เก็บอาการ
2146 Words
"อึก....อึก 🥂🥂🥂🍾 อื้อ ~ พะ..พอแล้ววว...
"อีกนิดหนึ่ง..กินให้หมด อย่าให้ของเหลือ..พี่อุตส่าห์สั่งมาให้...
"แต่หนูมึนหัวแล้วนะคะ..ไม่ไหวแล้ว... : พาขวัญพยายามจับมือที่กำลังยื่นแก้วเหล้าจ่อปากเธออยู่...ยิ่งห้ามคนเป็นพี่ยิ่งยัดเยียดความมึนเมาให้...คนเป็นน้องพยายามตั้งสติประคับประคองตัวเองให้ได้นานที่สุด
ในด้านของสิงหาเองก็พยายามไม่น้อยไปกว่ากัน ยกแล้วยกอีกคนเป็นน้องก็ยังไม่ยอมลง นี่ก็มอมมาสามแก้วแล้วยังไม่เห็นจะเมาหนักเหมือนวันนั้น ไหนเพื่อนเธอบอกแก้วเดียวก็น็อคแล้วไง นี่มอมมาหลายแก้วแล้วนะ ทำไมยังแข็งอยู่อีก
"พี่สิง..จินนี่ว่าพอเถอะค่ะ..เดี๋ยวมันก็ช็อคหรอก... : จินนี่มองเพื่อนรักด้วยสายตาเป็นห่วง ก่อนจะเอ่ยปากพูดกับคนเป็นพี่
"นี้เธอโกหกฉันรึเปล่า..ไหนวันนั้นบอกกินแก้วเดียวก็เมาแล้วไง..? แปลว่าดื่มหนักใช่ไหม.. : สิงหาหันไปพูดกับจินนี่ สายตาคมเหลือบมองคนเป็นน้องไม่ห่าง พยายามพูดให้เบาที่สุด เพราะกลัวคนที่ถูกมอมจะรู้ตัวก่อน
"แก้วเดียวจริงๆ ค่ะ จินนี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมวันนี้ขวัญมันถึงได้คอแข็ง ไม่ยอมเมาสักที : จินนี่
"เห้อ! เลิกมอมแล้ว ฉันจะพา..พาขวัญกลับ : สิงหาถึงกับทำหน้าเซ็งขั้นสุด ก่อนจะลุกขึ้นเตรียมตัวที่จะพาคนน้องกลับบ้าน
"กลับบ้านดีดีนะขวัญ...วันจันทร์เจอกัน : จินนี่ถึงกับยิ้มหน้าบาน ในคราแรกค่อนข้างกังวลกลัวว่าพาขวัญจะเมาจนประคับประคองตัวเองไม่อยู่ ครั้งจะห้ามไม่ให้คนเป็นพี่มอมเมาเพื่อนรักก็ไม่กล้าเอ่ย กลัวสายตาคมที่จ้องจะกินหัว เลยไม่กล้าหือไม่กล้าอือเลยสักนิด...แต่พอเห็นเพื่อนรักยังทรงตัวอยู่ได้ ตัวเธอเองก็พอจะหายห่วง
"โอเค..แล้วเจอกัน : พาขวัญยิ้มหวานให้เพื่อนก่อนที่สิงหาจะประคองตัวเธอเดินออกจากผับ
@ลานจอดรถ
"เก่งนิ..กินขนาดนี้ยังไม่เห็นจะเมาเท่าไหร่เลย
"อึก..!..พี่สิงหนูไม่ไหวแล้ว ... ตุบ!
คนเป็นพี่พูดยังไม่ทันขาดคำ..คนเป็นน้องกลับเซจนล้มไปพิงกับตัวรถ ก่อนจะเอามือขึ้นกุมขมับตัวเอง สายตาพร่ามัวจนแทบจะหลับ อันที่จริงเธอเมาตั้งนานแล้วแต่ที่ยังนั่งนิ่ง ตอบโต้กับทุกคนได้เพราะพยายามคุมสติตัวเองไม่อยากให้จินนี่กับคัพเค้กรู้ว่าตัวเธอเมาเพราะก่อนมาได้รับปากสองเพื่อนรักไว้อย่างดิบดี พอสิงหาพาออกมาจากผับสติสตางค์ที่พยายามประคับประคองไว้ก็หลุดหายไปจนหมด เกือบจะล้มลงหลับกลางอากาศไปแล้ว
"เมา? : สิงหาถามคนเป็นน้องก่อนจะมองไปยังคนที่พึ่งจะเซล้มไป มือหนารีบประคองลำตัวขนาดเล็กเอาไว้ก่อนจะดึงตัวเธอให้เข้าหา แล้วกอดเธอไว้ในอ้อมอก
"อือ..: คนเป็นน้องพยักหนารับ ก่อนจะเอามือทั้งสองข้างกอดเอวหนาไว้ ศีรษะเล็กซบลงที่แผงอกคนของเป็นพี่
"หึ... สิงหายิ้มร้ายออกมา ไม่เสียแรงที่คิดแผนการนี้ขึ้น ความจริงก็อยากจะรอให้คนเป็นน้องพร้อม แต่ยิ่งใกล้ยิ่งอดใจไม่ไหว ตัวเขาเองห่างหายจากเซ็กส์มานาน พอมีแฟนอารมณ์สวาทเลยมีมากกว่าปกติ
"คืนนี้ไปค้างคอนโดพี่นะ ถ้ากลับบ้านเดี๋ยวคุณนายสาวิตรีบ่น หาว่าพี่ดูแลหนูไม่ดีอีก
"จะดีเหรอคะ..หนูว่าเรากลับ...
