“คุณโรซี่... คุณโรซี่... คุณโรซี่ครับ!”
เสียงตะโกนเรียกดังต่อเนื่องปลุกให้นางแบบสาวตื่นจากภวังค์ รีบหันไปผงกหัวให้ผู้กำกับและช่างภาพด้วยความรู้สึกผิด อยู่ในเวลาทำงานแท้ๆ เธอยังมัวเหม่อลอยอยู่ได้ น่าเกลียดจริงๆ
“ขอโทษนะคะ ฉันขออีกเทกหนึ่ง”
“ไม่เป็นไรครับ ผมว่าคุณคงจะเหนื่อยแล้ว เบรกสักครึ่งชั่วโมงก็ได้”
ว่าแล้วผู้กำกับก็ตบมือตะโกนบอกทีมงานให้หยุดกองชั่วคราว แม้โรซี่อยากจะปฏิเสธ ไม่อยากเป็นตัวถ่วง แต่ก็รู้ดีว่าเธอไม่มีสมาธิเท่าที่ควร คงจะดีกว่าถ้าเธอได้สงบสติอารมณ์ ปล่อยให้ตัวเองสงบผ่อนคลายมากกว่านี้
หญิงสาวเดินออกจากหน้าเซตตรงไปด้านนอกสตูดิโอ โดยไม่รู้ตัวเลยว่ามีสายตาเรียวคมคอยจับจ้องไม่ละไปไหน
โรซี่เป็นอะไร?
ใจลอยเหมือนคิดอะไรอยู่?
หล่อนมีปัญหารึเปล่า?
ดรณ์ขมวดคิ้วมุ่น เขาตั้งใจว่าต่อไปนี้จะขีดเส้นกับโรซี่ให้ชัดเจน นอกจากเรื่องงานแล้วเขาไม่คิดจะยุ่งเกี่ยวกับหล่อนอีก เขาอยากเคลีย
