บทที่ 3 คนในฝัน กับ คนในความจริง 1

822 Words

แดดอุ่นๆ ยามสายที่สาดส่องเข้ามาผ่านผ้าม่านที่ปลิวไสวแยงตาของชายหนุ่ม ทำให้เขาเริ่มรู้สึกตัว แต่ยังไม่ลืมตา มือหนาควานออกไปรั้งร่างกลมกลึงที่เขากกกอดมอบความเร่าร้อนอ่อนหวานให้เกือบทั้งคืน ก่อนจะขยับแนบชิดหล่อน จนรับรู้ได้ถึงสรีระและทรวงอกนุ่มหยุ่นที่เบียดเสียดกับอกเขา ดรณ์ไม่รู้ว่าทำไมเมื่อคืนเขามีอารมณ์มากมายเสียขนาดนั้น ทำตัวราวกับคนหิวโซกลืนกินหล่อนอย่างตะกละตะกาม ตักตวงความสาวที่สดใหม่และหอมหวานจนอิ่มหนำเต็มคราบ นึกกระหยิ่มลำพองใจเหลือหลายที่ได้กลายเป็นคนแรกของหล่อน หล่อนเองก็ช่างแสนดีคล้อยตามตอบสนองเขาทุกอารมณ์ ถึงแม้แรกเริ่มจะขัดขืนอยู่บ้างก็เถอะ เขาเงยหน้าประทับจูบละมุนกลางหน้าผากมน สวมกอดร่างสาวเต็มวัยสะพรั่งอย่างแนบแน่นรักใคร่ พึมพำบอกหล่อนด้วยความสุขสมที่ยังอบอวลล้อมรอบตัวเขาอยู่ “ผมมีความสุขที่สุดเลยครับ... เกว” “อือ... แก้มก็มีความสุขค่ะ” หัวคิ้วคนที่ยังคงหลับตาพริ้มขมวดลง หูเขาฟังผิดไปรึเปล่า... เมื่อกี้หล่อนเรียกตัวเองว่าอะไรนะ? เขาลืมตาพิสูจน์ข้อสงสัยของตน แล้วดวงตาก็เบิกโพลงราวกับเห็นผี ร่างกายแข็งทื่อไปหลายอึดใจ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน… ทำไมคนที่นอนอยู่กับเขาถึงกลายเป็นแก้มหอมไปได้!? แล้วเกวลินอยู่ที่ไหน? ดรณ์ผลักร่างสมส่วนออกไปให้พ้นตัวด้วยความขยะแขยงชิงชัง ลืมความวาบหวามรัญจวนใจที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ไปจนหมดสิ้น แรงชายทำให้หญิงสาวที่นอนอยู่กลิ้งไปจนเกือบตกเตียง ก่อนจะลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย “มีอะไรเหรอคะ” “ฉันต่างหากที่ต้องถามเธอ” เสียงเขาตวาดลั่น ทั้งเกรี้ยวกราดและเย็นชา ทำให้สติของแก้มหอมสมประดี เหลียวมองสิ่งรอบข้าง ก่อนจะจบลงด้วยการก้มลงมองตัวเอง แล้วรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาปกปิดทรวงอกเอาไว้ด้วยความอดสูอับอายกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ “เธอปีนขึ้นมาอยู่เตียงฉันได้ยังไง” เขาเค้นเสียงต่ำแทบจะติดลบ ทำเอาคนฟังอย่างเธอหนาวสะท้าน แต่ไม่รู้จะตอบคำถามของเขาได้อย่างไร ในเมื่อ... “นี่ห้องแก้มค่ะ” เธอพูดเสียงแผ่ว ก้มหน้าไม่กล้าสบตาคมวาวโรจน์ เพราะคิดว่าตอนนี้มันคงคมเหมือนใบมีดโกนที่พร้อมจะเชือดเฉือนเธอให้ตายได้แน่ๆ “ห้องเธอ...” ดรณ์ใจหายวาบ พูดไม่ทันจบก็หันรีหันขวางมองไปรอบห้องทันที ใบหน้าของเขาเป็นสีแดงเข้มยิ่งขึ้น ไม่รู้ว่าเป็นเพราะยิ่งโกรธหรืออายกันแน่ บ้าชิบ! เขามาอยู่ที่ห้องของแก้มหอมได้ยังไง เมื่อคืนเขาเดินไปทางห้องของเกวลินนี่นา... เขามั่นใจ! ดรณ์ค่อยๆ คิดทบทวนอีกครั้ง ก่อนจะจำได้ว่าเขาเดินตามกลิ่นหอมเย้ายวนของดอกกุหลาบที่เบ่งบานไปราวกับถูกมนต์สะกด ริมฝีปากเขาเหยียดเป็นเส้นตรง ขบกรามแน่น ที่ตัวเองถูกผู้หญิงตรงหน้ายั่วยุจนพลาดท่าเสียทีหล่อนจนได้ “เธอจงใจยั่วฉันใช่ไหมแก้มหอม!” ชายหนุ่มชี้หน้าหญิงสาว เดือดจัดจนแทบจะปรี่เข้าไปบีบคอหล่อนให้ตายคามืออยู่รอมร่อ แก้มหอมรีบโบกมือบอกปัด “กะ...แก้มเปล่านะคะ” “เปล่างั้นเหรอ... แล้วเธอมานอนแก้ผ้าให้ท่าฉันได้ยังไง เธอคิดจะจับฉันให้อยู่หมัดใช่ไหม” เสียงเขาตะคอกถามดังสนั่นจนเธอสะดุ้งโหยง ในใจก็นึกค้านว่าผู้ชายคนนี้เอาแต่โมโหจนลืมแล้วรึไงว่านี่เป็นห้องนอนของเธอ เขาต่างหากที่เข้ามาเอาเปรียบขืนใจเธอ เมื่อคืนเธอนอนตั้งแต่หัวค่ำ ไม่อยู่ร่วมงานเลี้ยงฉลองเล็กๆ ของเขากับคนรัก เพราะรู้ดีว่าดรณ์แสนจะชังน้ำหน้าเธอเข้าไส้ ถึงนันทวันและเกวลินจะเอ่ยปากชวน แต่อยู่ไปก็คงงานกร่อย เดี๋ยวจะพลอยทำให้เขาฝืดคอจนกินข้าวไม่ลงเสียเปล่าๆ เธอจึงแค่ยิ้มน้อยๆ แล้วเอ่ยขอตัว หลบเข้ามาอยู่ในห้องเงียบๆ คนเดียวแทน แต่ใครจะคิดล่ะว่า... เขาจะเปิดประตูเข้ามาผิดห้อง! เธอไม่รู้ว่าเขาตั้งใจจะไปที่ห้องของเกวลินที่อยู่ตรงข้ามกับห้องของเธอรึเปล่า แต่ที่มั่นใจคือเขาไม่ได้คิดมาหาเธอแน่ๆ บางทีอาจจะเป็นเพราะฤทธิ์สุราที่ทำให้สติของเขาพร่าเลือน จึงมาหาผิดคน แก้มหอมก้มหน้าคิดด้วยความข่มขื่น เธอก็เป็นได้แค่นี้แหละ... เป็นแค่ความผิดพลาดครั้งใหญ่ของดรณ์! “เงียบทำไม! ตอบฉันมาเดี๋ยวนี้ว่าเธอจงใจยั่วฉันใช่ไหม”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more