"กลัวอะไร..นี่แฟนนะไม่ใช่คนอื่น..
"หรือว่าหนูไม่ไหวใจพี่..?
"ปะ..เปล่าค่ะ...
"งั้นคืนนี้ไปค้างคอนโดพี่นะ..พี่ไม่ทำอะไรหรอก...นะครับ.... : น้ำเสียงหวานหูกับท่าทางขี้อ้อนของคนเป็นพี่ทำเอาคนเป็นน้องไม่กล้าปฏิเสธ ไม่ใช่ไม่เชื่อใจ แต่หมู่นี้สิงหาถึงเนื้อถึงตัวเธอบ่อย เอะอ๊ะจับ เอะอ๊ะล้วง พฤติกรรมของเขาน่าไว้ใจได้ที่ไหน คนไม่เคยก็กลัวเป็นธรรมดา
"ก็ได้ค่ะ...ระหว่างทางหนูนอนบนรถได้ไหมคะ...ตาหนูจะปิดอยู่แล้ว...
"ได้ครับ...หนูนอนเลยเดี๋ยวถึงคอนโดพี่ปลุก
"ขอบคุณนะคะ
สิงหาขับรถตรงมาที่คอนโด ระหว่างทางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่หยุด สายตาคมเหลือบมองคนน่ารักที่หลับปุ๋ยอยู่ข้างๆ ตอนปกติก็ว่าน่ารักแล้ว ยิ่งตอนเมายิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่ บอกอะไรก็ฟัง ไม่ดื้อไม่ซนเลยสักนิด
@คอนโดสิงหา
"หนู...ตื่นเร็ว ถึงแล้วนะ...
"อื้ออ ~~ ลุกไม่ไหวแล้ว พี่อุ้มหนูหน่อย
"หึ....เด็กน้อยเอ่ย เมาแล้วอ่อยเหรอ ..
"อุ้มหน่อยได้ไหมคะ..หนูตัวไม่หนักหรอก...
"ได้ครับ...นอนไปเลยเดี๋ยวพี่อุ้มไปส่งถึงเตียงเอง..
สิงหาเปิดประตูลงจากรถก่อนจะเดินอ้อมไปอุ้มคนเป็นน้อง เขาอุ้มเธอขึ้นในท่าเจ้าสาว สองมือเล็กกอดคล้องไปที่ลำคอหนา ศีรษะทุยเอนซบลงไปที่แผงอก ความรู้สึกทั้งอบอุ่น และปลอดภัยในเวลาเดียวกัน หัวใจดวงน้อยเต้นเร็วตามจังหวะการก้าวเดิน กลิ่นหอมอ่อนๆ ของชายหนุ่ม ทำเอาคนเป็นน้องถึงกับยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ลำคอหนาทั้งที่สายตายังคงปิดสนิท
"อย่าซนสิครับ..ถ้าพี่อดทนไม่ไหว หนูจะลำบากเอานะ... : สิงหาเอ่ยกับคนเป็นน้องก่อนจะวางเธอลงบนเตียงหนานุ่มด้วยความอ่อนโยน
"พี่สิง....หนูปวดหัวจังเลยค่ะ..พี่จะไม่ทำอะไรหนูใช่ไหม..
" (สิงหายิ้มออกมากับท่าทีของคนเป็นน้อง ปากบอกว่าปวดหัวแต่ดูมือเธอสิ ไม่ยอมปล่อยออกจากลำคอเขา)
"ปวดหัวก็นอนพัก ถ้าหนูไม่พร้อม พี่ก็ไม่ทำ ขอโทษนะครับที่ให้ดื่มเยอะขนาดนี้..ทีหลังจะไม่ทำอีกแล้ว..
