บทที่ 4 หนี 1
841 Words
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นฮึ... ดรณ์ ทำไมลูกถึงทำแบบนี้”
คล้อยหลังเดินออกมาจากห้องของเด็กสาว นันทวันก็ตรงเข้ามาซักถามลูกชายด้วยความร้อนใจ
“เป็นความผิดของเด็กนั่นครับ”
ไม่ใช่ว่าเขานึกพิศวาสอยากจะปล้ำหล่อนเสียหน่อย เขาตั้งใจไปหาเกวลินต่างหาก แต่กลับถูกกลิ่นหอมของหล่อนยั่วยวนเสียก่อน
ฉะนั้นจึงเป็นความผิดหล่อน ไม่ใช่เขา!
“เด็กนั่นตั้งใจยั่วผม ผมเมา ก็เลยพลาดท่า”
“ไม่น่าเชื่อว่าเด็กคนนั้นจะกล้าทำถึงขนาดนี้”
นันทวันกล่าวอย่างไม่พอใจ นางย่อมต้องเชื่อลูกชายมากกว่าคนนอกอยู่แล้ว ถึงนางจะดูแลแก้มหอมมานานสามปีแล้ว ได้ยินหล่อนพร่ำพูดว่ารักตัวเหมือนแม่แท้ๆ ทุกคำ นางก็นึกดีใจอยู่บ้างที่เด็กสาวมีกิริยาสำรวจ ว่านอนสอนง่าย ไม่ออกนอกลู่นอกทางมาโดยตลอด
แต่มาวันนี้… กลับดีแตกเสียนี่!
“แล้วทีนี้จะทำยังไงล่ะ”
ดรณ์ถอนใจ สีหน้าของท่านฉายแวววิตกกังวลไม่ต่างไปจากความหนักใจของเขา ขืนบิดารู้เรื่องนี้เข้าละก็ เขาคงถูกจับใส่พานถวายหัวให้แม่จิ้งจอกน้อยคนนั้นแน่ แต่ถ้าไม่ยอม ตำแหน่งประธานบริหารของบริษัทรักษ์ชัวรี่ เอ็มไพร์ ก็จะหลุดมือเขาไปทันที
ดีไม่ดี... ท่านอาจจะเกิดบ้าจี้ยกตำแหน่งนี้ให้แก้มหอม เพื่อประชดเขาก็ได้
เขาไม่ยอมให้เกิดเรื่องบ้าแบบนั้นขึ้นเด็ดขาด!
“จะให้คุณพ่อรู้เรื่องนี้ไม่ได้”
เขาบอกกับท่านตามตรง ระหว่างเขากับแม่ไม่เคยมีความลับต่อกัน ท่านรักและอยู่ข้างเดียวกับเขามาตลอด ท่านเองก็อยากได้เกวลินมาเป็นสะใภ้มากกว่าแก้มหอม จึงคอยสนับสนุนพวกเขาอยู่เงียบๆ และมักช่วยออกหน้าแทนตอนเขากับพ่อถกเถียงกันทุกครั้งที่มีหลานสาวคนโปรดเป็นสาเหตุของความขัดแย้ง
“โชคดีที่คุณพ่อออกไปสโมสรตั้งแต่เช้าแล้ว กว่าจะออกรอบตีกอล์ฟ พูดคุยกับเพื่อนฝูงเสร็จก็คงจะตอนเที่ยงๆ นั่นแหละ”
อย่างน้อย... ในความโชคร้ายก็ยังมีโชคดีอยู่บ้าง แต่ก็ยังมีอีกเรื่องที่เขาร้อนใจ
“แล้วเกวล่ะครับ”
“แม่ให้คนขับรถไปส่งที่บ้านก่อนจะแวะไปที่ห้องเด็กคนนั้นนั่นแหละ กลัวพ่อแม่ของหนูเกวเป็นห่วง”
“ดีแล้วครับที่เกวยังไม่รู้เรื่องนี้”
สีหน้าที่คร่ำเครียดของดรณ์ผ่อนคลายลงบ้าง แต่ก็ยังฉายแววเคร่งขรึมเย็นชา เพราะปัญหาใหญ่ที่ยังแก้ไม่ตก
“แล้วลูกจะเอายังไงกับแก้มหอม”
“ต้องปิดปากเด็กนั่นให้สนิท”
“แม่เห็นด้วย แต่จะด้วยวิธีไหนล่ะ”
“ให้เงินไปสักก้อน แล้วไล่เด็กนั่นออกไปอยู่ที่อื่นซะ”
เขาเอ่ยอย่างเย็นชาไร้ความรู้สึก เหมือนกับไล่หมูไล่หมาตัวหนึ่ง ขณะที่คนฟังแย้งขึ้นอย่างนึกเป็นห่วง
“แต่คุณพ่อคงไม่ยอม”
“เราก็ต้องทำให้เด็กนั่นออกไปเอง”
“แล้วถ้าแก้มหอมไม่ยอมล่ะ”
“ไม่ยอม ก็ทำให้หายสาบสูญไปซะ”
โครม!
