บทที่ 37
กรุงเทพมหานคร, ประเทศไทย
แก้วกัลยาปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากกายเมื่อเครื่องบินร่อนลงแตะพื้นรันเวย์และไม่ช้าก็จอดสนิท หญิงสาวถอนใจออกมาเบาๆ ความเจ็บปวดยังคงเกาะกินพื้นที่ของดวงใจเอาไว้เกือบทั้งหมด แม้หล่อนพยายามที่จะเข้มแข็ง พยายามที่จะไม่ปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่กระนั้นก็ห้ามน้ำตาเจ้ากรรมไม่ให้เอ่อล้นออกมาคลอที่หน่วยตาไม่ได้
ตอนนี้ก็เหมือนอยู่กันคนละฟากฟ้ากับเซร์คิโอแล้วสินะ...
หญิงสาวคิดด้วยความชอกช้ำ ขณะเก็บหนังสือเดินทางที่เจ้าพนักงานประทับตราเรียบร้อยแล้วเข้ากระเป๋าด้วยท่าทางไร้ชีวิตจิตใจ หล่อนเดินทางกลับมาเมืองไทยอย่างกะทันหันพ่อกับแม่เลี้ยงรวมถึงเอมอรคงจะต้องประหลาดใจมากไปตามๆ กันและคำถามแรกของพวกเขาที่จะดังขึ้นเมื่อเห็นหน้าหล่อนก็คือ กลับมาทำไม?
เท้าบางก้าวผ่านพื้นที่ส่วนบริการผู้โดยสารขาเข้า ความเย็นฉ่ำจากเครื่องปรับอากาศชั้นดีทำให้หล่อนสั่นสะท้าน แต่กระนั้น