" คนเป็นน้องยิ้มให้แต่สายตาปรือจนแทบจะหลับ ขนาดง่วงเธอก็ยังพยายามจะคุยกับเขา คนอะไรน่ารักเป็นบ้า..
"นอนเถอะ " จุ๊บ! สิงหาจุ๊บเบาๆ ไปที่หน้าผากเล็กก่อนจะดึงผ้าห่มมาคุมกายของคนเป็นน้อง มือหนาลูบผมเธอขึ้นลงเบาๆ ใบหน้าคมยิ้มให้เธอด้วยความอ่อนโยน..ในคราแรกกะว่าจะเคลมคนเป็นน้อง แต่พอเอาเข้าจริงเขาก็ไม่กล้า ถ้าเธอบอกไม่พร้อมเขาก็จะรอ ไม่อยากทำในตอนที่น้องเมา ไม่อยากเอาเปรียบในตอนที่ไม่ได้สติ เขาคงรู้สึกมีความสุขมากกว่านี้ถ้าเธอพร้อมและยินยอมให้ด้วยตัวของเธอเอง..
หลังจากที่คนเป็นน้องหลับ..เขาเองก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำพยายามอยู่นานกว่าจะระงับอารมณ์สวาทของตัวเองได้..ตั้งใจเอาไว้แล้วว่าคืนนี้แค่จะนอนกอด ไม่ทำอะไรไปมากกว่าการกอดแน่นอน
@พาขวัญ 30 นาทีต่อมา
"อื้อ ~ ปวดหัวจัง...
คนเป็นน้องตื่นขึ้นมาเพราะอาการปวดหัว มองไปรอบๆ ก็ไม่เห็นคนเป็นพี่ ได้เพียงเสียงน้ำกระทบพื้นที่ดังออกมาจากห้องน้ำในห้องนอน ก็เดาว่าคนเป็นพี่คงจะอยู่ในห้องนั้น อาการมึนเมาเริ่มสร่างลงเมื่อได้นอนพัก คนที่ปวดหัวเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ไม่รู้จะทำยังไง สายตาของคนเป็นน้องมองสำรวจไปทั่วบริเวณห้องก่อนจะมองเห็นแผงยาคล้ายยาแก้ปวดวางอยู่ข้างหัวเตียง ไม่รอช้า..พาขวัญรีบหยิบมากินโดยไม่ทันได้อ่านฉลากและดูให้ดีเสียก่อน กินเสร็จก็ล้มตัวลงนอนไม่ได้สนใจเม็ดยาที่กินลงไปเลยสักนิด
@10 นาทีต่อมา > สิงหา
เสียงน้ำจากฝักบัวในห้องน้ำค่อยๆ หยุดลง พร้อมกับร่างสูงของชายหนุ่มที่ก้าวออกมาจากประตูห้องน้ำด้วยความเคยชิน สิงหาใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กซับหยดน้ำบนใบหน้าและเส้นผมอย่างลวกๆ ก่อนจะหยิบเสื้อยืดสีขาวสะอาดขึ้นมาสวมทับบนร่างกายที่ยังอุ่นไอน้ำ เส้นผมสีเข้มยังคงชื้นเล็กน้อยระโยงระยางแนบหน้าผาก ขณะที่เขาก้มลงหยิบกางเกงขายาวสีกรมขึ้นมาใส่ ท่าทางของเขายังผ่อนคลาย กระทั่งสายตาคมกริบเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างที่ทำให้หัวใจแทบหยุดเต้น...
"แผงยาเปล่า..." แผงยาที่เขาคุ้นเคยดี เพราะเป็นยาที่เพื่อนสนิทอย่างธันวายัดใส่มือมาทุกครั้งที่พวกเขาออกเที่ยวกลางคืน “กันไว้ดีกว่าแก้” ธันวาเคยพูดขำๆ แต่นี่ไม่ขำเลย เพราะแผงยานั้น...ถูกแกะออกแล้ว และมันถูกวางไว้ข้างหัวเตียงของเขา ในห้องนี้...กับเธอ...เด็กน้อยของเขา...
"เชี้ย!!"
