@ 1 เดือนต่อมา
แดดอ่อนของช่วงสายส่องลอดหน้าต่างเข้ามากระทบโต๊ะไม้หน้าคณะ กลิ่นกาแฟจางๆ จากร้านมุมตึกยังไม่ทันจางหาย เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์มือถือของฉันก็ดังขึ้นอีกครั้ง เป็นเสียงเดิมที่ฉันเริ่มจำได้ดีว่าเป็นของใคร
"พายครับ...พี่ซื้อเค้กที่พายชอบมาฝาก ….กว่าจะได้มาพี่ไปรอต่อคิวยาวเลยนะ...
ข้อความแรกมาพร้อมกับภาพเค้กชิ้นโปรดในกล่องเล็กห่ออย่างดี ฉันมองหน้าจอนิ่ง สีหน้าไม่แสดงออกใดๆ ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ พร้อมวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะอย่างอ่อนล้า
ไม่นานนัก เสียงแจ้งเตือนอีกครั้งก็ดังขึ้น คราวนี้ถี่ขึ้น รัวขึ้น
"พายครับ..เลิกเรียนกี่โมงเดี๋ยวพี่ไปรับ
"พายครับ..อยู่ไหน..เดี๋ยวพี่ไปหา
ฉันกลอกตาอย่างเหนื่อยใจ ปลายนิ้วเลื่อนไถหน้าจอขึ้นดูข้อความทั้งหมด สายตาค่อยๆ เหลือบต่ำลง ริมฝีปากเม้มแน่นเล็กน้อยอย่างอดทน
และ พาย พาย พาย... ตลอดทั้งวัน
ชื่อของฉันปรากฏในทุกข้อความ ทุกประโยคเต็มไปด้วยความพยายาม
