Episode 8
1469 Words
น้ำตาของเธอไหลพรากออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เป็นจังหวะเดียวกับที่เขาเปิดประตูเดินเข้ามาพอดี เมื่อเขาเห็นว่าเธอจับโทรศัพท์เขาอยู่ เขาก็เสียงดังออกมาด้วยความไม่พอใจ เขาไม่ถามสักนิดว่าเธอร้องไห้ทำไม
“พริก เอาโทรศัพท์พี่ไปทำไม พี่ไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับของส่วนตัวของพี่นะ”
“ถ้าพริกไม่เอามาดู พริกจะรู้เหรอคะ ว่าพี่ธามนอกใจพริก”
“พริกพูดเรื่องอะไร? พี่ไม่เห็นรู้เรื่องเลย”
“นี่ค่ะ พี่ธามเอาไปดูเองเถอะค่ะ” หญิงสาวส่งโทรศัพท์คืนให้เขาพร้อมกับยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่มันไหลออกมาไม่ยอมหยุด
ทันทีที่ธามรับโทรศัพท์ไปจากมือของเธอ เขาก็เห็นข้อความที่เชอรี่ส่งมา สีหน้าเขาเปลี่ยนไปทันที
“พริก มันไม่ใช่อย่างที่พริกเข้าใจนะ คือเชอรี่ทำโปรเจคกับพี่ไง ที่พี่บอกว่าพี่ไปทำโปรเจคกับเพื่อนอ่ะ แล้วพอดีเชอรี่มีธุระต้องกลับก่อน เธอก็เลยส่งข้อความมา คงจะรู้สึกผิดแหละที่ปล่อยให้พวกพี่ทำโปรเจคกันเอง” เขารีบอธิบายทันทีเพราะกลัวว่าหญิงสาวตรงหน้าจะเข้าใจผิด
“อย่างนั้นเหรอคะ?” หญิงสาวถามออกไปอย่างไม่เชื่อ
“ใช่ครับ พริกเชื่อพี่นะ” เขาลดเสียงให้อ่อนลง
“พี่ธามคงเห็นว่าพริกโง่มากเลยใช่ไหมคะ? พริกรู้นะคะว่าผู้หญิงที่ชื่อเชอรี่คือคนที่พี่ธามพาไปกินข้าววันนั้น”
“เอ่อ ก็มันต้องคุยงานด้วยกันไง พี่เลยไปกินข้าวกัน แต่วันนั้นพี่ไม่ได้ไปกับเชอรี่แค่สองคนนะ ยังมีคนอื่นอีกที่ทำโปรเจคด้วยกันอ่ะ”
“ไหนพี่ธามบอกกับพริกว่าวันนั้นไม่ได้พาผู้หญิงที่ไหนไปกินข้าวไงคะ?”
“พริกอย่างี่เง่าได้ปะวะ! ในเมื่อพี่พูดอะไรไปแล้วพริกก็ไม่เชื่อ พี่ก็จะไม่พูด แล้วก็หยุดร้องไห้ซะ! พริกก็รู้ว่าพี่ไม่ชอบผู้หญิงร้องไห้ มันน่าเบื่อ น่ารำคาญ เข้าใจปะ?” เขาทำเป็นพูดเสียงดังขึ้นมาเพื่อกลบเกลื่อนความผิดของตัวเอง
“ฮึกๆ” ยิ่งเขาพูดเธอก็ยิ่งร้องไห้สะอึกสะอื้น จนชายหนุ่มได้แต่ส่ายหัวไปมา
“พริกกลับห้องไปเถอะ พี่ไม่มีอารมณ์จะเอาละ” เขาพ่นลมหายใจออกมาอย่างแรงก่อนจะพูดออกไป
หญิงสาวก้าวขาลงจากเตียง เธอแทบจะทรุดลงไปกองกับพื้น ตอนนี้เธอไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะหยิบเสื้อผ้าที่ร่วงอยู่บนพื้นขึ้นมาใส่ แต่เธอก็พยายามแข็งใจ ในที่สุดเธอก็ใส่เสื้อผ้าได้สำเร็จ เธอมองเขาทั้งน้ำตา เขาไม่พูดอะไรกับเธอสักคำ เธอจึงตัดสินใจเดินออกจากห้องไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลนองเต็มหน้า
ชายหนุ่มถึงกับพ่นลมหายใจออกมาเมื่อหญิงสาวปิดประตูห้อง
