บทที่ 3 คนในฝัน กับ คนในความจริง 2

1037 Words

“แก้มไม่ได้ทำ แก้มก็นอนของแก้มอยู่ดีๆ ในห้อง” ...พี่ดรณ์ต่างหากที่เป็นฝ่ายเข้ามาเอง แถมยัง... เธอเถียงเขากลับในใจ เพราะรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาบ้าง แต่ไม่กล้าพูดออกไป เพราะเกรงเขาจะยิ่งเดือดดาลจนจับเธอหักคอจิ้มน้ำพริกขึ้นมาจริงๆ ดรณ์หน้าบึ้ง หล่อนหัวอ่อน แถมยังขี้กลัว แต่ตอนนี้กลับกล้ามาเถียงเขาฉอดๆ จะบอกกลายๆ ว่าเป็นความผิดของเขาเองอย่างนั้นสิ “แก้ม...” จู่ๆ ก็เหมือนภาพในหัวจะผุดขึ้นมารางๆ ว่าเขาเปล่งเสียงครางครวญเรียกชื่อเหล่อนออกมา เป็นไปไมได้! เขาต้องคิดถึงเกวลิน ไม่ใช่ หล่อนสิ จะให้เขาเชื่อว่าเป็นฝ่ายเข้าหาหล่อนเองอย่างนั้นหรือ... ไม่มีทาง! สมองเขาคงมีปัญหา เพราะกลิ่นหอมบ้าๆ ของหล่อนแน่ ถึงได้เลอะเลือนไปแบบนั้น “เธอทำ! เธอจงใจใช้กลิ่นของเธอมายั่วยวนฉัน ยั่วยวนผู้ชายทุกคน เธอมันเป็นจิ้งจอกที่ร้ายกาจจริงๆ แก้มหอม” แก้มหอมเงยหน้ามองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ ผู้ชายคนนี้ไม่เพียงแต่โยนความผิดให้เธอ เขายังด่าทอเธออย่างสาดเสียเทเสียอีกด้วย เธอมองเขาอย่างตัดพ้อ ขอบตาเริ่มร้อนผ่าวจนมีน้ำคลอหน่วยอยู่ เจ็บปวดจนรู้สึกขมในคอ “แก้มไม่เคยให้ท่าหรือยั่วผู้ชายคนไหน” เพราะคนที่เธอรักมาตลอดหลายปีนี้มีแค่เขาคนเดียวเท่านั้น เธอยึดมั่นบูชาในความรักครั้งนี้มาก มันเป็นสิ่งล้ำค่าสำหรับเธอ แม้จะเป็นเพียงเศษธุลีในสายตาของดรณ์ก็ตาม “ฉันไม่เชื่อ ผู้หญิงเจ้าเล่ห์มารยาอย่างเธอเกิดมาเพื่อยั่วผู้ชายทุกคนบนโลกใบนี้” เขาย้ำชัดหนักแน่นเหมือนจงใจจะตีตราบาปให้เธอไปเสียแล้ว ถึงเธอจะทำหรือไม่ได้ทำ ในสมองของเขาก็ตัดสินแล้วว่าเธอผิด ในสายตาเขามีแต่ความดูถูกชิงชังให้เธอเจ็บปวดรวดร้าวไปทั้งกายใจ “อย่าคิดนะว่านอนกับฉันแล้วจะทำให้อะไรเปลี่ยนแปลง เธอมันก็แค่ผู้หญิงสกปรกคนหนึ่งที่ฉันไม่มีวันชายตาแล ต่อให้มีคุณพ่อคอยถือหางเธอ แต่ฉันจะไม่มีวันแต่งงานกับเธอแน่นอน ฉันรักเกว และจะแต่งงานกับเกวคนเดียวเท่านั้น” แก้มหอมกล้ำกลืนความเสียใจลงไปในลำคอ ถึงเขาไม่พูด เธอก็รู้ดีแก่ใจ รู้ซึ้งไปถึงจิตวิญญาณว่าคนที่เขารักคือ... ‘เกวลิน’ ไม่ใช่ ‘แก้มหอม’ “แก้มรู้ค่ะ...” เธอรับคำอย่างเจียมตัวเจียมใจ “รู้ก็ดี! อย่าสร้างปัญหาให้ฉันปวดหัวยุ่งยากเด็ดขาด ไม่ยังงั้นเธอจะอยู่ที่นี่ลำบาก จำเอาไว้!” ดรณ์ขู่เธอเสียงเย็นโดยไม่ชายตาแล เหมือนเธอช่างไร้ค่าจนแค่จะมองก็ยังเสียเวลา เขาก้าวลงจากเตียงทั้งๆ ที่เนื้อตัวล่อนจ้อน อวดแผงอก เอวสอบและลำตัวแข็งแกร่งงดงามดุจศิลปินรังสรรค์ เดินตรงไปสวมกางเกงและเสื้อเชิ้ตที่วางเกลื่อนบนพื้นอย่างลวกๆ ไม่ติดกระดุมเสื้อ แล้วจึงก้าวขาเพรียวยาวออกไปอย่างรวดเร็ว ราวกับกลัวว่าราคีคาวที่เขาสร้างไว้บนตัวเธอจะทำให้เขาต้องพลอยมัวหมองไปด้วย ทว่าทันทีที่เปิดประตูห้อง ทั้งเธอและเขาก็ต้องผงะ รู้สึกช็อกจนคลำหาเสียงไม่เจอ เมื่อพบว่านันทวันยืนอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ ผิดกับเธอที่หน้าซีดเผือดด้วยความอับอาย ขณะที่ชายหนุ่มก็ออกอาการเก้อๆ ทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน ดรณ์หลบตาท่าน จากสภาพที่เห็นถึงไม่มีใครพูดหรือแก้ตัว ทุกอย่างก็ชัดเจนจนเกินพอแล้วว่าเมื่อคืนเกิดเรื่องบัดสีอะไรขึ้นมา “ดรณ์ออกไปก่อน แม่ขอคุยกับแก้มตามลำพัง” นางสั่งลูกชายเสียงนุ่ม แต่เจือแววให้รู้ว่าไม่ต้องการให้เขาปฏิเสธ ดรณ์มองหน้าท่าน ชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง จึงยอมตามใจ “ครับ” เขาก้าวออกจากห้อง สวนกลับคนเป็นแม่ที่ก้าวเข้ามายืนข้างในแทน นางปิดประตูอย่างเบามือ เดินมานั่งลงบนเตียงข้างๆ เด็กสาว ยกมือลูบศีรษะหล่อนเบาๆ “ไม่เป็นไรนะลูก” คำปลอบโยนง่ายๆ ที่จริงใจ ทำให้ความเจ็บปวดที่แก้มหอมเพียรข่มใจเอาไว้เอ่อล้นออกมา กลายเป็นหยดน้ำตาที่ร่วงพรู เธอพูดเจือเสียงสะอื้นฮักจนสองไหล่สั่นสะท้าน ทำให้เสียงขาดๆ หายๆ “กะ... แก้มขอโทษค่ะ... แก้มไม่รู้... ไม่รู้จริงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น” นันทวันโอบกอดเด็กสาวแนบอก ยกมือลูบหลังอย่างอ่อนโยน “ช่างมันลูก จำไม่ได้ก็ไม่ต้องไปจำ คิดเสียว่าฝันร้ายนะ” “แต่พี่ดรณ์...” แก้มหอมไม่กล้าพูดถึงความสูญเสียของเธอที่เกิดขึ้น ซึ่งนันทวันก็คงจะเข้าใจดี จึงเอ่ยขอร้องเธอ “ยกโทษให้พี่เขาได้ไหมลูก อย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกใคร โดยเฉพาะคุณลุง” หญิงสาวเม้มปากอย่างอัดอั้น แต่ก็เข้าใจเจตนาของนางดี ที่ไม่อยากให้พ่อของดรณ์รู้เรื่องนี้เพราะจะส่งผลกระทบต่อหน้าที่การงานและอนาคตของเขา เดชยังไม่ได้โอนอำนาจการบริหารในมือให้กับเขา ขืนยิ่งรู้ว่าลูกชายย่ำยีขืนใจเธอ แล้วไม่รับผิดชอบอีกละก็ ตำแหน่งที่ดรณ์ใฝ่ฝันจะหายวับไปทันตา แม้จะปวดใจอยู่มาก แต่เธอก็รักเขามากเกินกว่าจะทนเห็นเขาเป็นทุกข์ได้ จึงพยักหน้ายอมรับปาก “ค่ะ” นันทวันดันร่างอวบอิ่มออกห่าง ลูบหน้าปาดน้ำตาให้เด็กสาวอย่างนุ่มนวลเหมือนปลายนิ้วของแม่ แล้วคลี่ยิ้มบางๆ “ขอบใจนะลูก” ก่อนจะดันตัวเธอนอนลง ห่มผ้าให้อย่างเรียบร้อย “พักผ่อนเถอะ เดี๋ยวป้าจะไปทำของร้อนๆ มาให้กิน” พูดจบก็เดินหันจากออกไปอย่างเงียบเชียบ ทิ้งเด็กสาวให้นอนเหม่อมองเพดานอย่างทอดอาลัย

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more