ดรณ์หันขวับทันทีที่ได้ยินเสียงของตก จึงได้เห็นเจ้าของร่างกลมกลึงสมส่วนยืนหน้าซีดเผือดอยู่หน้าประตูห้องนั่งเล่น แข้งขาสั่นพานอ่อนแรงจนแทบยืนไม่อยู่ ไม่ต้องถามก็รู้ว่าหล่อนคงได้ยินเรื่องที่เขากับแม่คุยกันจนหมดแล้ว
แก้มหอมกลัวดรณ์จะเป็นกังวล หลังคิดทบทวนดูแล้วว่าเธอคงต้องอยู่ร่วมชายคากับเขาไปอีกนาน แถมอีกหน่อยก็ต้องแต่งงานกัน ถ้าอย่างนั้นก็อย่าสร้างปัญหาให้เขาปวดหัวจะดีกว่า เธอจึงตัดสินใจมาบอกเขาว่าจะไม่บอกเรื่องที่เกิดขึ้นกับใครเด็ดขาด จะเก็บเป็นความลับติดตัวเธอไปชั่วชีวิต
แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะมีวิธีแก้ปัญหาอยู่แล้ว แถมยังยอดเยี่ยมและเลือดเย็นมากเสียด้วย
นี่เขาคิดจะ ‘กำจัด’ เธอทิ้งหรือ?
เพราะเธอขวางทางเขา... เขาก็เลยไม่พอใจ ไม่อยากเก็บเธอเอาไว้ให้รกหูรกตา เลยคิดจะฆ่าจะแกงกันง่ายๆ!
ผู้ชายคนนี้... คนที่เธอรักหมดใจ กลายเป็นคนใจคอโหดร้ายถึงขนาดนี้เชียวหรือ?
น้ำตาพลันร่วงเผาะ ปากคอสั่น คำพูดที่อยากตะโกนถามเขาออกไปไม่มีโอกาสได้ถาม เมื่อดรณ์สาวเท้าเข้ามาหาเธออย่างคุกคาม แผ่รังสีมืดทะมึนออกมาจนเธอเย็นวาบไปถึงไขสันหลัง สีหน้าครามครันและแววตาดุดันของเขาไม่ต่างจากยมทูตที่ถือเคียวคมพร้อมจะปลิดชีวิตเธอได้ทุกวินาที
ถ้าเธอไม่หนี คงไม่มีโอกาสอีกแล้ว!
ความ ‘ตาย’ ทำให้แก้มหอมมีแรงวิ่งเตลิดออกไปอย่างสุดกำลัง ไม่กล้าหันหลังกลับมามองคนที่ส่งเสียงเหี้ยมตะโกนกร้าวตามมาติดๆ ว่า
“แก้มหอม! จะไปไหน กลับมานี่เดี๋ยวนี้นะ!”
- Writer
