก่อนนะ วันนี้ไม่ต้องไปรับ เดี๋ยวรถจะชนเอาได้” เธอบอกสีนิลหมาที่เธอรับเลี้ยงไว้ก่อนออกจากบ้าน

สีนิลก็ทำตัวเหมือนจะรับฟังและรับรู้ทุกอย่างที่เธอบอก นั่นทำให้เธอรักมันอย่างที่สุด มันฉลาดและรู้ว่าเวลาไหนเธอต้องการอะไร เสียอย่างเดียวที่มันพูดคุยเหมือนคนไม่ได้เท่านั้นเอง

พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของเธอ เหมือนดาวในวัย 23 ปี เธอรู้สึกว่าตัวเองผ่านวันเวลาอันเลวร้ายมามากมายนัก จนเมื่อพบกับเขาในวันที่เธอสิ้นไร้หนทางที่สมัครงาน

ไม่รู้ว่าโชคชะตาหรือฟ้ากลั่นแกล้ง ให้เธอได้พบกับ ภีรภาคย์ คุณากร เขาที่อายุ 30 กับเธอที่อายุ 22 ความแตกต่างที่นอกจากอายุ ก็คงจะเป็นฐานะที่ยังคงชัดเจน

‘หากเธอไม่ได้ฐานะยากจน ร่ำรวยเทียบเท่ากับเขา เขาจะรักเธอไหมนะ’

ยอมรับว่าตัวเองตกหลุมรักเขาตั้งแต่วันแรกด้วยซ้ำ ไม่ใช่เพียงเงื่อนไขการได้ทำงานที่นี่เท่านั้นที่เธอยินยอมเป็นคนในความลับ

ตลอด 1 ปีที่เราทั้งคู่มีความสัมพันธ์กันในที่ทำงาน โดยที่จะว่าไปมันก็ไม่ถูกนักหรอก แต่เพราะใจมันร้องหาแต่เขา จึงรู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่มีเวลาอยู่ด้วยกัน แม้ว่าจะเป็นแค่เครื่องระบายอารมณ์ให้เขาก็ตาม

ร่างเล็กเดินเข้ามาในโรงแรมด้านหลังที่เป็นประตูเฉพาะพนักงาน เพื่อเอาของไปเก็บยังล็อกเกอร์ เธอก็ได้ยินเสียงเตือนจากแอปพลิเคชันมีข้อความจากคุณพศินส่งมาหาเธอเป็นการส่วนตัว

พศิน: หลังจากวันนี้เป็นต้นไปไม่ต้องมาทำความสะอาดที่ห้องชั้น 40 แล้ว

เมื่ออ่านข้อความจบ ก็เหมือนฟ้าฟาดลงกลางใจ

‘เขาเบื่อเธอแล้วอย่างนั้นเหรอ’

น้ำตาที่มันหยุดไหลตั้งแต่เมื่อวานก็เริ่มปริ่มที่ดวงตาอีกครั้ง ในหัวใจเหมือนตัวเองกำลังโดนเข็มนับพันเล่มทิ่มแทงเข้ามา ความเจ็บแปลบนั้นทำให้เธอต้องยกมือขึ้นกุม

‘เขาไม่ต้องการเธอ’ คำนี้มันดังก้องในหู แม้ไม่มีใครพูดแต่ว่าเธอก็รับรู้ได้เอง

“ของขวัญฉลองครบรอบ 1 ปีที่ทำงานนี้ และก็ฉลองวันเกิดในวัย 23 ปี หึ!” นับว่าเขาให้ของขวัญที่ล้ำค่ากับเธอมากนัก เหมือนเขาจะสัมผัสบางอย่างจากเธอได้ ว่าเธอหลงรักเขา และเขาต้องการสลัดเธอให้หลุดจากวงโคจรเพื่อต้องการหาคนใหม่ที่ดีกว่า สวยกว่า สดกว่าเธอสินะ

นี่เธอไม่ต่างอะไรจากหมาจรจัดเหมือนสีนิลจริง ๆ เขาเคยพูดว่าที่ชอบเธอเพราะว่าเธอเป็นผู้หญิงใจดี เวลาอยู่กับหมาจรจัด ก็ยังมีรอยยิ้มละมุนละไมจนเขาอดใจที่จะเอาเธอมาครอบครองไม่ได้

ทุเรศ!

ถ้อยคำพวกนั้นก็แค่คำหลอกลวง เพื่อให้คนหัวอ่อนอย่างเธอยินยอมพลีกายให้เขา และเมื่อเขาได้จนเบื่อก็ทิ้งแบบไม่ใยดี

หรือเพราะเธอไม่มีราคาอะไรที่ต้องจ่าย เมื่อเขาสอบถามว่าต้องการอะไร เธอจะส่ายหน้าปฏิเสธอย่างเดียว แล้วพูดในใจว่า ‘สิ่งเดียวที่ฉันต้องการคือหัวใจคุณ’

สิ่งนั้นมันยากเกินเอื้อมเหลือเกิน น้ำตาของเธอค่อย ๆ ไหลลงมาเป็นทางแล้วก็ต้องปาดมันทิ้งอย่างลวก ๆ เมื่อตัวเองต้องเข้างานแล้ว

เธอพยายามคิดว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วตั้งสมาธิเพื่อทำงานต่อไป เธอไม่จำเป็นต้องห่วงเขาอีกแล้ว คิดว่าห้องบนนั้นก็คงจะเปลี่ยนคนไปทำความสะอาดสินะ

“เหมือนดาว ทำไมหน้าตาซีดจัง ไม่สบายหรือเปล่า” พิมพ์ประภาถามเพื่อนร่วมงาน เพราะว่าวันนี้เพื่อนดูไม่ร่างเริง ทั้งที่ทุกวันนั้นเธอมีรอยยิ้มที่สดใสก่อนเข้างานเสมอ

“ไม่มีอะไรหรอก แค่นอนฝันร้าย เลยรู้สึกเหมือนนอนไม่พอ” เธอบอกกับเพื่อน เพื่อให้เพื่อนสบายใจ

‘ใช่ ที่ผ่านมาแค่ฝันร้ายของผู้หญิงอย่างเธอเท่านั้น’เธอคิดในใจ