@16.00 น. คอนโดสิงหา
"ขอบใจมากนะคัพเค้กที่คอยอยู่เป็นเพื่อน ขอบคุณพี่เลโอด้วยนะคะที่วันนี้พาขวัญไปเที่ยว..
เสียงของฉันนุ่มนวลแต่แฝงความเหนื่อยล้าอยู่ในน้ำเสียงราวกับกำลังพยายามกดทับบางสิ่งเอาไว้ไม่ให้ล้นออกมา ฉันยิ้มจาง ๆ ทั้งที่ในอกหนักอึ้งจนหายใจแทบไม่สะดวก
"ครับ..
เสียงตอบรับสั้น ๆ ของพี่เลโอ ทำให้บรรยากาศในรถเงียบลงชั่วขณะ ความเงียบนั้นไม่ได้อึดอัด แต่มันเหมือนกำลังซึมลึกเข้าไปในใจฉัน เสียงลมหายใจตัวเองยังได้ยินชัด ความรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างติดค้างอยู่ในใจ ที่แม้จะพูดออกมา ก็ไม่อาจทำให้หายไปได้
"แล้วนี้พี่สิงของมึงกลับมารึยัง...ให้กูรอเป็นเพื่อนไหม.. : น้ำเสียงของคัพเค้กเต็มไปด้วยความห่วงใยจริงใจ ฉันรู้ว่าเพื่อนคนนี้ไม่ได้พูดแค่ตามมารยาท แต่เพราะมันเข้าใจฉันดี เข้าใจว่า...ถ้าพี่สิงไม่อยู่ ฉันอาจจะทรุดลงตรงหน้าประตูห้องนั้นเลยก็ได้
"ไม่เป็นไร...วันนี้กูรบกวนมึงมากแล้ว กลับไปพั
