@2 เดือนต่อมา 🏥 โรงพยาบาล
“ทำใจให้สบายนะคะ...”
เสียงของฉันเบาและนุ่มราวกับกระซิบแผ่วในความเงียบอึมครึมของหน้าห้องตรวจ ฉันเอื้อมมือไปจับมือเขาไว้แน่นอย่างอ่อนโยน มองดวงตาคู่นั้นที่เต็มไปด้วยความกังวล ความกลัว และความไม่มั่นคงของผู้ชายที่ฉันรักมากที่สุดคนหนึ่งในชีวิต
“ถ้าพี่ไม่ดีขึ้น...เป็นคนป่วยแบบนี้ไปตลอด หนูจะยังอยู่กับพี่ไหม..” เขาพูดเสียงเบา ดวงตาแดงๆ เหมือนกำลังกลั้นน้ำตา มันไม่ใช่แค่คำถาม แต่เป็นเสียงสะท้อนจากความหวาดกลัวลึกสุดในใจของเขา
“อยู่สิคะ...หนูจะอยู่เป็นกำลังใจให้พี่แบบนี้จนกว่าพี่จะหายนะคะ...” ฉันยิ้มให้เขา แม้หัวใจจะปวดหนึบกับการได้ยินคำถามนั้น ฉันกุมมือเขาแน่นขึ้นอีกนิด ให้เขารับรู้ว่าเขาไม่ได้อยู่คนเดียวอีกต่อไป
“พี่สิงทำใจให้สบาย...ทุกอย่างต้องออกมาดีค่ะ...” ฉันพยายามส่งความมั่นใจไปให้ผ่านรอยยิ้มและสายตา แม้ในใจของฉันเองก็กลัวไม่แพ้กัน
“ครับ...” เสียงของเขาเบาเหม
