คำพูดเสียดสีหยาบคายที่มาพร้อมปากที่แสยะยิ้มอย่างน่าเกลียดของยศกร ทำให้โรซี่ทั้งโกรธและขยะแขยงจนตัวแข็งทื่อ เธอเชิดหน้าขึ้น เอ่ยกับเขาอย่างเย็นชา
“ถ้าสมองของคุณจุกอยู่แต่ส่วนล่าง ฉันก็ขอตัวนะคะ”
เธอเดินผ่านหน้าเขาไปอย่างไม่ไยดี ไม่เฉียดใกล้ และไม่อยากจะอยู่ตรงนี้อีกแค่วินาทีเดียว
เธอรังเกียจ!
แต่เธอก็ถูกขัดขวางไว้ด้วยสองมือสกปรกที่ตวัดมาคว้าข้อมือเธอเอาไว้ให้หันมาประจันหน้ากับเขา
“ปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้!”
โรซี่แผดเสียงลั่น สะบัดแขนเต็มแรง แต่สลัดเขาไม่ออก เธอจึงถลึงตาจ้องเขาเขม็ง อีกฝ่ายแสยะยิ้มอย่างชั่วร้ายน่าขนลุกยิ่งกว่าเดิม
“เดี๋ยวสิครับ จะรีบไปไหน หรือเจอลีลาเด็ดของดรณ์เข้า จนลืมผมไปเลย”
“หุบปากสกปรกของคุณเดี๋ยวนี้เลยนะ!”
“ทำไม... ผมพูดแทงใจดำคุณรึไง”
โรซี่ยิ้มหวานบาดใจ แตกต่างจากสายตาเหยียดหยามที่ตกลงสู่ใบหน้ายศกร
“คุณพูดถูกต่างหาก คุณมันห่วยแตก ไม่มีอะไรเทียบคุณดรณ์ได้เลย”
