อมิตาเดินหน้าจ๋อยออกมาจากบ้านเพื่อไปขึ้นรถเมล์ยังปากซอยเหมือนทุกวัน คำพูดด่าทอของนางบุหงาที่ก้องอยู่ในหูทำให้น้ำตาที่จางหายไปเอ่อคลอขึ้นมาอีกครั้ง แม้จะพบเจอเหตุการณ์แบบนี้ตั้งแต่เล็กจนโตแต่หัวใจของเธอไม่ใช่ก้อนหินที่จะไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับคำด่าทอเสียดสีและการถูกกล่าวหาว่าเป็นกาฝากและตัวซวยทำให้ครอบครัวของป้าสะใภ้ต้องเดือดร้อน ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เธอจะหลุดพ้นจากเรื่องแบบนี้เสียที ความคิดเห็นแก่ตัวส่วนลึกบอกให้เธอย้ายออกจากบ้านไปเสียเพื่อที่จะไม่ต้องพบหน้านางบุหงาและโดนด่าทอกระทบกระเทียบอยู่อย่างทุกวันนี้ แต่เมื่อนึกถึงลุงผู้มีพระคุณทำให้เธอไม่อาจทิ้งไปได้ อมิตายกมือขึ้นปาดน้ำตาหยดหนึ่งที่กลิ้งผ่านนวลแก้มลงมาและสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อเรียกกำลังใจให้กับตัวเอง
“เข้มแข็งไว้หนูอิม” อมิตาบอกตัวเองและเดินต่อไปจนถึงร้านซักรีดที่ตั้งอยู่ภายในซอย
“สวัสดีค่ะ เชิญค่า” หวานหวานเจ้าของร้านสาวกล่าวเชื้อเช