ยิ่งเธอเป็นแบบนี้เขาก็ยิ่งเบื่อ แต่เขาไม่ได้เบื่อร่างกายเธอนะ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่เก่งเรื่องบนเตียงก็ตาม เขายอมรับว่าเวลาที่เขาร่วมรักกับเธอมันไม่ค่อยถึงใจสักเท่าไหร่ แต่เขาก็เข้าใจได้เพราะว่าเธอไม่เคยมีอะไรกับใครมาก่อน เขาเป็นผู้ชายคนแรกของเธอ
แต่สิ่งที่เขาเบื่อก็คือ เขาเบื่อนิสัยงี่เง่าของเธอต่างหากล่ะ ชอบจับผิด ชอบระแวงว่าเขาจะไปมีคนอื่น แต่เขาก็มีคนอื่นจริงๆ นั่นแหละ เพียงแต่เขาไม่ได้มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับผู้หญิงพวกนั้น เพราะตั้งแต่ที่เขากับเธอมีความสัมพันธ์กัน เขาก็ไม่เคยไปนอนกับผู้หญิงคนไหนอีกเลย เพราะทุกคืนเขามีเธออยู่ในอ้อมกอด เขาจึงไม่ขาดเรื่องอย่างว่า จะมีก็เฉพาะช่วงที่เธอเป็นประจำเดือนเท่านั้น ที่เขาอาจจะนอนเหงาๆ หน่อย เพราะว่าไม่ได้ออกกำลังกายก่อนนอน
ทางด้านพริก หลังจากที่เธอกลับมาที่ห้องด้วยหัวใจที่แตกสลาย เธอเสียใจกับคำพูดของเขาหลายๆ คำ เธอก็ได้แต่ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
1 สัปดาห์ผ่านไป
ตั้งแต่วันที่เธอกับเขาทะเลาะกัน ซึ่งก็ผ่านมานานกว่าหนึ่งสัปดาห์ เธอก็ไม่เคยเจอเขาอีกเลย เขาไม่เคยติดต่อมา และเธอก็ไม่เคยติดต่อไป ถึงแม้ว่าลึกๆ แล้ว เธอกำลังรอให้เขามาง้อเธออยู่ ในทุกๆ วัน เธอไปเรียนด้วยหัวใจที่ยังเจ็บปวด ทรมาน ข้าวปลาก็ไม่ค่อยได้กิน นอนก็ไม่ค่อยหลับ บางวันเธอถึงกับต้องใช้ยานอนหลับ ร่างกายของเธอซูบผอมไปมากจนพี่ชายและเพื่อนของเธอต่างก็ตกใจ
“ทำไมถึงผอมแบบนี้ล่ะพริก ได้กินข้าวบ้างหรือเปล่า?” เสียงของพี่ชายเอ่ยถามน้องสาวอย่างเป็นห่วง
“กินค่ะ ช่วงนี้พริกไม่ค่อยหิว รู้สึกเบื่ออาหารยังไงก็ไม่รู้ค่ะ”
“พริกต้องกินข้าวกินปลาบ้างนะ เดี๋ยวก็เป็นโรคกระเพาะอีกหรอก”
“โอเคค่ะ ต่อไปพริกจะกินข้าวให้ตรงเวลา แล้วก็กินให้ครบทุกมื้อเลยค่ะ ขอโทษนะคะที่ทำให้พี่พีคต้องเป็นห่วง”
“อืม ดีมาก น้องพี่” พีคพูดพร้อมกับยื่นมือมาลูบศีรษะน้องสาวเบาๆ
“งั้นเดี๋ยวพี่ไปก่อนนะ ครีมรอกินข้าวอยู่”
“ค่ะ”
หลังจากที่พี่ชายของเธอออกจากห้องไป เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง เธอจึงเดินไปเปิดประตู
“พี่พีค ลืมอะ…” หญิงสาวหยุดพูดเพียงแค่นั้นก็ต้องกลืนน้ำลายลงคอแทน เพราะคนที่มาเคาะประตูไม่ใช่พี่ชายเธอ แต่เป็นเขา ผู้ชายที่เธอเฝ้ารอให้เขากลับมาหาเธออยู่ทุกวัน
“กินข้าวหรือยัง?” เสียงของธามเอ่ยถามอย่างอ่อนโยน
“ยังค่ะ” หญิงสาวตอบเสียงเรียบ ทั้งที่ในใจนั้นดีใจเป็นที่สุด
“งั้นไปกินข้าวกัน พี่ซื้อของโปรดของพริกมาเยอะเลย”
“พี่ธามรู้ด้วยเหรอคะ ว่าพริกชอบกินอะไร?”
