“ทำแผลก่อนไหมคะ...หนูว่าพี่ควรพักผ่อนนะ...ผอมจนจะเหลือแต่กระดูกแล้วเนี้ย...” ฉันเอ่ยด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง พลางลูบแขนที่มีรอยแผลของเขาเบา ๆ
“...ก็พี่คิดถึง...ขอหน่อยไม่ได้เหรอครับ...” น้ำเสียงนั้นแผ่วเบาแต่หนักแน่น ราวกับว่านี่คือความปรารถนาที่เขาเก็บซ่อนไว้มานาน
“แรงไม่มียังจะซ่าได้อีก 5555” ฉันหัวเราะอย่างขำขันกับความพยายามของเขา ถึงแม้จะอ่อนแรง แต่เขาก็ยังอยากจะทำให้ฉันยิ้ม
“ดูถูกกันเกินไปแล้วนะพาขวัญ...ระวังเถอะ...อย่าเผลอแล้วกัน” สายตาของเขาเป็นประกายชวนให้ใจเต้นแรง... เขาแกล้งขู่แต่ก็แฝงความรักไว้เต็มเปี่ยม
“ถ้าเผลอแล้วจะทำไมคะ...” ฉันตอบอย่างกล้าหาญแต่ในใจแอบหวั่นไหว
“พี่ก็จะเอาให้หนัก...เอาให้คลานลงจากเตียงไม่ได้เลยเป็นไง...” เขากระซิบตอบกลับมาอย่างร้ายกาจแต่ก็ชวนให้ฉันยิ้มออกมา
“เก่งจริง...555...หนูว่าพี่สิงพักฟื้นฟูร่างกายก่อนดีกว่าค่ะ...ถ้าพี่หายเมื่อไหร่ค่อยมาว่ากัน...” ฉัน
