บทที่ 38
“ระวังหน่อยสิ” แซคคารีย์คว้าร่างอวบอิ่มของอลินดาที่ก้าวลงมาจากรถแล้วทำท่าจะร่วงลงไปกระแทกพื้นเอาไว้ได้ทันเวลา “แค่นี้แข้งขาอ่อนเชียวหรือ”
คำถามกลั้วหัวเราะของแซคคารีย์ทำให้อลินดาหน้าตาแดงก่ำ หล่อนช้อนตาขุ่นมองเขา
“ที่ลินดาเป็นแบบนี้ เพราะใครล่ะคะ”
“เพราะฉันหรือ” เขาทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ซึ่งมันน่าหมั่นไส้มาก
“ก็ใช่น่ะสิคะ”
หล่อนย่นจมูกใส่คนที่จับหล่อนเสพสวาทในรถสปอร์ตคันงามระหว่างเดินทางกลับบ้านอย่างหมั่นไส้ ก็ถ้าไม่ใช่เพราะเขาจะเป็นใครไปได้ล่ะ คนตะกละ
แซคคารีย์หัวเราะร่วน พลางย่อตัวลงช้อนร่างของอลินดาขึ้นมาอุ้มในอ้อมแขน
“อุ๊ย ปล่อยลินดานะคะ”
“ก็ฉันทำเธอหมดเรี่ยวหมดแรงนี่น่า ก็ต้องรับผิดชอบด้วยการอุ้มเธอเข้าบ้านสิ”
“แต่ว่าลินดาเดินเองได้นี่คะ ปล่อยเถอะค่ะ อายคนอื่นเขา”
หล่อนพยายามอ้อนวอน แต่เขาก็ยังคงอุ้มหล่อนเดินเข้าไปในตัวตึกใหญ่อย่างไม่แคร์สายตาของคนรับใช้เลยแม้แต่นิด
