ชลธิณาหลุบเปลือกตาลง รู้สึกผิดกับเขาจนไม่กล้าสู้หน้า แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังพยายามใช้ไม้อ่อนโน้มน้าวให้คนตรงหน้าปล่อยเธอไปก่อนอยู่ดี
“ฉันขอโทษ ให้ฉันกราบก็ได้ แต่อย่ากักขังฉันแบบนี้ พี่ชายฉัน เพื่อนของฉัน พวกเขาต้องเป็นห่วงฉันแน่ๆ”
ทว่าหญิงสาวมัวแต่หลบหน้าอีกฝ่าย จึงไม่รู้ว่ายิ่งเธอพูดมาเท่าไหร่ก็ยิ่งเหมือนกับเป็นการกระตุ้นโทสะของคนฟังมากเท่านั้น ดวงตาของเขาลุกเรืองราวกับไฟ โทสะพลุ่งพล่านเผาไหม้ในอกจนพานรู้สึกเจ็บร้อนกับข้ออ้างเอาตัวรอดของหญิงสาว
“อ้อ…” เขาลากเสียงยาว ก่อนจะเริ่มประชดประชันจิกกัดหญิงสาวอย่างที่ไม่เคยทำกับใครมาก่อน “เธอคิดว่าเธอมีคนที่ห่วงเธอ แล้วไม่คิดหรือว่าน้องสาวฉันที่ถูกเธอชนแล้วทิ้งเขาไว้อย่างหมาข้างถนนน่ะจะมีฉันคอยห่วงใยเขา!”
ตอนท้ายเขาตะโกนใส่หน้าเธอดังลั่น ส่งผลให้ร่างเล็กของชลธิณาสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ ความละอายเกาะกุมหัวใจเสียจนเธออยากจะร้องไห้ ดวงตากลมโตบัดนี้