“รู้สิ! ทำไมพี่จะไม่รู้ล่ะ พริกเป็นคนสำคัญของพี่นะ” อันที่จริงเขาก็ไม่รู้หรอกและก็ไม่คิดที่จะใส่ใจด้วย แต่เพราะว่าเขาต้องการจะง้อหญิงสาว เขาก็เลยแกล้งไปถามพี่ชายของเธอ แต่กว่าพี่ชายของเธอจะยอมบอกก็เล่นเอาซะเขาเหนื่อย เพราะพี่ชายของเธอถามเขาอยู่นั่นแหละ ว่าจะถามไปทำไม อยากรู้ไปทำไม แต่สุดท้ายเขาก็ใช้ความสามารถเอาคำตอบมาจนได้
เมื่อทั้งสองคนเดินเข้ามาในห้อง เขาก็จัดการเทถุงกับข้าวใส่จานชามจนเรียบร้อย
“กินสิ เจ้านี้อร่อยนะ”
“ค่ะ”
“กินเยอะๆ พริกผอมเกินไปแล้วเนี่ย”
“สนใจพริกด้วยเหรอคะ?”
“พี่ก็ต้องสนใจพริกสิครับ ถ้าไม่ให้พี่สนใจพริก จะให้พี่ไปสนใจใครล่ะหืม?”
“…” หญิงสาวไม่พูดอะไรเพียงแต่อมยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะตักข้าวใส่ปาก
และเขาก็คอยตักกับข้าวให้เธอ บางทีก็ป้อนเธอ จนทั้งสองคนกินข้าวกันเสร็จเรียบร้อย
“มา เดี๋ยวพี่เก็บไปล้างเอง พริกไปนั่งรอพี่ที่โซฟานะ”
“ค่ะ”
ไม่นานเขาก็ล้างจานชามเสร็จ จากนั้นเขาก็เดินมานั่งข้างๆ หญิงสาว เขาจับมือเธอขึ้นมาแนบกับในหน้าหล่อเหลาของเขา
“พี่ขอโทษเรื่องวันนั้นนะ ที่พี่พูดไม่ดีกับพริก พริกยกโทษให้พี่ได้ไหม ยกโทษให้ผู้ชายเลวๆ คนนี้ได้ไหม?” ชายหนุ่มพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สำนึกผิด
“พริกหายโกรธตั้งแต่ที่เห็นหน้าพี่ธามแล้วค่ะ”
“จริงเหรอ? พริกหวานของพี่น่ารักที่สุด” เขายิ้มออกมาพร้อมกับดึงตัวเธอเข้าไปกอด
“ค่ะ”
“งั้นแสดงว่าหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาพริกรอให้พี่มาง้อทุกวันเลยใช่ไหม?”
“ใช่ค่ะ พริกรอพี่ธามทุกวันเลย แต่พี่ธามก็ไม่มา”
“พอดีช่วงนี้พี่ยุ่งๆ กับโปรเจคน่ะ แต่ว่าตอนนี้เสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว ต่อไปพี่ก็มีเวลาให้พริกได้เต็มที่เหมือนเดิมแล้วนะ”
“จริงเหรอคะ?”
“จริงสิครับ พริกไม่เชื่อพี่เหรอ?”
“เชื่อค่ะ พริกเชื่อพี่ธาม”
“ดีมาก เด็กดีของพี่” ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปากออกมา
หึ! ก็ไม่เห็นจะง้อยากสักเท่าไหร่เลย
- Writer
