แม้อยากยืดเวลาออกไปนานเพียงใดแต่สุดท้ายรถยนต์คันหรูก็แล่นมาจอดยังหน้าบ้านของอมิตาในที่สุด คีตภัทรก้มลงมองคนตัวเล็กที่ยังหลับสบายอยู่ในอ้อมกอดของเขาแล้วอยากจะสั่งให้คนขับรถเปลี่ยนเส้นทางไปที่อื่นเสียจริงๆ แต่เพราะรู้ว่าอมิตาไม่ใช่ผู้หญิงแบบที่เขาเคยผ่านมาเขาจึงไม่สามารถทำอย่างนั้นกับเธอได้
“หนูอิม ถึงบ้านแล้วครับ” คีตภัทรกระซิบเรียกเบาๆ
“อื้อ” อมิตาอุทานอย่างขัดใจที่ถูกรบกวนจากนิทราอันแสนสุข หญิงสาวกระพริบตาถี่เพื่อไล่ความง่วงและเมื่อรู้สึกตัวเต็มที่ว่าเธออยู่ที่ไหนหญิงสาวก็รีบผละออกจากอ้อมกอดของคีตภัทรเหมือนถูกของร้อน
“คุณคีย์”
“ถึงบ้านแล้วครับ”
“เอ่อ...ขอบคุณนะคะที่มาส่ง หนูอิมขอตัวนะคะ” อมิตาลนลานจะเปิดประตูลงจากรถเพราะรู้สึกเขินอายเป็นอย่างมากที่เธอเผลอนอนหลับซุกอยู่ในอ้อมกอดของเขา
“เดี๋ยวครับ” คีตภัทรดึงแขนเรียวเอาไว้พลางยื่นเสื้อสูทของตัวเองให้เมื่อเห็นว่าด้านนอกฝนยังตกปรอยๆ เนื