เสียงสบถต่ำลอดไรฟันดังขึ้นพร้อมกับที่ร่างสูงก้าวฉับเข้าไปข้างเตียงโดยไม่ลังเล ใจของเขาเต้นโครมครามอย่างไม่เป็นจังหวะ ภาพที่เห็นทำให้หัวใจเขาบีบแน่น ร่างบางที่นอนขดตัวอยู่บนเตียง ผิวเนื้อชื้นเหงื่อจนเสื้อผ้าที่สวมไว้แนบชิดกับเนื้อตัวจนเห็นสัดส่วนชัดเจนผิดจากปกติ มือทั้งสองข้างของเธอกำไหล่ตัวเองแน่นเหมือนพยายามควบคุมบางอย่างที่กำลังเดือดพล่านในร่างกาย ใบหน้าซีดเผือดแต่แก้มกลับขึ้นสีแดงจัดเหมือนโดนแดดเผา หอบหายใจแรงราวกับกำลังหนีอะไรบางอย่างในฝันร้าย
"หนู...!...ตื่น..." เขาเรียกเสียงสั่น ใจแทบหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม
"หนู...ตื่นมาคุยกับพี่ก่อน" เขาเขย่าตัวเธอเบาๆ อย่างระมัดระวัง หัวใจเจ็บหนึบเมื่อเห็นเธอสะดุ้งเล็กน้อย ริมฝีปากสั่นไหว
"งื้อ ~ พี่สิง..."
เสียงอ้อนหวานของเธอเล็ดลอดออกมาจากลำคออย่างแผ่วเบา ใบหน้าหวานซุกกับหมอนแต่สายตาเริ่มเปิดขึ้นช้าๆ มองเขาอย่างอ่อนล้าและมึนงง
"...กินยานั้นเข้าไปเหรอ?" น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำแต่เต็มไปด้วยความกังวลระคนตกใจ ร่างสูงโน้มตัวลงมาใกล้ พร้อมใช้หลังมือแตะแก้มเธอที่ร้อนจี๋จนผิดปกติ
"อือ...หนูรู้สึกร้อนวูบวาบยังไงไม่รู้...เร่งแอร์ขึ้นหน่อยได้ไหมคะ..." เสียงเล็กของเธออ้อนออกมาอย่างแผ่วเบา ราวกับไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของตัวเอง
"แล้วรู้ไหมว่านั่นยาอะไร?" เขาถามอีกครั้ง ดวงตาเข้มจับจ้องใบหน้าเธออย่างแน่นิ่ง หัวใจเขาเต้นเร็วผิดปกติ ยิ่งเธอพูดว่า...
"ยาแก้ปวด...หรือเปล่าคะ..." ยิ่งทำให้เขาแทบหมดแรง
"เด็กน้อย...กินอะไรไม่รู้จักดูให้ดี..." เขาสูดลมหายใจลึก พยายามควบคุมตัวเองไม่ให้หลุด เพราะเขารู้ดี...ฤทธิ์ยานั่นทำงานเร็วและแรงแค่ไหน โดยเฉพาะกับร่างกายที่ไม่เคยรับมาก่อน
"...ทนไม่ไหว...แล้วอย่าหาว่าพี่รังแกนะ..." เสียงของเขาแหบพร่าในลำคอ เพราะรู้ว่าเธอไม่มีทางรับมือกับมันได้แน่ๆ หากไม่ช่วยพาเธอผ่านไป
"พี่สิง ~~~ หนูรู้สึกแปลกๆ..."
เสียงหวานสะลึมสะลือของเธอดังขึ้นอีกครั้ง ตัวน้อยบิดเร้าบนเตียงอย่างทุรนทุราย ผ้าห่มถีบกระจุยกระจาย ร่างเล็กของเธอหอบหายใจถี่เร็ว ใบหน้าแดงจัดจนเหมือนมีไข้สูง มือเล็กกำผ้าปูเตียงแน่นจนข้อขาว
"หึ... : ถ้าไม่รู้สึกอะไรเลยนั่นสิถึงจะแปลกก็เล่นกินยาปลุกเซ็กส์ไปตั้งสองเม็ด ทนไหวก็ให้มันรู้ไป ยานั่นธันวาเอาให้เขาตั้งแต่ตอนที่เลิกกันกับพลอยใสใหม่ๆ ไอ้เพื่อนรักก็หวังดีจนเกินเหตุ กลัวสิงหาจะเหงาและฟุ้งซ่าน เลยจัดการหาสาวๆมาให้ตลอดทุกครั้งที่เข้าผับ แต่ตัวเขาเองที่ไม่สนใจใคร ไม่แม้แต่จะคิดใกล้ชิดกับผู้หญิงคนไหน ไม่มีความรู้สึกต้องการเลยสักนิด เพื่อนรักอย่างธันวาเลยซื้อยาปลุกเซ็กส์ไว้ให้ แต่สิงหาเองไม่คิดที่จะใช้มัน เขาไม่มีอารมณ์และไม่อยากเอากับใคร แค่กินดื่มกับเพื่อนให้หายเครียดไปแต่ละวัน ยาพวกนั้นเลยไม่จำเป็นต้องใช้...ทุกครั้งเลยต้องเก็บกลับมากองรวมกันไว้ที่ห้อง..ไม่คิดว่าวันนี้ยาของเพื่อนรักจะได้ใช้จริงๆ....
- Writer
